Drie maanden geleden deelde ik de eerste blog over het alleenstaand moederschap. Inmiddels voelt het voor mij weer heel anders en dus deel ik graag een deel twee met jullie. Hoe gaat het nu met Zinzi’s temperament en hoe deal ik ermee?
Hulp
Ik heb geprobeerd om hulp te zoeken om wat meer rust in mijn hoofd te krijgen. Mijn hartslag verhoogt zich wanneer Zinzi of een ander willekeurig kindje voor langere tijd hard huilt en ik heb dan enorm het gevoel niet goed genoeg te zijn omdat ik het niet (direct) kan oplossen. Ik denk dat dit te maken heeft met het vele huilen van de eerste maanden na Zinzi’s geboorte waarbij ik niet snapte wat er aan de hand was. Ook stond ik er al snel veel alleen voor en het is toen denk ik teveel geweest. Ik probeerde te praten met iemand en er werd een poging gedaan tot EMDR (trauma therapie). Het was echter niet mijn ding en ook niet helemaal passend bij de situatie. Omdat dit ‘trauma’ zichzelf nog regelmatig herhaalde was het geen kwestie van nu afsluiten.
De hulpverlener zei na het aanhoren van mijn vraagstukken:
Er is niks mis met jou, jij hebt vooral rust nodig. Je hebt veel meegemaakt en je zit er nog deels middenin. Dit is voor niemand te doen, ik adviseer je om rust voor jezelf in te bouwen.
Ergens was het heel fijn om te horen, want ik stelde me dus niet aan. Anderzijds zocht ik ook naar een plek om mijn verhaal kwijt kunnen en niet direct naar oplossingen. Het was dus heel dubbel toen ik onverrichter zaken werd ‘ontslagen’ uit dit traject. De nuchtere versie van mij zei me: zie je wel! De andere versie dacht, nu heb ik eindelijk de stap gezet om hulp te zoeken en nu overkomt me dit. En hoe dacht hij dat ik rust kon nemen? Kwam hij oppassen dan?
Moederinstinct
Ik ben dus op dezelfde voet verder gegaan, de manier die ik dacht dat bij mij en Zinzi paste. De rust proberen te bewaren en af en toe wanneer ik alleen ben ‘s avonds op de bank of in bed, even flink janken. Of in de auto, wanneer ik haar eindelijk op de opvang had afgeleverd na heel veel ruzie in de ochtend. En eerlijk is eerlijk, de boze buien bij Zinzi zijn er nu af en toe nog maar lang niet meer zo frequent. Het slapen gaat weer goed en af en toe slapen we zelfs uit! De extra uren slaap doen Zinzi zichtbaar goed. De boze buien zijn voor mij een stuk beter te handelen nu ze er niet meer elke dag zijn en ook ik aan mijn slaap kom. We krijgen nu allebei de tijd om te herstellen en ze mag af en toe natuurlijk ook gewoon boos zijn. Ik snap best dat het niet altijd leuk is om de grenzen te leren kennen die je moeder voor je stelt. Maar wat ben ik blij dat ik dan kan volhouden, aan mijn eigen normen en waarden vasthou en niet opgeef voor de goede vrede; iets wat ik al heel vaak overwogen heb om maar geen drama te veroorzaken.
Wat ben ik blij dat mijn intuïtie goed zit. Ik weet wat mijn dochter nodig heeft en ik weet wat ik moet doen. Net moet ik ook nog even op mezelf leren vertrouwen op momenten dat het moeilijk is.
Grappig
Dat Zinzi humor heeft, dat wist ik al heel vroeg. Maar nu er minder drama is, is er ook veel meer tijd voor humor en leuke momentjes samen. Ze gaat achter me aan met Ollie de olifant die me kriebelt op m’n buik en ze speelt kiekeboe met de buurtkat. Ze praat tegen de maan die zich iedere keer achter de wolken verstopt en ze vertelt opa dat hij terug in zijn stoel moet gaan zitten of mee moet helpen stickers te plakken. Met oma heeft ze haar eigen bedtijd rituelen die ik niet ken en ze vraagt mij om bij elk dierenplaatje in haar boekje een passend liedje te zingen. Wanneer ze dan met haar lieve zachte (!) stem mee probeert te zingen, spoelt mijn hart over van liefde. Ik geniet van het buiten lopen met haar. We voeren de eendjes en ze zegt ze vriendelijk gedag wanneer we weer verder lopen. De meeuwen vertelt ze gepassioneerd dat ze er niet van gediend is dat zij het brood komen afpakken van de eendjes.
Mag niet! Meeuw! Van de eendjes!
Veel te veel liefde
Op de opvang vertelt ze aan iedereen om haar heen dat ‘Zinzi’s mama’ of ‘Zinzi’s oma’ er is, terwijl ze glundert van trots. En wij dan nog meer. Jack de kat krijgt een gekookt eitje in een mokje met een lepel erbij zoals bereidt in haar eigen keukentje en wanneer ik de (echte) keuken poets, poetst ze met me mee. Als het ‘s zondags droog is, gaan we samen om verse broodjes en lunchen we op het bankje bij de supermarkt. Nu al houdt ze van mensen kijken op het terras ;).
Alles wil ze zelf doen en met alles wil ze helpen. Ze is mijn kleine vriendinnetje en het doet gewoon pijn om te beseffen hoeveel ik van haar hou. Als ze ‘s avonds in mijn armen haar flesje voor het slapengaan opdrinkt, kan ik niet stoppen met kusjes geven op haar haartjes. Zoveel liefde voor dit mini persoontje.
We zijn een stuk verder dan een paar maanden (en ook dan een paar weken) geleden. We will get there.
Jij bent zo ontzettend goed bezig!!