Nieuwe kindjes en trieste verhalen

De afgelopen dagen hebben we er twee nieuwe kindjes bijgekregen.

Yessica, een baby van slechts 24 uur oud die bij ons is gekomen omdat de moeder is overleden. Zoals met zoveel kindjes hier krijgt de vader nu de tijd om alles op orde te krijgen en dan zal zij terug gaan naar haar familie. Ze is heel klein maar doet het goed!

Samuel is een ander verhaal, zijn vader is hem hier zelf komen brengen. De vader kwam helemaal bezweet en oververmoeid hier aan, hij had een lange reis achter de rug vanuit een ander district hier toch best ver vandaan. Hij droeg Samuel bij zich en de melk was op dus Samuel was erg hongerig. Bovendien was ook hij, net als zijn vader, erg vies.
De vader had een brief bij zich van de politie waarin stond dat zijn vrouw geestelijk niet in orde is, was ontsnapt uit het huis waar zij werd opgevangen en nu een bedreiging zou vormen voor kleine Samuel. In hoeverre dit echt waar is weet niemand maar duidelijk was wel dat hij hulp nodig had. Hij bleek 6 maanden te zijn maar als je 2/3 had gezegd had ik het ook geloofd. Hij is ontzettend ondervoedt.
Samuel is eerst lekker gebadderd, schone kleertjes aangedaan en toen aan een fles met warme melk. Ook de vader heeft hier eerst een flinke maaltijd verorberd voordat hij echt afscheid nam van Samuel en weer huiswaarts ging. Lastig om te zien.

Die avond zijn we nog even met Samuel een malaria test gaan doen bij de dokter en hij bleek vrij ernstige malaria te hebben. Naast hem is er nog iemand ziek geworden, kleine Agnes 2 houdt geen vocht meer vast en was van het ene op het andere moment uitgedroogd. Bizar hoe snel dat kan gaan, ‘s middags was ze nog oke en ‘s avonds ging het ineens heel slecht.
Die avond is Petra nog met haar naar de dokter geweest maar ze kregen de naald van het infuus niet ingebracht. Vandaar dat ik samen met Petra die volgende dag ben teruggegaan met kleine Agnes. Na echt minstens 10 x misprikken en drie verschillende zusters lukte het eindelijk. Wat een naar gezicht zeg, zo’n kleintje die pijn heeft en het afbinden van het handje/voetje gebeurde gewoon met een slangetje van een infuus zelf. Bizar! Dezelfde naald werd echt super vaak gebruikt terwijl wij in Nederland allang een nieuwe zouden hebben gepakt. De gordijnen zaten ook dicht dus er was nul licht, ik heb toen maar geopperd om de gordijnen open te doen en dat vond de zuster toch ook wel een goed idee dus dat ben ik toen maar gaan doen.. Ik verbaas me er al bijna niet meer over eigenlijk.
Agnes is in het Amecet huis aan het infuus gegaan en doet het nu wel iets beter al weten we niet precies wat de reden is dat ze zoveel vocht verliest.

Met Samuel zijn we ‘s middags nog terug geweest naar de dokter en omdat hij hele hoge koorts had moest ik hem koel houden. Eerst dus een koud badje (sorry Samuel!) en toen constant met een koude washand zijn hoofdje koelen. Na een zetpil ging het wel iets beter maar vannacht is hij ook ineens gaan overgeven dus ik weet nog niet zo goed wat er nu gaat gebeuren.

Het is een heel dubbel gevoel, die zieke kindjes. Aan de ene kant ben je blij dat ze hier zijn want ze krijgen hier alle mogelijke hulp, maar aan de andere kant vind ik het heel zwaar om ze zo te zien.

Ook kregen we woensdag het nieuws dat er een kindje van 15 wat vorig jaar in Amecet was, is overleden. In eerste instantie zou het zijn omdat ze haar HIV remmers niet meer innam maar al snel bleek het toch anders in elkaar te zitten. Dit meisje was geestelijk niet oke, ze loog, bedroog, steelde en misbruikte helaas ook kindjes. Dit is dan ook de reden dat ze hier niet meer welkom was. Toen Uncle Simon de kist ging brengen naar haar familie bleek dat ze thuis was gekomen met een soort grote verkleurde plek op de zijkant van haar lichaam en daarna 1,5 dag in coma heeft gelegen. Hoogst waarschijnlijk, al weet niemand dit zeker, had ze weer iets gedaan wat niet door de beugel kon waarna ze is geslagen/geschopt en uiteindelijk is overleden aan bloedingen. Natuurlijk deed ze dingen die niet konden maar dit wens je niemand toe..

Dit zijn wel dingen waar je lang over na blijft denken..

Dan nog even leuk nieuws; er is een kitten bij Amecet! Sinds gisteren is ze hier en we moeten nog een naam verzinnen. Aangezien ik mijn kattenkinders wel erg mis is dit wel fijn!

Ook met de hondjes kan ik het prima vinden, als ze los zijn weet 1 van hen me gelijk te vinden en dan moet ik hem/haar terugbrengen naar het hok want de ‘honden Uncle'(geen idee hoe hij heet) lukt het dan niet meer haha.