Afgelopen week zat ik op mijn nieuwe loungebank, in het zonnetje, de april editie van de Linda te lezen. Eindelijk weer even tijd voor mezelf, de rust vinden om een magazine open te slaan, iets waar ik enorm van kan genieten.
Deze Linda was een eyeopener. Hebben jullie de cover van deze Linda gezien? Het thema van deze maand is huiselijk geweld. Geen paniek, iets waar ik gelukkig nooit persoonlijk mee te maken heb gehad. Nooit heeft er iemand mij fysiek pijn gedaan. Maar in deze Linda stond ook een column van Saskia Noort waar ik een beetje naar van werd. Ik wil graag wat stukjes uit deze column citeren.
Je hebt geen idee wat hij onder overgave verstaat. Dat je een team vormt, zegt hij. En alles samen doet. En bereid bent alles voor elkaar op te geven.
Sinds een maandje ben ik nu echt vrijgezel. Op Diyaata al vanaf december maar stiekem was het nog niet echt voorbij, gaven we het nog een kansje. Of gaf ik het een kans? Tijdens mijn relatie kwamen er steeds meer momenten waarop ik dacht, is dit echt normaal, moet ik hierin meegaan?
De eerste maanden was ik compleet van de wereld, van geluk. De verhalen zoals jullie ze gelezen hebben waren 100 % waar en niks gelogen. Ik was ontzettend gelukkig en ik had niks te klagen, dacht ik. Maar steeds vaker gebeurde er iets geks.
En je bent ook bang. Bang om hem kwijt te raken. Om dit alles vervullende gevoel van verlangen te verliezen. Het verontrustende gevoel dat er iets niet klopt, druk je weg. De liefde is groter dan het conflict. En jij bent sterker dan de angst.
Hij was jaloers op mijn verleden, vertelde hij me. Mijn verleden werd compleet uitgekamd (letterlijk, zonder overdrijven) en iedere man die ooit de revue gepasseerd was moest ik verantwoorden en vervolgens uit mijn huidige leven ‘verwijderen’. Wat begon met mijn ex vriendje blokkeren op whatsapp omdat hij constant appte, kon ik nog enigszins inkomen, ging verder tot mensen van Facebook verwijderen (zelfs bij enkel de vermoedens) en foto’s weghalen met manpersonen. Foto’s waar ik goede herinneringen aan had, want eigenlijk had ik met niemand ruzie gemaakt, of we nu wel of niet een verleden samen hadden.
Daar ging ook onze eerste echte ruzie om. Iemand die veel betekent had voor mij en me nooit iets kwaads had gedaan, moest verbannen worden uit mijn leven. Op het moment dat ik hier mijn twijfels over uitsprak, want waarom zou ik, had ik niks voor hem over en bevestigde dat dus dat er nog iets speelde. Er waren momenten waarop ik aan mezelf ging twijfelen. Voelde ik dan inderdaad iets voor deze persoon, had hij gelijk en waarom maakte ik me hier zo druk over?
Je past je aan en er volgen nieuwe vragen en terloopse opmerkingen die zorgen voor uitputtende, woeste vertrekken en hartstochtelijke goedmaakseks.
Op een nacht krijgen jullie weer een discussie. Over de mannen voor hem. Je hebt hem niet alles verteld. En echte geliefden doen dat. Alsof je straf hebt biecht je alles op. Wanneer je ’s morgens wakker wordt in de klem van zijn armen, voel je je aangerand. Maar je hoopt dat het nu klaar is. Nu je je volledig hebt overgegeven.’
Inmiddels begrijp ik dat mijn eerste twijfels waarbij ik me afvroeg waar dit goed voor was, dat die twijfels klopten. Op dat moment had ik voor mezelf moeten kiezen en voet bij stuk moeten houden. Maar uiteindelijk ben ik overstag gegaan, voor de goede vrede. Resultaat? Er werd niet meer over gepraat in onze relatie en ik moest vervolgens aan de desbetreffende persoon uitleggen waarom we geen Facebook vriendjes meer waren. Ik werd geconfronteerd met die vraag, en volledig terecht! En wat zeg je dan?
