Personal – Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam

Eerste zwangerschap - miskraam

Een taboe om over te schrijven? Ik snap niet zo goed waarom. Een tekort aan websites die mij op dat moment de informatie gaven waar ik naar zocht? Zeker weten. Een miskraam, het overkomt zoveel vrouwen en toch praten we er amper over. Mijn eerste zwangerschap eindigde in een miskraam en ik was alle vertrouwen in mezelf en mijn lichaam kwijt.

Momenteel ben ik 14 weken zwanger en ziet alles er heel goed uit <3

Blijdschap, zwanger

Gek genoeg, was ik van tevoren overtuigd dat het bij mij allemaal niet zo soepel zou gaan. Iets zou gaan tegenzitten, het zwanger raken, de zwangerschap, ergens zou het niet volgens ‘het boekje’ gaan.

Zwanger worden, dat bleek geen enkel probleem. Gek genoeg wist ik al een ruime week dat ik zwanger was, echter mijn test bleef negatief. Ik was echter zo overtuigd dat ik zwanger was dat ik binnen 1,5 week gewoon nog twee testen deed. Die laatste liet mij zien wat ik al wist. Ik was zó blij toen ik de positieve test in mijn handen had en belandde direct op mijn roze wolk. De onzekerheden vergat ik en de kans op een miskraam was wel ergens in mijn hoofd nog aanwezig, maar niet zo prominent. We vertelden het onze ouders, ik mijn beste vriendinnen en een kleine week lang kon ik blijven genieten in mijn eigen bubble.

Verdriet, een miskraam

Helaas kreeg mijn eerste voorgevoel gelijk. Na een aantal dagen kreeg ik last van heel licht bloedverlies in de avond. Zo maar een paar druppels, bij het toiletbezoek. Je snapt dat ik direct ging googelen en eigenlijk word je dan al snel ‘gerustgesteld’. 1 op de 5 vrouwen zou hier weleens last van hebben in het eerste trimester en een paar druppels zou niet erg hoeven zijn. Wel was het verdacht dat het bij mij om heel ‘helder’ bloed ging, dus geen oud bloed wat simpelweg nog naar buiten moet. Er kwamen wat rare krampen maar deze verdwenen ook weer en er kwam geen extra bloed. In de gaten houden maar.

Vrijdagmiddag ging het fout, ik ging naar het toilet en verloor ineens een behoorlijke hoeveelheid bloed. Paniek, uiteraard. Even wist ik niet wat ik moest doen maar uiteindelijk hebben we toch de verloskundige gebeld. Zij kon eigenlijk niet zoveel voor ons betekenen op dit moment; het was afwachten of het ging doorzetten of niet. Een hartslag is met zes weken zwangerschap nog niet waar te nemen dus een controle kon ook niets zeggen hierover. Ik wist het echter zeker, ik had veel minder last van mijn borsten, was ineens niet meer misselijk, alles wees erop..

Die avond namen de krampen toe, het waren nu daadwerkelijk een soort weeën geworden en in de loop van de zaterdag verloor ik een soort van bloedprop in het toilet. Iets heel bizars, want wat doe je? Ik besloot dat ik dit niet wilde zien, en trok het toilet door. Dat was het dan, mijn eerste zwangerschap. Zo raar, zo onwerkelijk, zo verdrietig, zoveel tranen. Achteraf gezien heb ik de gehele periode hele donkere urine gehad. Wellicht is dit de reden geweest van de negatieve testen: er zat bloed door mijn urine heen.

Mijn eerste echo werd een ruime week later een echo om te controleren of mijn baarmoeder goed leeg was. Zo had ik me die niet voorgesteld. Toen de echoscopist me ook nog vroeg: ‘ is dit uw eerste zwangerschap?’ Kon ik helemaal wel door de grond zakken. Dit WAS inderdaad mijn eerste zwangerschap..

Één van mijn beste en liefste vriendinnen verwoordde het heel goed: je eerste keren zijn je afgenomen. De échte eerste blijdschap, het nieuws vertellen aan je (schoon)ouders, de eerste echo en de eerste cadeautjes die nog even op de plank blijven liggen.

Het vertrouwen

Tja en toen was al mijn vertrouwen in mezelf, mijn lichaam, verdwenen. Hoe moest ik nu weten of ik, mijn lichaam, dit wel aan kon? Zou het ooit gaan lukken en kon ik hier nog van genieten?

Inmiddels kan ik jullie zeggen dat het vertrouwen groeit, met elke echo en elke controle. Met het groeiende vertrouwen, ga ik er ook steeds meer van genieten. Er zijn opmerkingen van mensen die me meer de put in helpen dan eruit, dus ik hou gewoon vast aan hetgeen wat ik denk en voel. En dat is dat deze eerste baby er zelf nog niet klaar voor was. Nu wel, en dus gaat het nu goed. En dat herhaal ik als een mantra iedere keer in gedachten tegen mezelf. Zodat dat vertrouwen en dat genieten, kan toenemen.

Je bent niet alleen

Ik heb er geen geheim van gemaakt, dit miskraam. Ik schreeuw het niet van de daken maar wanneer iets makkelijker te verklaren valt door het wel te vertellen, zoals mijn gevoel nu, dan vertel ik het wel. Zoiets hoort wat mij betreft geen taboe te hoeven zijn en dat is ook de reden dat ik het hier deel. Enerzijds om mijn verhaal kwijt te kunnen, anderzijds om andere vrouwen die dit meemaken een hart onder de riem te steken. Je bent niet alleen, je verdriet mag er zijn en voor mij hielp het om verhalen van anderen te lezen om dat te beseffen. En die verhalen waren erg schaars; al help ik hier één persoon mee dan is dat al voldoende.

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

  1. Reply

    <3

  2. Pingback: Personal - Zwangerschapsupdate week 24 - Diyaata

Wil je een berichtje achterlaten? Leuk!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

2 shares