De laatste week in Amecet

Daar zit ik dan..op een heerlijk zacht en schoon bed, gedoucht (met warm water!) en wel.. Bijna einde avontuur, ik ben nu terug in het Guesthouse in Entebbe bij Paul en Claire.

Ook de laatste week in Amecet was indrukwekkend, leuk en verdrietig tegelijk. Er zijn nog twee jongetjes bijgekomen in het huis van ongeveer 8 en 12 jaar oud (altijd schatten..).
Gipas (12) kwam erg ondervoed en ziek binnen en ik moet eerlijk bekennen dat ik er van schrok. Stel je het beeld voor wat je op tv ziet, als men het heeft over kinderleed in Afrika. Zijn armen en benen zijn zo ontzettend dun en ook aan zijn haar (grijzig) kon je zien dat het hem niet goed was afgegaan in de village. Hij is HIV positief, maar zijn moeder niet. Dat maakt het een beetje eng, want hoe is hij besmet geraakt? Het  verhaal gaat dat hij is besmet door een besmette naald, maar wie zal het zeggen. Als een jongetje van 12 aan je vraagt (in zeer gebrekkig Engels) of je hem wil helpen met naar het toilet te gaan, weet je dat het serieus is. Wat had/heb ik met hem te doen zeg. Naast HIV heeft/had hij ook malaria en bloedvergiftiging, waarschijnlijk heeft hij om die reden veel wondjes. Hij mist zijn mama heel erg maar dit is voor hem echt voorlopig de juiste plek om op krachten te komen.

Julius is ook bij ons binnengekomen, hij zou 8 jaar zijn en ziet er (gelukkig) een stuk beter uit dan Gipas. Helaas kwam hij wel met ontzettend veel HIV remmers (pillen) bij ons en waarschijnlijk heeft hij dus geruime tijd zijn medicijnen niet ingenomen. Hopelijk is hij snel weer op de goede manier aan de medicatie!

Samen met Petra ben ik met deze twee jongens op dinsdag nog naar de dokter geweest. De dokter die naast Amecet zit is een ontzettend rustige en lieve man, die alles vanaf het begin wil weten. Er werden dan ook veel testen bij ze afgenomen. Hopelijk krijgen ze door Amecet een mooiere toekomst!

Maandag was onze vrije dag natuurlijk weer! Naast de laatste spulletjes die ik wou kopen, zijn we op bezoek geweest bij een onderdeel van Global Care in Soroti. Het is een dagopvang voor kinderen met een beperking.  Omdat Michael zowel geestelijk als lichamelijk beperkt is (spastisch, verlamd?) waren we erg benieuwd of dit iets voor hem zou zijn. In Amecet doet iedereen zijn best maar uiteindelijk is er meer aandacht, kennis en tijd nodig voor hem. Dit natuurlijk helemaal met het oog op de toekomst, want ook Michael wordt ouder!
Eenmaal binnen bij Global Care bleek al snel dat de mensen die hier (vrijwillig) werken de juiste mensen zijn. Wat een geduld en liefde hebben zij te bieden voor deze kindjes! Het bestaat nog maar een jaar dus ze zijn nog volop in ontwikkeling maar aanstaande maandag gaat Michael starten!

De middag hebben we afgesloten met een fotoshoot, ieder met haar favoriete kindje! Daarna nog even op het gras gelegen en gewoon even lekker niks, heerlijk. Dineren met verse ananas, banaan en yoghurt.

Dinsdag was mijn laatste werkdag in Amecet. Maandag heeft Els opnieuw gebeld naar de vader van Cathy en er was beloofd dat hij dan echt die dinsdag om haar zou komen. Natuurlijk heb ik zoveel mogelijk tijd met haar doorgebracht en angstvallig gekeken of de poort openging maar er gebeurde helemaal niks. Aan de ene kant was ik blij, want nu heb ik zoveel mogelijk tijd met haar gehad tot mijn vertrek maar aan de andere kant wilde ik heel graag zien hoe ze terecht ging komen. Bovendien maakt dat mijn twijfels alleen maar groter!

