Mumlife – Die eerste keer naar het consultatiebureau

Consultatiebureau Zinzi

Toen Zinzi vier weken oud was, was het tijd voor het eerste bezoekje aan het consultatiebureau (of ‘consternatiebureau’). Niet per sé iets waar ouders naar uitkeken zo had ik begrepen van anderen. Voor mijzelf ook niet, alleen al om het feit dat Zinzi simpelweg niet van uit- en aankleden houdt. En omdat je wegens Corona in je eentje naar binnen moet, met mondkapje (lees: warm).

De eerste keer dat het consultatiebureau langskwam en ik aangaf dat Zinzi niet graag in haar wiegje sliep, kreeg ik het advies om haar overdag minder te knuffelen. Dat moet je niet zeggen tegen een vrouw die nog vol in de hormonen zit. Je begrijpt, ik heb er geen knuffel minder om gegeven maar ik keek ook niet uit naar dit bezoekje aan het bureau zelf. Ik kan op sommige momenten best wel in de stress raken, hartstikke schuldig. Momenteel is mijn grootste onzekerheid het moederschap in het algemeen: doe ik het wel goed, kan ik het wel? Ik zag dus al taferelen voor me met een huilende en schoppende Zinzi en een oververhitte mama met mondkapje op. Dat beeld bleek wel redelijk te gaan kloppen met de realiteit.

Buiten was het ijskoud en dus kwam ik binnen met een goed ingepakte baby, met de maxicosi op het onderstel van de wagen. Leek ons wel makkelijk, dan had ik niet zoveel te tillen. Eenmaal binnen bleek dat vergeefse moeite want de wagen mocht niet mee naar binnen.. tegenslag numero 1. Ik parkeerde de wagen voor de deur en sjouwde vervolgens een baby en luiertas naar binnen waarna er direct een man op me af kwam. Of dit Zinzi was? Jazeker. Ik mocht haar uitkleden. Mocht. Moest, meneer. Ik haalde Zinzi uit haar zitje en begon aan het avontuur. Zinzi vind uit- en aankleden stom en nu was het ook nog een overgang van lekker warm ingepakt naar niet-zo-warm. Ze nam een diepe teug adem en krijste (terecht, if you ask me) alles bij elkaar.

Terwijl ik al puffend onder het mondkapje probeerde rustig te blijven, had ik eigenlijk niet echt op m’n omgeving gelet. Tot er iemand naast me, die met haar zoontje en moeder was (HOE DAN, we moesten alleen komen!) begon te praten:

Hij huilt bijna nooit, is altijd heel vrolijk! 🙂

Dat hielp niet echt tegen mijn gebrek aan adem en opkomende paniekaanval. Terwijl haar moeder ofwel de oma gezellig tegen de niet-huilende-baby kirde, kleedde zij op het gemakje haar zoontje uit. Valsspelen, heet dat.

Zinzi was uit de kleren en volledig in paniek. Gelukkig mochten we direct richting weegschaal. Ze werd gewogen en gemeten en daarna mocht ik haar terug aankleden, halleluja! Dat liet ik me geen twee keer zeggen en dus slingerde ik er een schone luier omheen en ging de romper in no time aan. Tot de dokter ineens naast me stond:

De romper hoeft nog niet aan hoor

Wait, what? Aankleden is in mijn ogen toch echt kleertjes aandoen. Gelukkig mocht de romper nu toch wel aanblijven want anders was deze mama uit haar mondkapje gesprongen. We vervolgden onze weg naar het kantoortje waar de meetgegevens van Zinzi werden ingevoerd. Ze was ‘wat bovengemiddeld’. Zinzi was nog steeds ontzettend verdrietig en inmiddels was mijn geduld een beetje op:

Papa en mama zijn ook ‘wat bovengemiddeld’, dus ik maak me geen zorgen

Daarmee was dat gesprek klaar. Haar hartje deed het goed en ze was ontzettend sterk, ha! Ik vroeg advies omdat Zinzi zo onrustig was en veel huilde. Die vraag moest ik echter stellen tijdens het telefonisch spreekuur. Ik viel stil want hoezo, ik was er nu toch? Ik zou teruggebeld worden.

Precies een week later had ik een gemiste oproep en een voicemailbericht. Ze zou het later op de dag nog eens proberen. Ik wacht nog steeds. Maar goed dat ik thuis iets minder snel in de paniek raak dan daar. En dat ik mijn moedergevoel volg want na een aantal behandelingen bij de osteopaat is Zinzi een veel vrolijker meisje geworden.

Over twee weken mogen we weer, nu al zin in.

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

    • Angelique
    • April 11, 2021
    Reply

    Ik werd ook nooit blij van het consultatiebureau. Op een of andere manier voelde ik me daar altijd een onervaren en slechte ouder. Gelukkig bleek daar niets van waar te zijn en wist ik zelf heel goed wat te doen. Geloof in je eigen intuïtie, dat is het belangrijkste.

  1. Ik ben zelf juist erg tevreden over ons consultatie bureau terwijl ik er (door mijn werk) een beetje een hard hoofd in had.

Wil je een berichtje achterlaten? Leuk!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

13 shares