Mr X.. #16

Zondag, tijd voor ons uitje, een dagje Brighton! Met tips van een goede vriendin op zak, gingen we op roadtrip. Detail, ik was nog half herstellende van een hersenschudding die ik een week eerder had opgelopen. Zonder zonnebril in de auto was dus niet zo’n feest voor mij, maar gelukkig had Mr X nog een zonnebril te leen. One happy couple! Geen ANWB bodywarmers, overigens.

Als Mr X en ik samen zijn, gebeuren er meestal hele vreemde dingen. Zo ook deze keer. Onderweg, in de bocht op een afrit van de snelweg stond iemand, een man gekleed strak in het pak, in paniek te zwaaien. Yep en wij zijn sociaal, té sociaal, dus we stopten. Help, we waren in Engeland. Dat betekende dat de passagiersdeur aan de linkerkant zat, waar de vluchtstrook zich ook bevond. Het raampje ging dus aan mijn kant naar beneden. Slik.

Meneer in pak dook half de auto in, het raampje ging verder terug omhoog. Phew. Meneer beweerde dat hij geen benzine meer had en gooide een stuk of 3 (gouden?) ringen, een horloge en een visitekaartje naar binnen. Als tegenprestatie wou hij 10 pond. Huh? En dan? Komt de benzine uit de lucht vallen? Thank god dacht Mr X hetzelfde, de sieraden werden vriendelijk doch strict teruggegeven, het raampje sloot en wij reden door. Geen kleingeld op zak, doeiiii. Ik dacht in eerste instantie minstens dat zijn vrouw lag te bevallen in de auto…Rare Britten. Maar oh zo blij dat Mr X en ik wederom op één lijn lagen op dat moment!

On our way to Brighton! Parkeren is in Brighton een beetje een dingetje, kwamen we al snel achter. Ik voelde me direct enorm schuldig. Ik wou per sé naar Brighton, we hadden net een behoorlijke rit achter de rug en nu was nergens een parkeerplaats te vinden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat we zo’n 45 minuten hebben rondgedwaald door Brighton met vele rode verkeerslichten en files. Maar uiteindelijk, in de duurste parkeergarage ever, konden we terecht. Stiekem, heel stiekem, had ik enorm genoten van de heenreis. Een beetje zitten, muziekje op, genieten van de man naast me. Nee hoor, geen straf voor mij. Zei ik natuurlijk niet, ik genoot in stilte als er naast me gezucht werd.

Uitgebreid lunchen, tot ons opviel dat er wel erg gestaard werd naar de man die rechts naast me zat. En er gingen mensen met hem op de foto. Ehm, moest ik nu ook? Wikipedia, die ging ons helpen! Het was Andrew Marr, een bekende Britse journalist (o.a. werkzaam voor BBC), en ik kon me er niet toe zetten om ook om een foto te vragen. Al kreeg mijn blogger hart een opleving, hoe cool zou het zijn als… Nee, ik was chique aan het lunchen, recht naast Andrew Marr, ik liet die man met rust. Mr X moedigde me ook niet aan dus ik ging me gedragen. Spijt. Spijt!

Maar hee, na onze overheerlijke lunch gingen we een Brits chocoladewinkeltje in (niet zonder buit) én mocht ik een nieuwe designer zonnebril uitzoeken. Oh my god, I must be dreaming. Een nieuwe Gucci zonnebril, komt u maar bij Daisy! Who cares about Andrew Marr. Een rondje over de Brighton pier, tijd voor foto’s en verliefd gedrag. Ik had ook als tip gekregen, om de eekhoorns in het park bij het prachtige Royal Pavillion te gaan voeren. Ik ben eekhoorn (dieren) fan dus ik sleepte een zak pelpinda’s met me mee en dat was ons laatste doel. Een ijsje halen en eekhoorns zoeken. Eekhoorns zoeken… Ik las nog een keer mijn notities: goed in de bosjes kijken, een beetje knisperen… Ik keek me suf, ik knisperde me een ongeluk maar geen eekhoorn te zien.

Een kwartier later..

Ja dag eekhoorns, ik was er klaar mee en die pelpinda’s mik ik dan wel weg. Nog even naar het toilet en dan terug naar huis, ik was moe. Mr X zou nog één poging wagen.

Ik kwam terug en natuurlijk, hoe kon het ook anders, stond Mr X daar oog in oog met een eekhoorn. Na een paar minuten krisperen waren we omringd door eekhoorns. Yes, missie voldaan! Mr X trots, al mijn wensen waren voltrokken.

Terug naar huis, enorme files. Geeft niet, ik geniet… ik genoot… en ik viel in slaap.