Mr X.. #18 – Engels voor lovers

Als je je vriend in Londen ontmoet kun je er natuurlijk donder op zeggen dat je een Britse toekomst tegemoet gaat.. Hmm dat klinkt ineens een beetje negatief.. Ik bedoel, dat de communicatie voortaan in het Engels zal plaatsvinden. Of ik nu over mijn gevoelens wil praten, we de planning van het weekend bespreken of overleggen wat we ‘s avonds gaan eten. Engels it is. Dat betekent ook Engels op afstand, en dat is niet helemaal mijn ding. Niet altijd, tenminste.

‘PFFFFFFF’

Type ik op Whatsapp, als reactie op een verzoek van Mr X.

‘What pffff, what does that mean?

Wat pffff betekent? Gewoon, ik vind het onzin, ik vind het te ver gaan, gewoon pfff! Maar als ik dat zeg, dan klinkt het ineens weer heel hard en dat is nou ook weer niet mijn bedoeling. Een ‘pfff’ is gewoon een beetje een zucht, een steun? Ja nee, ook dat klinkt niet aardig.

Ik weet het niet, soms weet ik het gewoon even niet. Ik krijg mijn gedachten niet altijd 100% uitgedrukt, getypt of face to face, soms faal ik gewoon een beetje. Mijn Engels is niet slecht maar wel voornamelijk ‘business English’, op het persoonlijke vlak heb ik nog veel te leren. Ik weet heel goed hoe ik politiek correct moet uitleggen dat ik een klant begrijp en er alles aan ga doen om tegemoet te komen aan de wensen. Maar hoe leg ik uit hoe ik me voel?

We hebben nogal eens een misverstand. Het woord ‘stupid’ vind ik best heftig en als dat in een gesprek aan mij gezegd wordt, reageer ik dan ook fel. Niet nodig aldus Mr X, want het was de zin eromheen die het ‘goedmaakte’. Goedmaakte.. Het zal wel, ik vind het een stupid woord om te gebruiken.

Hetzelfde andersom, mijn zinnen zijn soms een beetje te euh…direct. Want zo zijn wij Nederlanders. Nooit geweten dat ik ook onder de ‘wij’ viel, ik dacht heel eerlijk gezegd dat ik nooit zo direct was als de Nederlandse meerderheid. Wel dus, ook ik ben een Nederlandse biatch en lang niet altijd bewust. Ik krijg het voor elkaar iemand, m’n lover, te kwetsen zonder dat ik precies besef wat ik nu eigenlijk heb gedaan.

Als Mr X bij mij (of bij ons?) thuis is, merk ik het ook aan mezelf. Soms ineens floep ik er een Nederlandse zin uit (letterlijk, Nederlands) en dan kijk ik er ook nog bij alsof ik zeggen wil; snap je dat dan niet?!

Nee natuurlijk snapt hij dat niet… Pffff! Laat maar, never mind.

Dat werkt natuurlijk ook niet, laat maar. Niet bij hem, niet bij mij. Hij wil mij begrijpen en ik wil hem begrijpen, maar zonder dat ik dit verwachtte heb ik toch last van een taalbarrière. Het is soms zo lekker om gewoon een beetje te praten zonder dat je precies je zin hebt uitgedacht. Zonder dat ik precies weet hoe mijn zin gaat eindigen of in ieder geval de steekwoorden vooraf bij elkaar heb geraapt. In het Nederlands kan ik dat namelijk heel goed.. Kletsen.

Iedere keer weer maken we het binnen no time goed maar iedere keer weer besef ik me dat de meeste misverstanden ontstaan omdat mijn Engels niet toereikend is. Het nét niet kunnen zeggen wat je eigenlijk bedoelt, of het nét niet helemaal begrijpen van wat er gezegd wordt waardoor ik met twijfels en vragen achterblijf.

Maarre, ik ben wel heel gelukkig.. heel heel gelukkig! Nog nooit heeft er iemand met zoveel toewijding van mij gehouden en we komen er altijd weer uit, met wat improvisatie Engels als het moet. En als Mr X dan een willekeurige Engelse zin afsluit met het woord ‘pepernoten’, dan heb ik weer de slappe lach. Er zit ook echt wel vooruitgang in, denk ik 🙂

Ik heb eigenlijk gewoon een lesje ‘Engels voor lovers’ nodig, anyone?