Met heimwee bekijk ik de foto’s die mijn iPhone me als terugblik geeft. Sinds kort weet ik hoe ik ervoor zorg dat bepaalde mensen niet meer continu in mijn terugblikken langs komen. Foto’s die ik niet kan verwijderen omwille van Zinzi, maar ook niet wíl verwijderen omwille van… mooie herinneringen. Tevens foto’s die ik nu niet kan bekijken zonder verdriet. Nu nog niet, misschien ooit. Hopelijk ooit, zodat ik Zinzi kan laten zien uit hoeveel liefde ze ontstaan is.
Natuurlijke glow
Die foto’s die ik nu nog wel zie, die laten wel nog mij zien in betere tijden. Ik ben en blijf een vrouw (of meisje?) wiens beste kant naar boven komt door de liefde. Door lief te hebben en door geliefd te worden. Het zorgt ervoor dat mijn ogen stralen, mijn huid een glow krijgt en ik beter voor mezelf zorg. Natuurlijk hangt dat allemaal met elkaar samen maar ik heb nog geen beter recept dan ‘de liefde’ gevonden. Mijn ogen schreeuwen uit hoe verliefd ik ben en mijn hele houding verraadt dat mijn liefde van toen de foto maakte. Niet alleen de geposeerde foto’s laten dit zien, maar ook juist de niet geplande of de niet perfecte foto’s. Natuurlijk kan ik mezelf mooi maken en eruit zien zoals op de foto hier boven, maar het is toch net even anders.
En dan praat ik met iemand en komt dit onderwerp terloops voorbij. Want tja…
‘Jij zit nu natuurlijk voorlopig ook niet op een vent te wachten!’
Ik zwijg. Want nee, ik wacht niet op een vent. Mijn leven, het leven van Zinzi en mij, is inmiddels ook heel compleet en okay zoals het is. Liefde echter, zou een prachtige toevoeging zijn aan dat alles. Ergens snap ik natuurlijk wel waar de opmerking vandaan komt. Ik heb veel verloren en alles weer moeten opbouwen en ik zal ook heus nog 100 x extra nadenken voordat ik weer iets opgeef voor de liefde. Tegelijkertijd besef ik, ik had er deze keer ook al heel lang en goed over nagedacht. Maar liefde blijft gokken, altijd. Om een stapje vooruit te komen en de liefde een kans te geven, moeten er soms beslissingen worden gemaakt. Ik gokte verkeerd, shit happens. Maar betekent dat dan echt dat ik nooit meer in de liefde mag geloven? Dat er geen kans meer gewaagd mag worden, en ik het forever alleen (met Zinzi) moet rooien?
Blijven geloven
Dat denk ik niet. Ik denk alleen ook dat het een proces is wat bij mij veel tijd kost. We zijn nu ruim een jaar verder en ik heb die tijd meer dan nodig. Ik ben argwanend, wantrouwig en enorm op m’n hoede. Ik ben een uitdaging voor elke man die op m’n pad komt en dat moet iemand maar net zien zitten. Die man moet het waard zijn om steen voor steen mijn muur te laten afbreken. Gelukkig ben ik inmiddels bekend met de nieuwbouw. Dat opbouwen van die muur gebeurde bij mij echter binnen no time, een stuk sneller dan dat dat huis er destijds stond. Dat afbreken daarentegen heeft nu wel een hele goede aannemer nodig. Het is oké om te wachten tot die vakman zich meldt, het gaat niet alleen meer om mij maar ook om mijn grootste bezit. Liefde volledig uitsluiten, dat doe ik echter niet en ik durf te zeggen; nooit niet.
Niet alleen voor mezelf
Zinzi gun ik ook die stralende moeder van de foto’s en een man-persoon in haar leventje. Een papa-figuur die met haar ravot op het grasveldje naast ons huis en net te wild stoeit op de bank, haar draagt op zijn schouders, haar in het zwembad gooit op vakantie en haar speelgoed in elkaar zet na Sinterklaas avond. Ik weet het, ik kan dit allemaal ook en zolang die persoon er niet is, zal ik dit ook allemaal doen. Al vertelt mijn lichaam me dat ik rust moet houden, er zal geen vakantie voorbij gaan zonder gek te doen in het zwembad en na Sinterklaas gaat alle Lego in elkaar al kost het me m’n nachtrust. Maar hoe fijn zou het zijn, om het weer allemaal te voelen? Die liefde, die glow, die gedeelde zorgen en het gedeelde plezier..
Pingback: Personal - Alleenstaand moederschap #3 -Groeien - Diyaata