Ik voel me bevoorrecht en ik schaam me

Deze blog stond al heel lang in m’n ‘drafts’. Eerst niet durven posten, dan m’n baan verliezen dus weer niet durven posten want ik werk immers niet meer op het AZC. Maar dan hoor ik maandag, gisteravond, dat er in ‘s-Gravenpolder varkenskoppen zijn neergelegd op de potentiële locatie van een nieuw AZC. Serieus?

Serieus, zijn ook wij nuchtere Zeeuwen nu zo ver gezonken dat we dit gaan doen?

Ik vind het zo zo erg en ik schaam me enorm voor mijn mede Zeeuwen, in ‘s-Gravenpolder en ‘s-Heer Abtskerke. Dus ik post dit blogje wel, om te laten zien dat we thank god niet allemaal zo kortzichtig zijn.

Ohja en vandaag in plaats van morgen, omdat ik hoop dat die narcistische idioten die dit op hun geweten hebben, dit zo snel mogelijk lezen.

Ik loop over het Asielzoekerscentrum waar ik werk als programmabegeleider. Het zonnetje schijnt en ineens voel ik me zo enorm bevoorrecht. Enkel en alleen omdat mijn wiegje wel in Nederland stond, kan ik me zo voelen.

Ik voel me bevoorrecht omdat ik aan het einde van deze werkdag, terug kan gaan naar mijn fijne huisje.

Ik voel me bevoorrecht dat ik mijn huis niet hoef te delen met mensen die ik niet ken, met mensen die een andere taal spreken die ik niet versta.

Ik voel me bevoorrecht dat ik mag werken en voor mijn inkomsten niet afhankelijk ben van de Nederlandse overheid.

Ik voel me bevoorrecht dat ik overal in Nederland en ook daar buiten, welkom ben en niet raar word aangekeken.

Ik voel me bevoorrecht dat ik nog nooit een geweer of pistool heb horen afgaan, behalve op televisie.

Ik voel me bevoorrecht dat ik ‘s nachts kan slapen en niet bang ben. Ik voel me bevoorrecht dat ik alles wat ik heb opgebouwd, niet heb moeten achterlaten.

En dat ik geen vreselijke reis van Eritrea of Syrië naar Nederland heb moeten maken, als vrouw alleen.

Ik voel me bevoorrecht dat ik warme kleding heb, veel warme kleding. En schoenen, dichte warme schoenen.

Ik voel me bevoorrecht dat ik geen gezinshereniging moet aanvragen.

En als ik dat al zou moeten doen, dat dat kan. Dat mijn familie oké en compleet is.

Ik voel me bevoorrecht dat ik iedereen om me heen kan verstaan en dat ik snap wat er gebeurt.

Ik voel me bevoorrecht dat ik geen handtekeningen onder documenten moet zetten, die ik eigenlijk niet kan lezen. Waarbij ik moet vertrouwen op wat iemand mij vertelt.

Ik voel me bevoorrecht dat ik heb kunnen studeren en dat ik niet midden in mijn studie, mijn land heb moeten verlaten.

Ik voel me bevoorrecht dat ik weet hoe het gaat met vrienden en familie, dat we constant contact kunnen hebben wanneer we maar willen.

Ik voel me bevoorrecht dat mijn toekomst veilig is, ik weet dat ik hier kan blijven en echt kan bouwen aan een toekomst.

Ik loop verder over het terrein, terug naar het kantoor. Terug naar het kleine beetje dat ik probeer bij te dragen. Vanmiddag weer een gesprek met een nieuwe vergunninghouder. Een klein beetje hoop voor deze persoon, maar ook beperkt. Er staat immers een einddatum op het pasje. Voor eventjes rust, maar toch niet helemaal. Nu begint de aanvraag van gezinshereniging en het proberen mee te draaien in dit bureaucratische land waar de regeltjes hem totaal onbekend en soms ook onbegrijpbaar zijn. Nieuwe stress..

Onderweg naar buiten kom ik een bekende tegen, waarvan de aanvraag voor een vergunning in eerste instantie is afgewezen.

‘Hoe is het nu?’ vraag ik.

‘Niet goed’ is het antwoord, ‘veel stress’.

Ik snap het, zeg ik. Wat moet ik anders zeggen? Ik hoor geen mening te hebben over deze beslissingen, of in ieder geval geen mening te uiten. En dat doe ik ook niet, maar thuis denk ik er veel over na. Over de beslissingen van de IND, over de toekomst van de bewoners, over de in- en uitstroom op het centrum. Ik voel me bevoorrecht, ik voel me bevoorrecht dat ik niet in hun schoenen sta.

’s Avonds op het nieuws hoor ik dat mensen, mijn mede Nederlanders, Zeeuwen zelfs, varkens kadavers hebben neergelegd op het terrein van een nieuw te openen Asielzoekerscentrum. Ik schaam me, voor mijn landgenoten. Die geen idee hebben, echt geen idee.