Mr X.. #14

We gingen dus naar huis, met Mr X achter het stuur. Help! Een testrondje over de parkeerplaats… hangjongeren..

‘Babe, just drive home please…’

TOETTTTT!

Ohja, ik heb een man die best een beetje houdt van aandacht. Mijn Aygo steeg bijna op, gelukkig was het middernacht want ik had nog nooit de linkerbaan van zo dichtbij gezien in centrum Goes. De wijn steeg naar mijn hoofd, en maar goed ook, in plaats van chagrijnig te worden heb ik de grootste lol gehad onderweg naar huis.

‘Hier rechts, NO TO THE RIGHT!’

De dag na de bruiloft

Wonder boven wonder hadden we de reis naar huis overleefd. Ergste schade? Kramp in mijn kaken van het lachen! Ik werd wakker en wist dat het vandaag weer zover was; Mr X zou huiswaarts gaan, terug naar het bruisende Londen. Het liefst draaide ik me nog tien keer om, doen alsof het niet zo was, als een kind met mijn hoofd onder de deken wachten tot het moment gewoon voorbij zou gaan en hij lekker bij mij zou blijven. We waren ‘geleefd’ de afgelopen dagen, ik mistte mijn momentje met mijn man. Gewoon even niks, hangen op de bank, een filmpje kijken, of zelfs gewoon hij op de I-Pad gamen en ik bloggen, prima. Een gewoon, normaal, leven met mijn vriendje. Dat ging ‘m niet worden.. het enige momentje wat er vandaag nog ging komen was met elkaar in de trein naar Schiphol. Romantisch…not!

Toch kwam het, dat moment. Onder het mom van beter iets dan niets, ging ik dus mee naar Amsterdam. Niet ideaal, niet romantisch, niet gezellig maar hee, nog eventjes bij elkaar. Moet ik het nog vermelden? Ik heb weer de nodige tranen gelaten, toen Mr X mij terugzette op de trein naar huis. Weten jullie het nog? Zo werkt dat bij Mr X, ik zet niet hem op het vliegtuig, hij zet mij terug op de trein.

De eerstvolgende weken was ik weer alleen, in m’n up, zoals de afgelopen jaren altijd het geval was geweest. Gek, hoe dat ineens niet meer kan wennen. Ik werd blij van het eerste wasgoed, zijn kleding zat erbij. De eerste keer dat ik de vaatwasser weer uitruimde, herinneringen. Ohja en ik schafte een nieuwe IKEA kast aan, tijd voor een Mr X lade!

En toen kwam eindelijk de datum dichterbij, mijn vertrek naar Londen! De eerste keer trouwens, de eerste keer na onze ontmoeting en de cursus van mijn werk. Mr X moest veel werken, ik gaf er niks om. Als we dan na werktijd maar samen waren, ik wachtte wel. Of nouja wachten, ik had ook nog een kleine shopping / wish list af te werken. Dus ik maakte me niet echt zorgen moet ik zeggen.

Met de auto naar Rotterdam Airport, best een beetje spannend. Parkeren op Rotterdam Airport, eitje, ik had gereserveerd. De goedkoopste parkeerplaats want hee het vliegveld van Rotterdam is minuscuul. Geen tip, dat P10. Ik zag het luchthaven gebouw niet eens meer! Gelukkig ben ik overal veel en veel te vroeg dus nu ook nu, geen paniek, enkel buiten adem en een lamme arm van het voorttrekken van mijn koffer. Koffer, yep, overal op voorbereid. Behalve op die 50 cent die ik in de bagage trolley moest gooien…Lamme arm dus. Zucht. P10, never again.

Na een uur ging de incheckbalie eindelijk open (vraag maar niets) en kon ik na een stripsessie bij de douane (ik moet echt altijd ALLES uit en afdoen, oké bijna alles dan) een drankje doen in afwachting van mijn vlucht. Mr X had mijn taxi geboekt, deze taxi zou mij naar mijn hotel brengen waarvan de reservering inmiddels ook op mijn naam was gezet. Nog even nakijken, naam van het taxibedrijf…check… naam van het hotel, check. Ready for take off!

Na 40 minuten met geen directe buurman of buurvrouw, ideaal, geland op London City. Een soort Rotterdam (vast ook met een P10), dus ik was zo door de douane heen. Taxi bedrijf.. Geen idee. Even buiten kijken. Wel taxi’s, geen specifieke namen. Een aantal rondjes, niks te zien. Terug naar binnen, info balie. Ik moest het toch buiten bij de taxi’s navragen. Terug. Overkant van de straat mevrouw, prima. En toen maar wachten.

Tot er op iemand op me af kwam lopen. Ik appte Mr X, deed ik dit goed?

‘Joehoe, waarom antwoord je niet?’

Die meneer kwam wel erg direct op me aflopen nu. Ík keek op van m’n telefoon en kreeg een grote glimlach als antwoord… Mr X… of course!