Mumlife - Mijn bevallingsverhaal

Dit is zo’n blog waarvan ik bij het typen nog niet wist of ik hem ooit zou plaatsen. Mijn bevallingsverhaal in het kort op papier zetten, dat wil ik wel heel graag. En dus ben ik maar gewoon begonnen, wie weet, ooit. Toevoeging 6 december 2021: Ik denk dat dit ‘ooit’ is.

12 februari 2021

Vrijdagavond 12 februari (38 weken, 2 dagen zwanger) zitten Reinier en ik aan de eettafel achter de laptop. We zitten middenin in de Corona pandemie, de tweede uitbraak. Momenteel is er een lockdown en is er een avondklok ingesteld. Er is een digitale pubquiz van de rugby aan de gang, heel veel flauwe mannenhumor en gezelligheid. Ik zit niet comfortabel maar dat zit ik al maanden niet meer, mede door de sterke rugpijn die ik al tijden heb.

Rond 23:00 sluiten we de boel af en ik ga nog even naar het toilet. Hier verlies ik een soort van vloeistof: te weinig voor het breken van je vliezen (dacht ik dan toch), maar het was ook geen urine. Geen reden tot paniek, wel een beetje verdacht. Om 23:30 liggen we in bed en ineens krijg ik krampen in mijn buik. Anders dan de krampen van de voorweeën die ik al eerder kreeg, deze versie neemt in sterkte toe en verdwijnt ook weer net zo snel als het kwam. Nog even kijken we het aan maar na korte tijd lijken ze al steeds sneller te komen en ben ik overtuigd dat ik weeën heb. Ik bel het ziekenhuis en de vriendelijke verloskundige stelt me voor de keuze, nog even afwachten of direct komen. Ik besluit nog eventjes af te wachten of het gaat doorzetten. Wanneer we echter gaan timen komen we aan de elke 3 à 4 minuten. Ik lees het kaartje van het ziekenhuis, waarop staat dat we moeten bellen wanneer ze elke 10 minuten terugkomen. Help, dit gaat snel! We zetten de vaart erin. Reinier brengt zijn zoontje naar zijn ouders, ik bel het ziekenhuis terug, kleed me aan en gooi de laatste spulletjes in de vluchttas. Thank god dat ik die een paar dagen eerder toch echt gevuld had! Elke actie wordt onderbroken door even puffen en dan weer door, dit is namelijk nog best te doen. Wel vind ik het even spannend dat de avondklok in werking is. Reinier mag dus helemaal niet buiten zijn en ik eigenlijk ook niet? Hopelijk worden we niet tegengehouden. Ik geloof heus wel dat de politie ons door zou laten rijden maar een prettig idee vind ik het niet.

Wanneer Reinier terug is (gelukkig geen politie tegengekomen), zijn de weeën in sterkte toegenomen en vind ik het toch wel iets minder prettig worden. Buiten ligt er sneeuw en is het op sommige plekken nog spekglad. Onder begeleiding van Reinier weet ik me gelukkig veilig in de auto te parkeren, phew! Na slechts 5 minuten in de auto komen we aan bij het ziekenhuis. Reinier zet me er voor de deur uit en gaat parkeren, terwijl ik voor de ingang een wee wegpuf en op hem wacht. Samen gaan we naar binnen en gelukkig mogen we direct doorlopen. Een rolstoel vind ik op dat moment nog niet nodig (of ik wil gewoon een beetje stoer doen, kan ook).

13 februari 2021

Rond 00:30 worden we geïnstalleerd in onze kamer en ben ik verbonden met de monitor (CTG). De weeën nemen nu iets af en de monitor laat vrij weinig zien. Even vraag ik me af of ik me aangesteld heb en we weer terug naar huis kunnen. Eventjes maar, want al vrij snel nemen de weeën weer toe en weet ik 100% zeker dat we goed gehandeld hebben. Dit is niet lekker!

De verpleegkundige vraagt of ik in bad wil. Aangezien dit normaal ook pijn verlicht bij me, stem ik in. Even later lig ik maar ik moet me echt even over de schaamte heenzetten. Ik voel me wel heel erg op de kijk liggen zo. Ik hoop dat dat gevoel weg zal gaan wanneer ik er midden inzit, maar eigenlijk voel ik dit de hele bevalling lang zo. Al vrij snel worden de weeën steeds heftiger en weet ik ze in bad niet meer op te vangen. Ik wil lopen, bewegen, ik moet eruit. Die harde badwand helpt ook niet per sé mee wanneer je je afzet tegen de kramp. Eenmaal eruit ben ik zo extreem duizelig dat ik nog een poosje boven het toilet hang. Top, ik had me op veel voorbereid maar deze zag ik niet aankomen.

