Vorig jaar rond deze tijd kwam ik erachter dat ik nog steeds verliefd kon worden. Mijn hart was nog niet in steen verandert en de vlinders waren weer terug ontwaakt na een winterslaap. Phew! Die vlinders zijn wel langzaam weer verdwenen, want hij en ik bleken niet voorbestemd te zijn (of dat heb ik mezelf dan toch wijsgemaakt). Inmiddels date ik regelmatig weer en ik merk dat ik aan het veranderen ben.
Verliest daten zijn shine?
Ik dook er altijd helemaal in wanneer ik iemand interessant vond. Ik was enthousiast, ik was zorgzaam en ik was attent. Ik liet mezelf van mijn beste kant zien, zo dacht ik toch. Die aanpak kwam me echter duur te staan en keer op keer werd ik teleurgesteld door onder andere mannen die ‘er nog niet klaar voor waren’. Was ik té enthousiast, had ik verkeerde dingen gezegd, wat was er gebeurt?
Na een aantal keer datzelfde verhaal, merk ik dat ik er anders mee omga. Een date wekt bij mij niet zomaar meer dezelfde spanning op als voorheen, wat zeker ook positief is. De stress is eraf en dat vind ik alleen maar fijn. Echter ik heb het idee dat mijn enthousiasme ook langzaam maar zeker aan het vertrekken is. De shine gaat eraf en ik ga altijd maar van het ergste uit; het zal toch wel niets worden.
Ik kan niet zeggen dat ik de hoop was verloren, want dan was ik helemaal gestopt met daten. Maar de vrolijke, spontane, zorgzame ik? Die was wel een beetje kwijt aan het raken.. Ik heb geen zin meer om weer gekwetst te raken, om weer mijn harnas te laten vallen en een open boek te zijn voor iedere man die mijn leven binnenwandelt (of swiped). En dus merk ik dat ik een stuk vlakker ben geworden wanneer ik iemand ontmoet. Niet direct mijn ware ik op tafel gooi en onbewust een kleine afstand creëer.
Enerzijds heel verstandig want inderdaad, ik word lang niet meer zo snel gekwetst door de flapdrollen die zich bevinden in de Tinder/Happn wereld. Anderzijds vind ik het zonde dat ik mijn ware ik niet meer laat zien en hierdoor wellicht anders overkom dan ik in werkelijkheid ben. Het vlammetje raakte gedoofd en dat kon toch ook niet goed zijn?
Zo kon het ook
In Turkije ging ik onverwachts ook op date. Een echte date zo vond ik, want deze man had om te beginnen moeite gedaan om via via aan mijn telefoonnummer te komen. Vervolgens werd ik opgehaald met een fancy auto en reden we met drankjes en hapjes van de supermarkt door naar een prachtig uitzichtpunt boven Marmaris waar je over de (verlichte) stad uit keek. Een romantische date zoals ik ze altijd lees in boeken en zie in films maar eigenlijk nooit (meer) mee maak. En het vlammetje was direct terug. Ik was mijn spontane ik weer, ik genoot van het uitzicht, genoot van mijn blikje cola light en genoot van het gezelschap daar op die berg. Waar overigens nog heel veel andere Turkse auto’s met stelletjes stonden, allemaal aan het genieten van datzelfde uitzicht. Een glimlach van oor tot oor, het was perfect. Zo simpel kon het zijn.
Ik kan het dus nog wél. Het ligt alleen aan de manier waarop, hoe is de date tot stand gekomen en hoeveel moeite wordt er voor gedaan. De casual Tinder en Happn dates, die net zo snel en simpel worden afgesproken (daar ben ik zelf natuurlijk ook schuldig aan!) alsof je de autogarage belt voor een APK keuring, die doen het niet meer echt voor me.
Die Turkse date liet mij mijn ogen weer openen, want zo kon het ook. Mijn harnas kan ik dus nog steeds laten zakken, mijn vlammetje kan nog steeds aangewakkerd worden en een date kan nog steeds de shine terug krijgen. Men moet alleen net iets meer moeite doen en dan ben ik de oude Daisy weer. Spontaan, vrolijk en zorgzaam, zonder harnas.
En die juiste man, die doet dat gewoon en krijgt dat voor elkaar. Misschien niet meer direct op de eerste date, maar dan toch wel op een tweede!
Pingback: Personal - Dankjewel 2019, op naar 2020! - Diyaata