Ding dong… Daar staat de papa van één van mijn favoriete kindjes aan de deur. En dat favoriete kindje wordt niet veel later aan mij overgedragen, inclusief luiertas en kinderwagen.
‘Moet ik de wagen even in elkaar zetten?’ vraagt de papa. ‘Nee hoor, of is het erg ingewikkeld?’ hoor ik mezelf antwoorden. Met dat ik het zeg, heb ik al spijt. Weet ik veel hoe je een kinderwagen in elkaar zet. Er komt een ontkennend antwoord en wat instructies en daar zeg ik iets in de trant van ‘jaja’ en ‘oké’ op en voor dat ik het weet zijn deze kleine man en ik alleen. De mama in kwestie had me al geappt, er zitten instructies achter de rits van de luier tas.
Instructies en honger
Eerst maar eens de baby uitpakken, jasje en mutsje uit, wat gekke bekken trekken en ooh wat hebben we het al gezellig! En dan begin ik aan de instructies. De kleine heeft om 06:00 voor het laatst gegeten, eet elke 3 à 4 uur en op moment van lezen is het 09:40. Een snelle rekensom helpt me dat deze kleine man dus gewoon honger heeft. Paniek! Nee hoor niet echt, ik blijf kalm maar ik besef me wel dat er actie moet worden ondernomen. En dat is voor mij even wennen, zo met baby op de arm alles zien te fixen. Inmiddels is het natuurlijke alarm (lees: best hard huilen) ook afgegaan dus de druk wordt wat opgehoogd. Water koken, wat vervolgens veel te heet blijft. Baby raakt ongeduldig. Ik voel mezelf reuze creatief als ik het flesje iets laat afkoelen door het in een bodem koud water neer te zetten. Een half uurtje later heb ik het voor elkaar, baby is gevoed! En wat een heerlijk moment zo, even chill samen op de bank, de drinkgeluidjes. Hier kan ik wel aan wennen.
Luiers en bedtijd
En toen, want nu is het tijd voor verschonen en slapen. Maar dan zal toch echt eerst die wagen in elkaar moeten. En waar ik laat de baby op zo’n moment? Toch maar al even in de losse bak van de kinderwagen, wat onder licht protest wordt geaccepteerd. Wonder boven wonder heb ik de wagen écht heel snel in elkaar. En ik ben niet de handigste wanneer het aankomt op techniek maar het is me gelukt.
Een luier verschonen lijkt me niet echt hogere wiskunde maar feit is wel, dat ik enkel nog maar katoenen luiers in Oeganda heb verschoond. Ja echt. Gevouwen katoenen luiers waar een soort plasticje omheen ging en die met een paar knopen vastgelegd werden. Luiers waar je vervolgens de stront vanaf moest halen alvorens ze in de luier emmer te mikken. Dit blijkt in de moderne wereld een stuk gemakkelijker. Het is me zelfs vrij snel duidelijk wat de voor- en achterkant is van deze luiers want voorop zie je een lief diertje me bemoedigend toeknikken en achterop zie je de tekening van de achterkant van het diertje. Nah, handy! Ik word, terwijl ik dit allemaal uitvind, breed lachend aangekeken dus volgens mij doe ik iets goed. Ik fluister nog dat hij dit maar niet allemaal thuis moet vertellen en zijn gebrabbel klinkt instemmend, we zijn nu officieel partners in crime. Baby is verschoond, baby ligt in zijn ‘bed’ voor vandaag en valt vrij snel in slaap. I did it, hurray!
Ik kan dit
Dit ritueel herhaalt zich nog een paar keer en ik sta versteld van mezelf, en baby. We zijn een top team! Het gaat zo voorspoedig dat we zelfs nog even buiten gaan wandelen. Lang niet zo ingewikkeld als ik dacht, mama zijn. Wel stoei ik even met twijfels over hoe je een baby bezig houdt, maar de tijd gaat sneller voorbij dan ik dacht. Even na 18:00 gaat de deurbel, daar staat de papa in kwestie weer. Ook weer niet erg. Het is me helemaal meegevallen en nu plof ik weer lekker in m’n eentje op de bank neer. Maarre, dit gaat helemaal goedkomen met mij, ooit.