Urenlang puf ik weeën weg terwijl ik staand over het bed heen hang, op m’n zij wegkruip op het bed, op m’n knieën probeer te zitten (wat helemaal mislukt). Ook zit ik nog even op een skippybal maar niks voelt goed genoeg om langere tijd vol te houden. Ik blijf maar wisselen van houding en merk dat ik een beetje in paniek begin te raken. Mijn vliezen worden gebroken in de hoop dat dit alles doet versnellen. Ik vraag om pijnstilling maar wil (nog) geen ruggenprik. Ik krijg een morfineprikje in m’n been. Dat helpt eventjes. Ik krijg een soort waas voor m’n ogen en weet heel even weg te dutten. Voor m’n gevoel duurde dit echter maar heel eventjes en al snel kom ik terug in de paniekstand; hoe ga ik dit doen? De ontsluiting schiet amper nog op en het ziet er niet naar uit dat dit snel zal gaan.

Hulplijn

Ik overleg met Reinier en ik maak dan toch de keuze voor een ruggenprik. Mijn lichaam is te moe na al het slaaptekort en de reuma, ik ben op, ik moet iets. De anesthesist moet opgepiept worden (het is midden in de nacht) dus dat duurt eventjes. Wanneer ze er is gaan we richting OK en moet ik een mondkapje op. Bizar. Ik heb mijn lenzen uitgedaan en mijn bril beslaat van alle inspanning. Op de tafel van de OK probeer ik de weeën weg te puffen maar ik heb complete ademnood door dat suffe mondkapje. Ik word stevig vastgehouden door iemand (geen idee, het was een sterke man haha!).

De weeën komen erg snel en de anesthesist heeft dus weinig tijd tussendoor om de naald goed te krijgen. Ik blijf de naald voelen, hoe vaak ze ook verdooft. Ik voel de naald gewoon naar binnen gaan en het voelt allesbehalve goed. Na een poosje proberen geeft ze het op; ook zij heeft geen idee wat er aan de hand is maar als ik dit blijf voelen dan is er iets niet okay en ze durft er niet mee verder te gaan. Lang verhaal kort: ik ga terug naar de kamer zonder verdoving.

No way back

Dat valt tegen. Ik wilde geen ruggenprik maar had voor mijn gevoel geen keus meer, en nu lukt het niet. Ik krijg nog een morfineprikje maar ook krijg ik weeënopwekkers die ervoor moeten zorgen dat de ontsluiting sneller op gang komt. Die morfineprik merk ik dan ook helemaal niks meer van, dit is ZO intens! Er is een moment dat ik eigenlijk gewoon opgeef en denk; joeeee, haal haar maar op een andere manier uit me. Maar dan besef ik me ook, de ruggenprik is geen optie, een keizersnede onder lokale verdoving valt dus ook af en algehele narcose lijkt me helemaal bizar. Dat je wakker wordt en ineens mama bent, hoe dan? De verloskundige vraagt me af en toe om te proberen om de baby naar beneden te ‘duwen’. Ik heb nul idee waar ik mee bezig ben maar het lijkt te werken. Hoe vaak ik dus ook roep dat ik ermee stop, we gaan door en uiteindelijk is het verlossende woord daar.

De ontsluiting is ver genoeg en ik mag nu echt gaan persen. Gek genoeg heb ik geen persweeën dus ik heb geen flauw idee wat ik doe. Zinzi ligt op dat moment nog vrij hoog in m’n buik en ik heb dus ook geen persdrang. Op aanwijzingen van de verloskundige en gynaecoloog gaat het echter super snel! Na slechts enkele minuten persen beval ik van Zinzi en valt alles van me af. 13:57 Wat een prachtkindje, wat een blijdschap.

Na deze bevalling verwacht ik dat ik aan alle kanten open lig en op dat moment maakt het me niet eens meer uit. Het tegendeel blijkt waar; ik kom er serieus vanaf met een minuscuul schaafwondje. That’s all!

Omdat ik, uit noodzaak, Prednison gebruikte tijdens de zwangerschap moeten Zinzi en ik een nachtje blijven. Ik geniet van deze uren samen met mijn meisje. Zinzi is onrustig in de wieg en mag dus bij mij in bed liggen. De hele nacht blijf ik naar haar kijken en zij naar mij. Ik vertel haar over alle mensen die zo benieuwd naar haar zijn. Ik zing liedjes en omdat mijn repertoire op dat moment nihil is, zing ik ‘Hier aan de kust’ van Bløf. Ze kijkt me verwondert aan en vindt het prima. Zij en ik, toen al zo sterk verbonden met elkaar.