Mr X.. #9

Jawel, ik had DE vraag gesteld, de vraag waarop toch wel vrij snel een antwoord moest komen wilde ik niet in de paniek schieten. In eerste instantie kwam er helemaal geen antwoord, het was verdomd stil voor een gesprek midden op Amsterdam Schiphol.

Ik ben niet zo goed met stiltes, als ik net een hele spannende vraag heb gesteld en waarschijnlijk die vraag ook nog heb gesteld zonder er lang genoeg over te hebben nagedacht. Dus ik begon te ratelen, want dat doe ik dan en dat weten jullie inmiddels uit episode 6.

Ja ik bedoel, travel buddies zijn is best leuk maar doen travel buddies de dingen wij gedaan hebben? Beetje gek toch? En ik voel veel meer dan dat! Jij niet? Jawel toch? Dus wat zijn we nu eigenlijk?

We kwamen tot de conclusie dat we inderdaad meer waren dan travel buddies. Sinds die dag, geloof ik. Het was een beetje wazig (slecht te verhapstukken voor een planning, regelmaat, duidelijkheid persoon als ik) maar het was besloten. Dit gesprek vond trouwens plaats op die niet zo comfortabele grijze Schiphol stoeltjes die aan elkaar verbonden zijn. Van die stoeltjes waarop iedereen met je meebeweegt als je jezelf iets te enthousiast laat vallen. Nu genoot dus ook iedereen mee van ons gesprek, but I just didn’t care. Ik moest het even duidelijk krijgen, zeker weten of Mr X van plan was trouw te blijven aan mij in het mooie Londen tussen de aasgieren van ladies die daar rondlopen. Verder doe ik niet aan vooroordelen natuurlijk..

En toen moesten we dan toch echt afscheid gaan nemen. Met een sushi maaltijd in m’n handtas (yep, tot het laatste moment werd er voor me gezorgd) zette Mr X mij op de trein. Juist, mij op de trein. Ik zette niet hem op het vliegtuig maar hij mij op de trein. Zo is Mr X. Heel irritant, maar erg lief.

En ja, dan probeer je het tegen te houden maar het lukte niet.. De tranen kwamen tevoorschijn en Mr X zei alle woorden die ik wilde horen. De trein kwam, dat verschrikkelijke moment dat je binnen zit en je geliefde buiten staat, dat kwam, en ik vertrok terug naar huis. Onze playlist op de Ipod en dan heb je ruim twee uur de tijd om na te denken.. Maar het zat goed, het zat gewoon goed, ik wist het zeker. Oké zeker kan nooit, maar zo zeker als ik nu van mijn zaak kon zijn, dat was ik.

Mr X en ik waren een setje, een stelletje, verliefd op elkaar. En ik had mezelf dus wederom in een lange-afstands-relatie gewerkt. Well done Daisy. Maar het voelde beter, vanaf het moment dat ik de trein instapte. En laten we eerlijk wezen, Londen is dan niet zo heel ver weg, toch? Ik zag mezelf al kerst shoppen hand in hand door Oxford Street. Dit speelde zich af in juli, ging ik dan misschien toch te snel? Gedoemd te mislukken? Time will tell.

Het is aan jullie, stopt het verhaal bij #10 of zal ik gewoon doorgaan? Tussen juli en vandaag is er al weer het één en ander gebeurt dus er is nog genoeg te vertellen, let me know 🙂

Ps: echte foto’s van onze avonturen in de Mr X header…!