Mijn plan was om op tweede kerst, het moment dat ik dit schrijf, een hele leuke, grappige, gezellige post te schrijven over de eerste kerst samen. De eerste kerst van Mr X en ik. In principe zou ik dat nog steeds kunnen doen want de kerstavond met Mr X en mijn familie was super.
Ik doe het alleen niet, want op kerstochtend liep alles anders dan gepland. De conclusie is dat Mr X de middag van eerste kerstdag met de trein terug naar Amsterdam is vertrokken, 4 dagen eerder dan gepland. Het is nog heel vers en ik vind het lastig om erover te schrijven. Schrijven maakt het zo definitief en wil ik dat wel? Maar ik had beloofd eens in de twee weken een episode te typen en hier is ‘ie. Wel ook de laatste..
Ik vind het niet helemaal fair om hier een boekje open te doen over hetgeen waardoor er bij mij een grens bereikt werd, maar die grens was er. En natuurlijk kwam dit niet uit het niets, natuurlijk is hier heel veel aan vooraf gegaan. En als je dan het gevoel hebt, dat je er aan onderdoor gaat en ineens heb je voor jezelf het bewijs dat er iets niet klopt in deze relatie, dan mag ‘Kerst’ niet meer het excuus zijn om maar door te bikkelen. Denk ik.
She loved him and and he loved her, but it wasn’t that simple.
Ik ben verdrietig, enorm verdrietig en ik twijfel iedere minuut weer. Ik ben boos, omdat het zo heeft moeten lopen en om alles wat er is gebeurt. Ik voel me schuldig want geef ik op, was het wellicht nog wel te redden? Ik ben teleurgesteld, omdat er niet harder voor me is gevochten toen het nog wel kon en de grens nog niet bereikt was.
En bovenop dit alles, is mijn toekomstbeeld kapot. Ik had echt echt waar een rooskleurig toekomstbeeld samen in mijn hoofd en dat mooie beeld van hem en mij, trouwen, kinderen, een gezinnetje. Want iedere keer als het mis ging, kwam het ook weer goed. Daarom hebben jullie er als lezers ook weinig van meegekregen. Het kwam altijd goed en dan was alles weer fijn. Maar het stapelde zich wel op. En nu is die toekomst weer leeg, onzeker, niks van dat alles.
There are some people, you’ve just got to love from a distance.
Misschien kan ik ooit nog trots zijn op mezelf, dat ik mijn grenzen nu weet en heb bepaald. Nu nog even niet, nu ben ik verdrietig, boos, twijfel ik aan mezelf en ben ik teleurgesteld. Ohja en oud en nieuw, niet in Londen, maar thuis op de bank denk ik.
Mr X, ik weet dat je dit leest, bedankt voor een hele bijzondere, liefdevolle periode samen. Bedankt voor alles, jij en onze herinneringen blijven een plekje houden in mijn hart, promise.
Dank jullie wel voor het trouw volgen van de afleveringen van Mr X. Dankjewel voor het verspreiden van mijn blog en het praten over Mr X. Ik hoop, ik hoop enorm, dat jullie blijven hangen en ik één dezer dagen een nieuwe catching rubriek online heb staan. Want uiteindelijk hoop ik dat mijn manier van schrijven, jullie hier heeft gebracht.
The End.
ps: 21 is eigenlijk mijn geluksgetal..
Nee! Wat stom 🙁 Dikke kus from a distance
<3
Ahhh. Wat naar! Sterkte <3
Dankjewel Jennifer.
Wat erg! Sterkte!
Thanks Joyce!
Prachtig geschreven meis. En fijn dat je toch de goede dingen nog kunt zien. Soms is het gewoon niet ‘het’ moment of werkt het niet goed door het een of ander. Ook al geef je zoveel om elkaar. En t klink echt belachelijk cliché, maar heb het zelf meegemaakt. Als je samen hoort, komt t uiteindelijk goed! Dikke knuffel! En uh, de mr X rubriek was echt niet de enige reden dat ik je blog bezoek! Je schrijft hartstikke leuk! Dus maak je daar geen zorgen om! X
Wat een super lieve reactie, doet me goed, dankjewel!
Vervelend voor jullie! Sterkte!
Bah wat vervelend, ook precies tijdens deze dagen. Heel veel sterkte voor nu en in 2016 komt er zeker weer alle geluk op je pad!
Dankjewel, ik ga er voor!
Ahw. Sterkte meid! Een dikke knuffel vanuit de andere kant van de wereld!
Dankjewel Roxanne
Pingback: Jaaroverzicht - Hoe was 2016 voor mij en de blog? - Diyaata