Op dit moment kijk ik een serie en hoewel de bedoeling was dat het me goed deed, werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Een scheiding, twee mensen die samen een prachtig leven hadden, prachtige kids, en toch los van elkaar gaan. De reden? Verleiding, lust, jaloezie en uiteindelijk voornamelijk het hebben van andere verwachtingen van elkaar. Flashback.
Beide hoofdpersonen in de serie verliezen zich daarna in een leven met nieuwe liefdes en scharrels en de man in kwestie koestert een boosheid in zich waardoor de communicatie onderling niet meer verloopt zoals gewenst. De daadwerkelijke scheiding is dan daar en de vrouw spreekt woorden uit die een gevoelige snaar bij me raakten.
We mogen ons huwelijk niet beoordelen op onze ergste daden. En we mogen elkaar of onszelf daar ook niet op beoordelen. We moeten alle mooie momenten in ere houden om ze levend te houden, op zijn minst voor de kinderen. Zij moeten weten wie we waren, zij moeten weten wie wij samen waren.
Die voelde ik met elke vezel in mijn lijf. Natuurlijk ging op dit moment de deurbel en deed ik met een ugly cry gezicht de deur open voor een collecte van Jantje Beton. Want welkom in mijn Bridget Jones leven.
Boosheid, verdriet en blijdschap
Om me heen en van heel dichtbij, zie ik voorbeelden van perfect co-ouderschap. Perfect tussen aanhalingstekens wellicht, want geen één situatie is perfect en elk huisje heeft zijn kruisje. Het ene moment vrolijkt het me op om te zien hoe het ook kan, op andere momenten verdrink ik in mijn verdriet omdat ik dit Zinzi niet kan geven.
Ik ben heel boos geweest om alles wat er is gebeurd. En er is heel veel wat ik niet begrijp en nooit zal begrijpen. Ik ben ook heel boos geweest op mezelf. De situatie is nu echter zoals het is en inmiddels ben ik zover dat ik vooral het koesteren van die mooie momenten in ere wil houden. Hoewel dat helaas niet meer samen kan en we niet meer samen het ouderschap vormen, kan ik zelf wel proberen die herinneringen levend houden voor onze mini. Dat is hetgeen waar ik invloed op heb en hetgeen ik mee wil geven aan Zinzi. Want wat was het mooi samen en wat was er veel liefde waaruit zij is ontstaan. Dat die liefde voorbij is, wil niet zeggen dat die herinneringen er niet meer mogen zijn. En dus bewaar ik alle foto’s waar de liefde vanaf spat waarbij ik hoop dat Zinzi later mijn verhalen aan die foto’s kan koppelen. Dat het ‘klopt’ met wat ik haar vertel. Op zolder ligt een fotoboek waar ik aan begon tijdens onze relatie. Een fotoboek wat ik al minstens 20 x heb willen vernietigen maar niet kon, omwille van Zinzi. Inmiddels ben ik blij dat het er nog ligt, weggestopt maar veilig. Hopelijk ben ik ooit sterk genoeg om het fotoboek af te maken en aan Zinzi te geven.
Altijd een beetje liefde
Ergens denk ik dat ik altijd een stukje liefde zal bewaren voor het leven wat we hadden. Dat is wie ik ben en dat is wat bij me past. Op sommige momenten voel ik me daar schuldig over, want waarom is mijn hoofd nog zo vaak bij het verleden en stel ik me zo wel genoeg open voor dit nieuwe leven, nieuwe personen en de nieuwe herinneringen? Op andere momenten besef ik dat het okay is, dat het twee verschillende dingen zijn en dat die naast elkaar mogen bestaan. De weg naar samen een kindje krijgen is voor mij één van de meest bijzondere herinneringen die je samen kunt hebben. En dus mag het samenvallen. De mooie herinneringen van toen, en de mooie nieuwe herinneringen van – en de momenten in het nu.
Wat heb je dit mooi en krachtig omschreven! Liefde is overal en komt in allerlei vormen gelukkig 🙂