Aangekomen in Oeganda – Soroti

Wauw , wat een indrukken de afgelopen dagen!

Maandag begon de reis met het bijbetalen voor iets van 1,5 kilo teveel bagage in 1 van de 2 koffers. Er mocht niet gecompenseerd worden met de tweede koffer en overladen was geen optie dus betalen maar!

De vlucht was echt perfect, naast een beleefde Vlaamse meneer gezeten waar ik leuk mee kon praten gelukkig. Ook de stewardess kwam regelmatig langs voor een praatje, heel leuk!

Eenmaal aangekomen op Kampala airport, na een tussenlanding in Rwanda, is het dan toch wel even spannend of je pick up er staat. Maar daar stond Julius, met een prachtig verfrommeld papiertje waar mijn naam toch echt op stond, jej!

Samen met Julius ben ik per taxi naar Guesthouse Colonial gereden waar we werden ontvangen door Claire, een ontzettend lieve Oegandese vrouw die daar samen met Paul, haar Nederlandse man, het guesthouse runt. Nog even social talk met Julius en toen naar bed!

De volgende morgen heeft Claire een heerlijk ontbijt voor ons gemaakt en Paul heeft me de tuin met vele fruitbomen laten zien. Om 09:00 stond de taxi weer klaar, op naar Kampala!
Met een hele lange omweg vroeg Claire of ze misschien een lift mocht naar Kampala, gezellig! Met haar heb ik op de achterbank gesproken over de vele moeders die hier overleden aan voor ons ogenschijnlijk simpele complicaties tijdens de bevalling, maar die in Oeganda al snel het leven kosten aan de moeders. Afscheid genomen van Claire en beloofd op de terugweg weer bij hen te overnachten. Ze was trouwens erg blij met het kleinigheidje wat ik voor haar had gekocht, leuk om te zien.

Eenmaal in Kampala deed onze chauffeur eens onze deuren op slot. Op dat moment snapte ik nog niet  waarom, tot we in de binnenstad kwamen. Een en al chaos en mensen die deur wilden openen. Ode aan de chauffeur!

Uiteindelijk moesten we er toch aan geloven, om het laatste stuk naar de bus te voet af te leggen. Ik werd echt bedolven onder de mannen die van alles wilden weten en mijn koffer wilden dragen. Normaal gesproken ben ik de eerste die haar koffer afgeeft maar hier hield ik hem liever zelf vast! Na een paar meter kwamen we echter een bekende van Julius tegen die mijn koffer kon dragen zodat ik de mannen op afstand kon houden, phew! Een paniekmomentje toen er een bus tussen mij en Julius ging rijden maar ik vond hem gelukkig snel terug.

Tickets kopen, angstvallig kijken of beide koffers wel in de bus belandden en toen kon het wachten beginnen.. De bus vertrekt natuurlijk op z’n Afrikaans pas als ‘ie bijna vol is. Door het tekort aan beenruimte had ik al kramp eer de bus vertrok maar dat mocht de pret niet drukken. Verkopers die me een riem wilden aansmeren voor m’n vriendje (‘mijn vriendje heeft al een riem meneer’) of foeilelijke sieraden, bananen en drinken. Heerlijk om naar te kijken overigens, wat een cultuurverschil.

De bustrip was de eerste 4/5 uur best oké, daarna was het wel heel heftig. De weg werd steeds slechter, de lucht in de bus ook en ook de kippen kwamen naar binnen (omzekop gedragen).
Dwars het raampje van de bus helemaal opengezet (nee hoor, geen last van de wind!) en af en toe een beetje wegdutten in de hoop dat de tijd wegtikt. Ik moest inmiddels ook ontzettend nodig naar de wc want ik had de enige stop die er was aan me voorbij laten gaan. Ik zag iedereen hetzelfde kleine bosje induiken en besloot dat dat ‘m niet ging worden.

Rond 19:00 kwamen we eindelijk aan in Soroti en heeft Els mij opgehaald, Julius ging naar huis. De Mzungu’s (blanken) waren op dat moment uit eten dus Els heeft me snel mijn kamer laten zien en is toen teruggegaan naar het diner. Na een bordje rijst en wat water ben ik op verkenning gegaan en ben ik afgelopen op ontzettend hard gehuil waar ik Agnes 1 (tja, er zijn er nu 2!) aantrof. Haar heb ik getroost en dat leverde me zo’n lieve lach op dat ik de hele busreis alweer kwijt was.

