Diyaata

Tja.. daar zit ik dan. Zaterdagavond op de bank. Ik ben al drie keer terug naar boven gegaan om Zinzi te troosten en het lijkt nu echt stil te zijn. Een momentje voor mezelf, maar wat moet ik ermee als alleenstaand moeder?

Ben ik weer! Het voelde best goed, het schrijven van die eerste brief aan jou. Of de brief jou al gaat bereiken weet ik niet. Wellicht gaan daar nog wel jaren overheen, maar dat maakt voor mij niet uit. Schrijven brengt een stukje dagdromen met zich mee en dat past prima bij me.

Waar het mis gaat weet ik niet zo goed. Ben je mijn geduld op de proef aan het stellen of ben je misschien de weg kwijt, weet je niet waar je mij kunt vinden? Misschien ben je zelf nog wat in de war en besef je niet dat ik jouw ware ben. Wat de reden ook is, ik weet dat het goed komt.

Vorig jaar rond deze tijd kwam ik erachter dat ik nog steeds verliefd kon worden. Mijn hart was nog niet in steen verandert en de vlinders waren weer terug ontwaakt na een winterslaap. Phew! Die vlinders zijn wel langzaam weer verdwenen, want hij en ik bleken niet voorbestemd te zijn (of dat heb ik mezelf dan toch wijsgemaakt). Inmiddels date ik regelmatig weer en ik merk dat ik aan het veranderen ben.

Goed.. Omdat ik weet dat iedereen wil weten hoe het ervoor staat, een kleine Tinder update / samenvatting. Ja ik zit nog steeds op Tinder en ja ik maak regelmatig hele vreemde dingen mee. Er zijn dates geweest en zowel hele fijne als echte shit momenten.