Ken je dat? Je moet en zal dat huishouden helemaal precies op orde hebben, want anders heb je geen rust. Je moet en zal diezelfde dag nog een kaartje versturen / onkruid weghalen / dat ene kastje opruimen of het aanrecht blinkend schoon krijgen, anders kun je niet gewoon stilzitten op de bank. Af en toe word ik echt gek van mezelf.
Het is hier in huis namelijk geen zwijnenstal. Mijn vriendinnen en familie worden niet boos als er geen kaartje op de deurmat ligt die dag erna. Dat belletje naar de tandarts kan ook best nog even wachten en dat onkruid in de tuin.. tja.. dat blijft toch wel groeien. En toch, tóch moet iets gebeuren wanneer ik het in mijn hoofd heb.
Een Netflix serie kijken terwijl ik in mijn ooghoek de kattenharen zie vliegen? Ain’t gonna happen. En ik kan je vertellen, dat gebeurt vrij regelmatig en soms binnen vijf minuten na het stofzuigen. Mijn harige monsters zijn namelijk nogal.. tja, harig. ‘s Avonds heb ik graag de boel in huis aan kant om daarna relaxed m’n bed in te kunnen stappen. Lukt het écht niet, omdat ik het bijvoorbeeld lichamelijk niet red, dan lig ik onrustig in bed.
Regelmatig wens ik dat ik iets chiller word in zulke dingen. Gewoon net even iets meer van de Spaanse ‘mañana’ mentaliteit. Een boek kunnen lezen zonder dat ik me ondertussen bedenk dat er nog een salade in de koelkast over datum staat te zijn. Een blog kunnen typen zonder dat ik me bedenk dat ik in die tijd ook gewoon nog even de woonkamer had kunnen stoffen en stofzuigen. Ik heb geen smetvrees en ik denk ook niet dat ik obsessief ben, maar ik ‘moet’ wel erg veel van mezelf. Opruimen, dw was doen, schoonmaken of sociaal zijn. Mijn eigen regels dus en die zijn soms best vermoeiend.
Maar uiteindelijk, wanneer ik na een werkdag weer thuis kom in mijn eigen huisje.. Ben ik stiekem wel weer heel blij, gelukkig en trots op het feit dat ik alle ballen hoog weet te houden. Zelfs nu ik in een lat-relatie ben geraakt waarbij ik zeer regelmatig niet thuis slaap, is thuis nog steeds mijn fijne rustige plek waar ik mijn dingen op orde heb. En ja, daar ben ik trots op. Dat ik kan thuiskomen en tevreden om me heen kan kijken, met één van m’n harige monsters op schoot.
Okay, nadat ik dat doekje over die televisie heb gehaald want help… stof! The struggle is real..
Herkenbaar? Of kun jij rustig bingewatchen tussen de stofvlokken?