’s Avonds heb ik nog de andere twee Nederlandse meiden ontmoet, Petra en José. Toch stiekem wel heel fijn want de Oegandese vrouwen gaan toch anders met de kinderen om dan wij Westerlingen gewend zijn en ik was best een beetje in shock,

Vandaag ben ik eigenlijk vrij maar ja, zo zitten wij Nederlanders nou eenmaal niet in elkaar denk ik. Ik heb dus al heel veel lieve baby’s getroost en eentje gevoed. Luiers vouwen kan ik nu ook!
Robert is echt een schatje, zie foto’s, helaas HIV positief maar hij kan zo leuk lachen! Ook Cathy zit inmiddels in m’n hart, net als Agnes 1 natuurlijk aangezien dat de eerste baby was die ik vast had,

Vandaag is Indepence Day dus het was een feestmaal, iets van nasi achtig met beef en een soda drankje naar keuze.

Morgen begint mijn eerste shift, ik werk dan van 07:00 tot 15:00.

Tot zover voorlopig…ik heb het goed naar m’n zin en geniet van de lieve baby’tjes!

PS: ik moet even berekenen op welk eindbedrag alles is uitgekomen, ik kwam in tijdnood en er waren wat last minute overboekingen!

PS2: Vertraging in het uploaden van foto’s…

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

    • Sandra H.
    • October 9, 2013
    Reply

    Fantastic Daisy, a terrific story. sounds like a great trip already!

    • Godelieve
    • October 9, 2013
    Reply

    Ik zie je al helemaal gaan met de kippen 😉 leuk verhaal meis, meer meer meer 😉

    • Omer
    • October 9, 2013
    Reply

    Door je verhaal te lezen voel ik weer wat ik voelde toen ik voor het eerst in de tropen was, de drukte de warmte de stank en de herrie maar de mensen zijn zo lief en zo echt.

    • Paps en Mams
    • October 9, 2013
    Reply

    Wauw, das een heftig reisverslag, kregen het beetje boel warm van het taxiverhaal, jeetje. Doe vooral Julius de hartelijke groeten en bedankt namens ons. Wat een schattige kindjes zeg, wel benieuwd naar je foto”s hoor.

    • Bianca
    • October 9, 2013
    Reply

    Leuk verhaal, smaakt naar meer! Good luck!

    • Karolien
    • October 9, 2013
    Reply

    Veel succes! Ik ga jr. Volgen
    X

    • Janita
    • October 9, 2013
    Reply

    dais:) what a story! ik zie het ook al helemaal voor me hoe je daar staat met je koffers! thanks to Julius haha. ik ben heel benieuwd naar je foto’s. you sound like the perfect nanny there:) dikke knuffel xxx

    • Heidi
    • October 9, 2013
    Reply

    Wat een verhalen en je bent nog maar net vertrokken. Geweldig wat een ervaring tot nu toe. Denk aan je. Dikke knuffels voor alle lieve kindjes daar en natuurlijk ook voor jou. Slaap lekker straks.

    • Willemijn
    • October 9, 2013
    Reply

    Wat geweldig om te lezen! Net of ik het opnieuw beleef 🙂 Je gaat onvergetelijke indrukwekkende en mooie tijd tegemoet! Geniet!!

    • Rein, Jeanet, Sharyn en Lloyd
    • October 9, 2013
    Reply

    Wauw….wat een beleving! Vooral de op zijn kop hangende kippen, maken het plaatje voor de westerlingen wel erg compleet. Hopelijk kun je je draai snel vinden en gaat het je allemaal voor de wind. Wij wachten op je nieuwe verhalen….XXX

    • Kevin
    • October 9, 2013
    Reply

    Hey Dais, geweldig verhaal! 🙂 Keep them coming!

    Je foto’s staan nu ook goed, zowel onder dit bericht als op de voorpagina. Zie Whatsapp voor nadere uitleg. IT-hulp van de andere kant van de wereld, geen enkel probleem tegenwoordig 😉

    1. Reply

      You’re the best!

    • Clarissa
    • October 10, 2013
    Reply

    Zie het helemaal voor me, vooral je wandeling door de stad! Geweldig..Go Daisy go…!

    • GJ & Antje
    • October 13, 2013
    Reply

    Tja Daisy, mijn eerste reactie…..FANTASTISCH. Al moest ik voor wegwijs op je site wel de hulp inroepen van Oma w’dijk. Nu weet ik hoe het werkt en sta je elke dag wel een keer op het scherm. Kom maar op met die verhalen en keep up the good work.

  1. Pingback: Goes is Goes - De Markt van Hoop - Opkomende evenementen - Diyaata

  2. Pingback: Beauty - Urban Africa Naturals - Cocoa Body Butter - Diyaata

Wil je een berichtje achterlaten? Leuk!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 shares