Toen ik op Instagram vroeg waar jullie graag over wilden lezen, was het antwoord duidelijk. Dat alleenstaand moederschap, hoe bevalt dat en waar loop ik tegenaan? Het is een onderwerp wat ik lang vooruit heb geschoven. Heel dubbel, enerzijds is het een onderwerp waar ik continu mee bezig en dus makkelijk en graag over schrijf. Anderzijds is het confronterend om erover te schrijven, want het is niet hoe ik dingen voor ogen had.
Een team van twee
Inmiddels zijn we bijna een jaar op weg, Zinzi en ik als tweetal. In eerste instantie was het niet heel anders dan eerst, afgezien van het liefdesverdriet wat ik toen nog bij me droeg. Omdat ik het gewend was om lange periodes ‘alleen’ te zijn, kon ik het op die manier ook nog een poosje ontkennen in m’n hoofd. Het was niet direct anders dan anders en ik wist dat ik het ook in m’n eentje kon. Maar na een aantal periodes van 6 weken achter elkaar, werd het wel degelijk anders. Want er kwam niemand terug naar huis om de zorgen mee te delen, die ervoor zorgde dat ik af en toe eens kon uitslapen, die me af en toe aanmoedigde om iets voor mezelf te gaan doen in plaats van mezelf verliezen in het moederschap.
Dat was ook het moment dat het als een bom insloeg, ik was alleenstaand moeder geworden en ik moest het in m’n eentje zien te rooien. Gelukkig wel met lieve hulp van mijn ouders, die behalve de twee vaste oppasdagen (als ik werk) na een tijdje ook een avond/nacht van me overnamen. Heel even ademhalen, heel even iets leuks doen met vriendinnen of gewoon een avond vroeg naar bed of met een dekentje op de bank zonder continu aan te staan. Lastig ook die avonden, want ik had en heb dan het gevoel dat ik dan iets leuks móet gaan doen aangezien het m’n enige kans in de week is. Terwijl ik regelmatig gewoon mijn bed in wil en moet. Zinzi zag haar vader in deze periode wel af en toe, wanneer ik aan het werk was.
Temperament
Zinzi is enorm temperamentvol. Dit was ze als baby al en nu als dreumes wellicht nog wel meer dan toen. Ze heeft een sterke eigen wil en veranderingen in haar ritme of een dag met veel nieuwe indrukken, eisen zijn tol. Wanneer ze overprikkeld raakt, is er geen land meer mee te bezeilen. De blauwe plekken die ik heb opgelopen terwijl ik haar probeer vast te houden zodat ze zich niet bezeerd, zijn niet meer op twee handen te tellen. Slaan, schoppen en heel hard krijsen zijn soms dagelijkse kost. Als zo’n bui eenmaal voorbij is, waarbij mijn voornaamste doel is dat zij er ongeschonden uitkomt, keert de rust terug en wil ze ook graag weer knuffelen. Maar oh boy, wat een strijd is er dan gestreden en wat zijn we beiden moe daarna.
Ik ben gek op mijn kleine meisje, maar op dit soort momenten is het écht heel heftig om er alleen voor te staan. Om niet te kunnen vragen; wil je het even van me overnemen, of simpelweg, kun je haar even vasthouden terwijl ik haar luier verschoon? Soms loop ik even bij haar weg, even tot tien tellen en dan weer door. Rustig blijven is key bij Zinzi, en ze heeft er niks aan als ik mee ga schreeuwen. Dat lukt zeker niet altijd, maar ik doe enorm m’n best. Die momenten samen met iemand doorkomen en daarna op de bank met een wijntje erom lachen, dat zou de wereld schelen. Want daarna zit ik gewoon alleen op de bank, vaak nog in tranen omdat ik het ook even niet meer weet. Er zijn ook zoveel kleine momenten waarop ik eigenlijk even oppas nodig heb, maar niet mijn ouders tot last wil zijn. Wie weet komt het nog eens zo ver dat ik een vaste oppas in vertrouwen neem.
Liefde
Daartegenover staan uiteraard ontzettend veel mooie momenten, die helemaal voor mij zijn. Haar eerste stapjes, haar taalontwikkeling die bizar snel gaat, haar blijdschap wanneer ze me ziet en haar knuffels die ik in overvloede krijg. Haar schaterlach wanneer knuffel ‘schaap’ zich verstopt en kiekeboe roept, haar verwondering en liefde naar alle dieren die we tegenkomen en haar eindeloze vertrouwen in mij wanneer we gaan zwemmen en ze zich doodleuk in mijn armen naar beneden in het water laat vallen. Mama redt haar wel. En het klopt, maar het is ook best eng. Kan ik dit allemaal wel alleen, kan ik haar altijd redden?
De oude Daisy
Ik snak soms naar de ‘oude’ Daisy, zoals denk ik elke moeder dat weleens heeft. En tegelijkertijd vallen er nog bijna elke keer tranen wanneer ze met oma meegaat voor haar nachtje logeren. Want hee, ik wil ook niet zonder haar. Al weet ik dat het goed is om even die avond voor mezelf te hebben. En een paar uur later is dat ook zo; dan heb ik de slappe lach met vriendinnen, geniet ik van een warm bad, sta ik op de dansvloer (jawel, ik dans weer af en toe!) of ben ik weer eens op date. Het is bizar hoeveel leuke mensen ik het laatste half jaar ontmoet heb, niet eens door actief op zoek te gaan maar ook gewoon spontaan tegen ben gekomen. Dit betekent niet direct een nieuwe relatie maar het doet me wel goed dat er mensen zijn die graag bij me zijn. Dat er mensen op me afstappen die iets in me zien, of het nu vriendschap of liefde is. Het is iets wat me weer sterker maakt en dat was hard nodig.
Inmiddels ziet Zinzi haar vader niet meer en dat is iets waar ik veel moeite mee heb. Ik hoop dat de tijd me wijsheid brengt. ‘Wat zou liefde doen’ is continu hetgeen geweest waar ik naar probeer te leven en ik probeer daar aan vast te houden. Liefde zou mijns inziens proberen er het beste van te maken, te schikken naar ieders wensen maar in belang van Zinzi. En dat is uiteindelijk het aller allerbelangrijkst, want Zinzi is ontstaan uit liefde en Zinzi ís liefde.
Pingback: Personal - Alleenstaand moederschap #2 - Diyaata