Na een weekje afwezigheid (want geveld door de griep) ben ik weer terug hoor. Ik moest wel, want ik zag dingen waar ik me enorm over opwind. Nog één keer een blog hierover, want wie weet komt het nog eens terecht bij de mensen die dit moeten lezen. Afgelopen donderdag werd bekend gemaakt dat er verschillende asielzoekerscentra, waaronder gezinslocatie Goes, gesloten gaan worden.
Dit is een bericht wat ik en vele anderen eigenlijk al een beetje zagen aankomen. De vergunning van het centrum zou gaan aflopen en het COA had al laten weten het aantal locaties te willen verminderen. Desalniettemin las ik het bericht met het kippenvel op m’n armen. Want de locatie in Goes is een gezinslocatie, deze mensen behoren ‘officieel gezien’ Nederland te verlaten. Het zijn gezinnen met minderjarige kinderen, waarbij er een reden is dat ze tot op heden nog niet terug naar het land van herkomst gestuurd zijn. De redenen kunnen heel verschillend zijn en eigenlijk maakt het voor dit verhaal niet uit. Conclusie is, dat deze gezinnen soms al vanaf de start van dit centrum hier in Goes wonen.
Deze kids spreken vloeiend Nederlands, gaan naar school, hebben vriendjes en vriendinnetjes, zitten op zwemles of voetbal en sommige tieners hebben hier hun eerste liefdesverdriet meegemaakt. Goes is hun thuis. Hun leven is nog steeds onrustig, want mogen ze hier blijven of moeten ze weg? Elke dag weer is onzeker voor deze kinderen en jongeren maar ze hebben wel zo goed en kwaad als het kon een plekje opgebouwd hier.
En dan wordt het bericht gepubliceerd op de website van de PZC (de Zeeuwse krant) en verspreid door de verschillende social media kanalen. Best een netjes bericht eigenlijk, want er staat ook in dat de burgemeester van Goes meeleeft met de gezinnen die hun leven hier hadden opgebouwd. Een eerlijk bericht met helaas een slechte boodschap. Maar dan lees ik de reacties die binnenkomen op de Facebookpost van dit bericht en hoewel ik dit eigenlijk wist, maak ik me wederom kwaad over de manier waarop mensen reageren.
Er zijn al een flink aantal duimpjes omhoog en hartjes gegeven, ‘leuk’ en ‘geweldig’ vinden mensen dit nieuws. Ik ben de eerste die een verdrietige smiley geeft, want wat is er in hemelsnaam leuk of zelfs geweldig aan dit bericht? Er wordt gereageerd dat dit geldverspilling is geweest. Maar hoe dan?! Sinds 2011 worden hier mensen in nood opgevangen en gezorgd dat ze een dak boven hun hoofd hebben en kunnen eten. Bovenal wordt er gezorgd dat de kinderen van deze gezinnen naar school kunnen en een ‘normaal’ leven kunnen leiden tot er meer nieuws is. Er wordt gereageerd door mensen die aangeven dat er dan ‘eindelijk een betaalbare woning’ voor hun zoon of dochter zal komen. Die hebben het helemaal niet begrepen denk ik. Ik hoop dat ze hun zoon of dochter niet in een dergelijke woning willen plaatsen, en jongens, hoe durf je dit te vergelijken?!
Mocht je net zo gereageerd hebben of zo gedacht hebben, wil ik je nog één keer doorverwijzen naar mijn vorige blog over dit onderwerp. En je vragen er eens bij stil te staan wat er de komende maanden met deze lieve gezinnen gaat gebeuren. Ik heb op deze locatie (en de afgelopen tijd ook daar buiten) de mooiste levenslessen geleerd van deze bewoners. Jong en oud, allemaal hebben ze een verhaal waar mijn en jouw verhalen nog niet bij in de buurt komen. Ze hebben geen luxe leventje, verre van. En nu wordt ze wederom iets heel belangrijks afgenomen, hun plekje waar de kinderen een leventje hadden opgebouwd.
Ik geloof niet dat ze ons geluk op welke manier dan ook, in de weg hebben gestaan. Sterker nog, mijn leven hebben ze zelfs verrijkt. Ik hoop met heel mijn hart dat deze lieve mensen een rustige weg te wachten staat zonder al te veel onrust en veranderingen. En wie weet, zelfs een stukje geluk. En voor wie dat niet snapt, draait Pasen ook niet om naastenliefde..?
Dankjewel voor alle mooie momenten, ik ga ze koesteren.