In het kader van ‘ontdek je eigen provincie‘ brachten wij pasgeleden een bezoek aan het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk, Zeeland. Na vroeger de geschiedenislessen over de watersnoodramp te hebben gevolgd en af en toe ook flarden van (indrukwekkende) verhalen via opa en oma te hebben vernomen, was ik heel benieuwd naar dit museum.
Een bezoek aan het watersnoodmuseum is als een reis door de geschiedenis van het water vanaf 1953, het jaar van de ramp, tot nu. Het museum zelf is gevestigd in de originele caissons die gebruikt zijn om het laatste stroomgat te dichten. Stroomgaten waren de grootste uitdagingen om te dichten. Dit waren erg diep uitgesleten gaten in de waterkering onder het gemiddeld laagwaterpeil, waar water in en uit bleef stromen.
De rampnacht
Het museum is zo ingericht, dat je langs verschillende (vaste) exposities loopt. Vanaf het moment dat de dijken breken, ‘de rampnacht’, naar ‘wanhoop en daadkracht’ waarin de hulpverlening op gang komt en je geconfronteerd wordt met de vele slachtoffers die het water gekost heeft en de ravage die het water aanricht.
Je leest over baby’s die vervoerd zijn geweest in mandjes of de tas van een reddingsboot en je hoort de verhalen over verschillende mensen die de rampnacht helaas niet overleefden. De lange lijsten met namen van de slachtoffers vond ik erg confronterend.
Daarnaast ook de hoge aantallen dieren die verdronken in deze nacht. Mijn opa heeft regelmatig verteld, hoe hij het geluid van de dieren in nood nooit meer zal vergeten.
Herhaling voorkomen
In de expositie ‘Dijkherstel en dijkversterking’ , zie je hoe men enorm hard heeft gewerkt aan het voorkomen van herhaling van de watersnoodramp en het heropbouwen van huizen en herinrichten van het landschap. Hier leerde ik ook dat er verschillende landen, zoals bijvoorbeeld Denemarken, huisjes hebben gedoneerd aan Nederland.
Dit wist ik zelf nog niet terwijl mijn tante en oom notabene in een dergelijk huisje woonden, zo hoorde ik van mijn moeder na ons bezoek. Wat ik enorm leuk vond in het museum, is dat je een dergelijk huisje kon bezoeken. Het was helemaal nagemaakt zoals destijds en ik was direct verliefd op het keukentje, waar zelfs de geur van versgebakken koekjes hing! Dit maakte het geheel ook weer even iets luchtiger en was een goede afwisseling na alle verhalen over de watersnoodramp zelf.
Waterbewustzijn
In het vierde caisson, draait het om ‘ Waterbewustzijn’. De strijd is van altijd, en in dit gedeelte van het museum leer je hier op een interactieve manier. Na een indrukwekkend verhaal over de Tsunami in Sri Lanka in 2004, waar ik een traantje moest laten, waren er diverse interactieve manieren voor kinderen (en volwassenen!) om te leren over de impact van het water. Door bijvoorbeeld plaats te nemen in de regisseursstoel, kun je aangeven welke stappen je zou nemen indien er een grote storm aan zou komen. Wie bel je eerst, welke acties moeten er worden genomen?
Dit laatste caisson is vooral voor kids heel tof en leerzaam. Het maakt duidelijk dat de impact van het water nog steeds enorm groot kan zijn en wat wij daar als Nederland allemaal aan doen.
Wat vond ik ervan?
Al met al vind ik het Watersnoodmuseum een absolute aanrader. Waarschijnlijk kent iedereen het verhaal in grote lijnen en ikzelf dacht toch wel het één en ander te weten, als Zeeuw zijnde. Echter ik heb enorm veel nieuws geleerd hier en vond het ergens ook wel ‘goed’ om met mijn neus op de feiten te worden gedrukt. Deze ramp heeft enorm veel verdriet, verlies en een gigantische ravage teweeg gebracht en mag simpelweg niet vergeten worden.
Het museum werkt met tijdssloten, waardoor je Corona-proof en zonder al te veel drukte om je heen het museum kunt bezoeken.
