Drukke dagen!

Heel veel meegemaakt!

Na een ‘dipdagje’ en een dagje ziek zijn (de malariatest was gelukkig negatief) had ik maandag weer een vrije dag! Heerlijk souvenirtjes en cadeautjes geshopt (ook je verjaardagscadeau Janita, hope you like it!), een latte macciato gedronken (dat nieuwe koffie automaat van LRED heeft toch wel indruk gemaakt, ik drink ineens koffie) en straatbeeld foto’s gemaakt samen met Petra en Jose. Echt genoten!

Dinsdag werd ik na het badderen van de kids verrast, ik mocht mee kinderen bezoeken in de ‘village’! Samen met Uncle Elias en vrijwilliger Noemi (Oostenrijkse) zijn we met de jeep op pad gegaan. Een stop bij het tankstation, volgooien en de banden oppompen… Toen kreeg ik al vermoedens.

Ik zat voorin dus ik kon prima foto’s maken en filmen, waar ik al snel mee begon. We begonnen op een vrij redelijke weg , dat ging over in een wat mindere weg waarbij ik eigenlijk al dacht dat we ‘offroad’ waren. Dat zei ik ook tegen Elias en ik kreeg een glimlach terug. Al snel begreep ik waarom, want er bestaat ook een off off road hier in Oeganda! Dwars door de bush bush, takken door het raam, mieren over m’n arm, scheef hangen en een hoop gilletjes van mijn kant. Elias begon het steeds leuker te vinden haha!

De kinderen waren zo extreem blij om ons t zien, ik voelde me net Maxima in de gouden koets, zonder gekkigheid. Het zag er wel wat anders uit denk ik.. oververhit, ontploft haar en voorin in de jeep! ‘Mzunguuuuu Mzunguuuuu!’ (Blanke, Blanke!) en maar zwaaien, heerlijk.
We hebben een paar schooltjes bezocht waar de docenten heel veel moeite moesten doen de boel in het gareel te houden. Bij de eerste school moesten we mee met de directeur en hoofd docent om het gastenboek te tekenen, ze vonden het erg leuk dat we er waren!
Ons doel was om kinderen die voorheen in Amecet hebben gewoond, een uitnodiging te geven voor de terugkom week van Amun. Amun is het tienerhuis (tijdelijk buiten gebruik nu) bijbehorend bij Amecet. De kinderen varieerden van een jaar of 10 tot 18 en zijn veelal HIV positief, dit was ook de reden dat ze in Amecet waren beland. Nu gaat het goed met de medicijnen en wonen ze dus weer thuis in de ‘village’ en gaan (meestal) naar school. Ook bezochten we een meisje Suzan van 13, die vorig jaar is bevallen en nu weer een vrolijk schoolgaand kind is, zoals het hoort.

De village is echt echt een village. Het is een stukje land behorende bij een familie waarop verschillende hutjes zijn gebouwd, vaak in een rondje met een binnen ‘pleintje’. Daaromheen wordt er op het land verbouwd en hebben ze vaak geitjes, kippen en koeien. Om er te komen moet je dwars door het groen heen en ik had dus al snel een prikkelplant in m’n rok hangen. Ik ben zeker de eerste 5 kilometer erna bezig geweest met prikkels verwijderen (hallelujah voor de lange rokken!).
Bij het uitstappen keek ik ook steeds eventjes of er geen slang lag voordat ik naar beneden stapte..

Ik kan met 100 procent overtuiging zeggen dat dit is wat ik wou zien. Wat een bizarre wereld. Je denkt dat je ergens rijdt waar hoogstens een vogel en een slang woont, en dan ineens komt er een groep kids tevoorschijn. Met of zonder kleren en zo zo vrolijk en blij om ons te zien.
Als ik vroeg of ik een foto mocht maken kwam er een verlegen glimlach maar als ik dan de foto terug liet zien op mijn camera waren ze helemaal blij! Één jongetje die alleen thuis was en helaas niet op school zoals het hoort, heb ik een mentos snoepje gegeven. Dat was wel even gek kijken, een nieuwe smaak! Hij staat op de foto met het rode shirt, Abraham.

Een mevrouw onderweg vroeg aan Elias waar hij ons (Noemi en ikzelf) heen ging brengen. Elias antwoordde dat hij gewoon een stukje met ons ging wandelen haha, midden in de bush.
Ik kan nog hele stukken typen over deze trip maar ik zal het hier bij laten, het is bijna niet te omschrijven.

Woensdagochtend ben ik op eigen initiatief meegegaan met Raffi, een Oostenrijks meisje (vriendin van Noemi) die hier op de kleuterschool werkt van Youth with a Mission (hier valt ook Amecet onder). Wat een belevenis was dit ook weer. Blanke mensen zijn gewoon een bizarre verschijning voor veel kinderen hier en ze wilden dan ook maar wat graag even aan m’n haar zitten en op de foto natuurlijk! Eerst was ik even van slag door alle aandacht maar al snel ging ik mee maar mee in hun enthousiasme, zo leuk hoe blij ze waren! De lessen zijn wel heel anders dan wij gewend zijn, maar tegelijkertijd wel effectief voor zover ik dat kon beoordelen in een ochtendje.
Om 12:00 was de schooldag voorbij en heb ik me met de schoolbus terug gehaast want om 13:00 begon mijn shift bij Amecet al weer.

