De afgelopen jaren heb ik hard aan mezelf gewerkt. Ik ben een stuk sterker in mijn schoenen gaan staan, ik trek me bepaalde dingen echt nog wel aan maar kan ze ook sneller weer los laten. Ik ben nog regelmatig verdrietig om ‘suffe’ redenen, maar het breekt me niet meer helemaal op. En wanneer het dat wel doet, dan doe ik er iets aan. Andersom echter, ervaar ik het verdriet van anderen nu veel intenser dan vroeger.
Sterker in m’n schoenen
Het is raar om zoveel tijd nadien nog steeds te zeggen dat mijn ex vriend me heeft versterkt in wie ik nu ben, maar het is wel waar. Ik maak tegenwoordig mijn keuzes sneller voor mezelf en niet zozeer omdat ik denk dat mijn omgeving een bepaalde keuze het meest zal waarderen. Wel denk ik na over die meningen maar ik weet de grens nu beter te bewaken en kan mezelf sneller over bepaalde tegenslagen heenzetten.
Hier schreef ik al eerder over, ik ben een stuk rustiger geworden dan vroeger en ik ben heel blij dat ik dit punt eindelijk bereikt heb.
Het verdriet van een ander
Maar.. en daar komt ‘ie.. Ik kan nog slechter met het verdriet van een ander omgaan dan voorheen. De mensen die ik nu om me heen heb en hun verdriet aan mij laten zien betekenen heel veel voor me en zijn vaak al jaren, of zelfs mijn hele leven, bij me. Dit zijn mensen die ik door verschillende fases heen heb zien gaan en ontzettend veel met heb meegemaakt. Andersom net zo. Zij hebben mij gezien op mijn zwakste momenten en in mijn slechtste periodes. Ze weten hoe ik ben na de nodige glazen wijn, hoe ik bijna geen adem meer kan halen wanneer ik de slappe lach heb maar ze weten ook hoe lelijk ik eruit zie wanneer ik huil of in het ziekenhuis lig.
Wanneer één van deze personen verdriet heeft, wanhopig is of gefrustreerd, dan voel ik het tot in mijn tenen. Ik blijf erover nadenken en ben uren na een telefoongesprek nog aan het analyseren of ik iets voor deze persoon kan betekenen. Of ik de emotie nu wel of niet volledig begrijp, het feit is dat hij/zij zich zo voelt en dat neem ik met me mee. Ik wil het voor anderen opnemen waar ik dat voor mezelf waarschijnlijk niet eens zou kunnen. Hoogsensitief, ik weet vrijwel zeker dat ik dit ben. Bij chaos, harde geluiden en bijvoorbeeld stemverheffingen, kan ik het even lastig met mezelf hebben.
Waar ik de hoogsensitiviteit voor mezelf nu echt redelijk onder controle heb, is de radar voor de status van anderen alleen maar harder gaan draaien, zo lijkt het. Dat stukje rust wat ik na een dergelijk gesprek nodig heb, komt hier denk ik ook vandaan. Heerlijk vind ik het om af en toe een aantal avonden alleen thuis te zijn, om alles wat er is gezegd en gebeurt is weer los te kunnen laten. Super tegenstrijdig, want een dag later kan ik alweer snakken naar gezelschap en lieve mensen en gezelligheid om me heen.
Iets nieuws om aan te werken? Nee niet per sé. De mensen die dit bij mij teweeg brengen, zijn de mensen die altijd bij mij terecht moeten kunnen. Dit zijn de mensen voor wie ik inderdaad een ‘bullet’ op zou vangen en dus ook voor in de bres wil springen. Die emotie vind ik dan ook niet meer dan prima, laat maar komen. Andersom zijn zij de mensen die mij zonder klagen opvangen wanneer alles even klote gaat. Een prima wisselwerking denk ik zo!
Hoe ervaar jij het verdriet van anderen? Merk je ook dat dit verandert naarmate je ouder wordt?
Pingback: Column - Sorry is geen toverwoord! - Diyaata