Dinsdagavond zijn we opnieuw uit eten gegaan met alle vrijwilligers, iedereen was erbij omdat het mijn laatste avond was, leuk! Een afscheidswoordje van Els, een mooie kaart met foto’s en een beeldje. Natuurlijk begonnen bij mij de tranen toen al… ik leer het ook nooit.
Bij terugkomst in Amecet moest ik op de bank gaan zitten van een drietal Aunties en heb ik een ontzettend mooi cadeau gehad. Ze hebben een soort van ster voor me geknutseld/genaaid met verschillende stukken stof, om thuis op te hangen. Ik ben er ontzettend blij mee!
Ook verschillende lieve briefjes en lieve woorden van de Aunties, echt heel indrukwekkend. Ze wilden allemaal de groetjes doen aan mijn familie en vrienden in Nederland, dus bij deze!

Woensdagochtend moest ik dan toch echt afscheid nemen, huilen geblazen. Cathy heb ik gauw een kus gegeven en die ging terug haar bed in want anders trok ik het echt niet. Angel staat inmiddels op een goede tweede plaats en aangezien zij 8 is, kon ik haar natuurlijk niet ontwijken.. een dikke knuffel en lieve woorden en nu maar hopen dat ze een hele goede toekomst tegemoet gaat, ook met HIV. De tranen stromen gewoon weer nu ik dit type, wat heb ik genoten van haar. ’s Avonds in de douche bleef ze maar tegen me roepen dat het net leek of het regende, en lachen dat ze deed terwijl ze me nat spetterde. Dat beeld hoop ik nooit meer te vergeten.

De taxi rit naar Entebbe was ook een ervaring op zich, maar die laat ik even voor nu want ik ben helemaal op! Wie weet heb ik morgen nog tijd, eerst naar het zwembad om te ontspannen!

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

    • Clarissa
    • October 30, 2013
    Reply

    En ik zit al met tranen terwijl ik het lees..Mooi!

    • Bianca
    • October 30, 2013
    Reply

    Bedenk de zondag voor je vertrok! Het is toch allemaal de moeite waard geweest lijkt me. En eigenlijk nog veel meer dan dat! Hoed gedaan! Verheug me op nog meer mooie verhalen van je te horen. Tot volgende week! X

    • Inge
    • October 30, 2013
    Reply

    Wat het je veel meegemaakt Dais, en dat in 3 weken! Goede reis naar huis en gelukkig neem je veel mooie herinneringen mee 🙂 X

    • Janita
    • October 30, 2013
    Reply

    So sweet…..ik weet zeker dat ze je daar niet gaan vergeten!

    • opa en oma.
    • October 30, 2013
    Reply

    Daisy, ik heb de laatste berichtten van je gelezen, heel indrukwekkend ,ik wens je verder een heel goede reis terug naar huis tot gauw.

    • Paps en mams
    • October 30, 2013
    Reply

    Hoi meissie, net geskypt en je blog gelezen, snif. Wat een mooie foto’s, geweldig! Zo blij dat we je vrijdag op gaan halen, kan niet wachten om je stevig te knuffelen! XXXXX

    • Sandra
    • October 30, 2013
    Reply

    Wauw, wat een prachtig verhaal weer zeg! En wat een bewondering voor je! Kippenvel krijgen we er van! Vrijdag heerlijk knuffen met je paps en mams…die kunnen niet wachten tot ze je weer in hun armen kunnen sluiten! Dat snap ik maar al te goed! Veilige reis hoor en nogmaals, petje af voor je moed, doorzettingsvermogen en grote hart! Liefs, Sandra en Jan Olree – van de Velde 🙂

    • godelieve
    • October 31, 2013
    Reply

    Je bent wellicht al weer begonnen aan je laatste stuk naar huis, veilige reis meis! Vol bewondering je blog gevolgd, en ik kan niet wachten tot het live allemaal te horen en je foto’s te zien.

    Liefs, x

Wil je een berichtje achterlaten? Leuk!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 shares