Currently Browsing: Columns
Zinzi zit in haar pyjama naast me in ‘het grote bed’ op zondagochtend. Heerlijk die dagen waarop we even niet hoeven te haasten samen. Ze heeft een pakje Fristi in haar hand en kijkt intens tevreden en vol bewondering naar Paw Petrol, op de tv aan de muur tegenover ons. De deken ligt warm over […]
Super leuk, een georganiseerde wijnproeverij aan huis. Een Vakantieveiling voucher die ik van een collega had gekregen, die moest en zou natuurlijk gebruikt worden! De datum werd geprikt, gasten waren uitgenodigd en nu was het dan toch echt zover.
Daar sta ik dan. Vrijdagavond, boontjes te doppen in de keuken. Niet mijn keuken maar de keuken van mijn lief. Woensdag nog viel ik naast hem in de auto in slaap. Vorig weekend liepen we samen in de supermarkt, alsof we nooit anders gedaan hadden. Van single ‘kattenvrouwtje’ ben ik binnen drie maanden tijd veranderd in de meest burgerlijke versie van mezelf. En ik hou ervan.
Sinds een tijdje dans ik weer. Niet alleen op feestjes, maar ook op woensdagavond sta ik weer twee uur op de dansvloer tijdens dansles. Kizomba en Urban Kiz, daar waag ik me aan. We leren de leukste pasjes en choreografieën, we leren écht te luisteren naar de muziek.
Het is de week voor Valentijn. In de winkels is alles rood-wit gekleurd, de hartjes vliegen me om de oren en de ‘originele’ dating tips worden online en in print volop gedeeld. Alles straalt liefde uit. En Nederland? Nederland klaagt want ‘Valentijn is commerciële onzin’.
Sorry is geen toverwoord.. een uitspraak van mij, van toen ik nog niet zo oud was. Tevens een uitspraak waar ik nog steeds vierkant achter sta, al had het vroeger gelukkig een iets minder diepe betekenis. Ik had het hier een poosje geleden over met een lieve vriendin en besloot dat ik er maar eens een blog aan moest wijden.
De afgelopen jaren heb ik hard aan mezelf gewerkt. Ik ben een stuk sterker in mijn schoenen gaan staan, trek me bepaalde dingen echt nog wel aan maar kan ze ook sneller weer los laten. Ik ben nog regelmatig verdrietig om ‘suffe’ redenen, maar het breekt me niet meer helemaal op. En wanneer het dat wel doet, dan doe ik er iets aan. Andersom echter, ervaar ik het verdriet van anderen nu veel intenser dan vroeger.
Het is zaterdagavond, mijn laatste avond en nacht in het mooie Marmaris. Ik stap, net zoals de voorgaande avonden, in m’n eentje het hotel uit en ga op pad. Rondom het hele blok ken ik genoeg gezellig personeel in de vele restaurants en café’s en bovendien kan ik ook genieten van simpelweg mensen kijken. Op dat moment weet ik nog niet dat ik zelf straks behoor tot de trekpleister van de avond..