Uitgaan deed ik amper nog, want ik had geen zin in de ondervragingen achteraf. Was ik nog iemand tegengekomen en met wie had ik gedanst? Voor wie maakte ik me mooi? Tja en stel dat ik echt iemand tegen kwam waar ik vroeger eens mee had gedate!
Nog veel meer gebeurde er wat me deed besluiten er mee te stoppen. Maar met het bovenstaande werd ik ineens geconfronteerd.
Wanneer dit kwartje viel? Stiekem al heel lang geleden. Wanneer ik het durfde te accepteren? Toen ik deze Linda las in het zonnetje op mijn nieuwe loungebank. Waarom ik het vertel? Omdat ik hoop dat als je in een dergelijke situatie zit, je net als ik, er op tijd of liever nog eerder uitstapt.
‘Giftige liefde is als een verslaving. ‘
En ja, deze column plaatsen vind ik best eng! Hebben jullie ooit in een soortgelijke situatie gezeten?
Oh bah, wat naar lijkt mij dat! En dapper dat je dit durft te plaatsen. Best gek hoe je soms opeens in situaties zit waarvan je van tevoren waarschijnlijk heel stellig zou hebben gezegd dat je dat nooit zou doen. Maar goed dat je het wel inzag en hebt ingegrepen.
Ja zeker weten, iets waarvan je denkt ‘dat laat ik nooit gebeuren’! Dankjewel 🙂
Mooi dat je dit vertelt! En nog mooier dat je dit hebt ingezien en er een punt achter hebt gezet. Ik heb nooit in zo een situatie gezeten, maar ik denk dat het best wel moeilijk is zelf te zien wat er eigenlijk aan de hand is. De omgeving zal dat als eerste zien, en daarna na inderdaad veel angst en twijfels wegwuiven jijzelf. Heel sterk!
Dankjewel Sabine 🙂
Heftig hoor! Psychische mishandeling is ook echt een vorm van geweld, al klinkt dat natuurlijk heel zwaar. Hopelijk kan je het achter je laten, iemand moet je accepteren zoals je bent (geweest) en je moet jezelf kunnen zijn bij hem zonder voorwaarden. En zo iemand is er echt, dus met minder geen genoegen nemen!
Dankjewel lieve Inge, vooral voor die laatste zin 🙂 x
Wat goed dat je hierover schrijft en ook dat je een punt erachter hebt gezet. Ik zat in zo een relatie met alles wat je omschreef en helaas ook fysiek geweld. Bang zijn om alles te verliezen als ik zou weggaan want we hadden/ hebben Kids. Maar toen hij een kussen op mijn hoofd drukte en ik moest vechten voor mij leven wist ik dat het over was. Of mijn leven of de relatie.
Dat was een moeilijke periode maar het gaat nu super goed en mijn Kids zijn gelukkig.
Ik vind het echt goed dat je hier aandacht aan besteed!
Dankjewel voor je lieve reactie Nay, wat een heftig verhaal.. Ik ben blij dat ook jij de juiste keuze hebt gemaakt, voor je kindjes en jezelf!
En het ergste is dat het je vaak niet zo doorhebt als je er middenin zit. Pas als je een beetje afstand neemt zie je hoe gek de situatie is waar je inzit. Goed dat je hierover hebt geschreven, lijkt me niet makkelijk. Wijze les voor velen! Xo Daisy
Klopt, en blijven volhouden dat jou zoiets niet overkomt..! Dankjewel voor je reactie 🙂
Wat moedig dat je hiervoor uitkomt en dit durft publiceren! Ik moet zeggen dat ik even in zo’n relatie gezeten heb, tot het me te veel werd, en ook de onderliggende reden van dat gedrag van hem naar boven kwam. Hij bleek agorafobie te hebben en met allerlei angsten te zitten die hij niet kon beheersen, dus probeerde hij mij te beheersen, wat niet lukte. Sinds hij in therapie gaat en antidepressiva slikt, gaat het vele beter!
Dankjewel Nicky 🙂 Ik heb even gegoogled naar agorafobie, ben blij te lezen dat hij zich nu beter voelt en het goed gaat tussen jullie!