We hebben inmiddels weer wat nieuwe baby’s in het huis en ook een meisje van 7/8, Angel. Zij is HIV positief en zou hier gebracht worden omdat ze inmiddels Aids zou hebben en echt ziek zou zijn. ze woont nu hier maar ze ziet er eigenlijk best gezond uit. Dit zegt helaas niet zo veel, het aantal goede bloedcellen (bloedplaatjes?) moet nu geteld worden om te kijken in welk stadium ze zit. Sowieso is ze voorlopig beter af hier, waar er op toegezien wordt of ze de goede medicijnen tijdig inneemt.
Vanmorgen vroeg ze me of ze mijn haar mocht ‘designen’. Dus met een kam die rechtstreeks uit de village kwam heeft ze mijn haar gedaan, wat een schatje is het.

Ook ben ik weer meegegaan naar het ziekenhuis. Vier kindjes moesten er naar toe voor vaccinaties. Ik begin zelfs een beetje te wennen aan het vasthouden van de baby’s als de meest enge prikken worden toegediend.

Zoals ik al aan verschillende mensen heb verteld gaat Cathy helaas terug naar familie. Helaas voor mij want ik weet natuurlijk wel dat dat de beste oplossing voor haar is. Eigenlijk zou ze dinsdag worden opgehaald door haar vader maar we wachten nog steeds. Een beetje vreemd is het dus wel en ik hoop dat ik er bij ben als ze weggaat. Ik blijf het vreemd vinden dat ze in 5/6 maanden tijd nooit op bezoek zijn geweest. Haar moeder lag in coma en is nu inmiddels 2,5 week overleden dus als ik de vader was geweest, had ik allang op de stoep gestaan.
Er zijn meerdere kindjes naar huis gegaan inmiddels want anders zouden we bedden tekort hebben gehad. Ook nu wachten we weer op 2 baby’s en 1 ziek wat ouder jongetje. Het is altijd weer een verrassing wanneer ze daadwerkelijk arriveren.

Nog 1 week te gaan en dan stap ik alweer op het vliegtuig terug naar Nederland! Iedereen heel erg bedankt voor de lieve reacties en/of berichtjes, dat houdt me echt op de been hier!
Ik heb weer veel foto’s toegevoegd en hoop dat dat het beeld een beetje overbrengt.

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

    • Kevin
    • October 24, 2013
    Reply

    Geweldig verhaal Dais! Mooi dat je mee mocht naar de village, dat lijkt me inderdaad hetgeen wat je altijd al wilde zien 🙂

    Geniet er nog van!

    • Rein, Jeanet, Sharyn en Lloyd
    • October 24, 2013
    Reply

    Alweer een mooi verhaal. Vooral het bezoeken én berijden van de off road roads en villages, Geweldig! Wat gaat de tijd snel als je zo in druk bent. Over een week weeral terug naar huis…….pff het zal lastig worden. Geniet nog van je tijd tussen “jou” kindjes en keep us posted!

    • Paps en mams
    • October 24, 2013
    Reply

    Wow, zitten we effe te skypen, zijn we niet de eerste die reageren. Maar wat leuk dat je fanatieke lezers hebt :). Mooi geschreven en foto’s, je weet ik ben dol op foto’s zijn heel mooi! XXXXX

    • Janita
    • October 24, 2013
    Reply

    Good story:) denk dat je heel veel meemaakt daar wat je niets eens kan beschrijven! Foto’s zijn leuk met al die kindjes! Heel veel suc6 daar, miss you! xx

    • Gretha van de Velde
    • October 24, 2013
    Reply

    We genieten van je verhalen Daisy, al is het soms met tranen in de ogen en die foto’s spreken voor zich.
    Geweldig meid dat je dit doet en wat gaat de tijd snel, over een week alweer naar huis!
    Geniet er nog van
    Groetjes Kees en Gre.

    • betty baerents
    • October 24, 2013
    Reply

    weer een leuk verhaal en mooie foto s. en zo kom je nog eens ergens
    ben je toch niet wagenziek geworden? groetjes en nog veel plezier ik kijk al uit naar het volgende Betty en een poot van azra

    • GJ & Antje
    • October 25, 2013
    Reply

    een ervaring die je nooit meer vergeet en met veel genoegen nog lang over na zal praten……………

    • godelieve
    • October 25, 2013
    Reply

    Hey meis!
    Wat een prachtig verhaal weer, je maakt echt mooie dingen mee. De tijd vliegt voorbij en je hebt geweldig mooie foto’s. Ben benieuwd om al je verhalen live te horen.
    Geniet van je laatste week, maak nog veel mooie herinneringen en tot snel!
    x

    • Stella van Heusden
    • October 25, 2013
    Reply

    Hoi Daisy, wat een enorme levenservaring doe je op met deze reis! Het is erg leuk om er over te lezen. We willen je graag uitnodigen voor The Heart of the Matter in de volgende DIScover, de een na laatste pagina (met de levensgrote foto). Als je mee wilt doen, heb je dan zin en tijd om een foto in Oeganda te laten maken met wat kindjes erbij? Zou leuk zijn! Anders doen we het gewoon in Nederland. Geniet van je tijd daar, ik vind het echt heel stoer wat je allemaal doet!

    • Patrick
    • October 27, 2013
    Reply

    Hoi Daisy,
    Wat een verhalen allemaal zeg. Ik heb zojuist bijna alle edities van je avontuur gelezen. Veel plezier nog de laatste dagen en een goede reis terug gewenst!

    • Ineke Riemens
    • October 30, 2013
    Reply

    Hi Daisy,
    Wat een indrukwekkende verhalen schrijf je! Fijn, dat je reis zo is, zoals je die verwachtte. Ik wens je nog veel plezier en sterkte met het afscheid. Je hebt goed werk gedaan.

    Groetjes
    Ineke Riemens

Wil je een berichtje achterlaten? Leuk!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 shares