Al heel wat avonden heb ik gespendeerd aan nadenken over de liefde. Wat is liefde nu eigenlijk en nog belangrijker, wat is het voor mij? Lange tijd koppelde ik liefde aan een specifiek persoon en wist ik oprecht niet hoe ik verder moest na deze breuk. Hoe kon ik mijn liefde loskoppelen van hem en dit opnieuw gaan opbouwen. Liefde voor mezelf en liefde voor of met iemand anders?
Herinneringen
Ik bleef terugdenken aan al het moois wat we hadden tot het laatste moment. Herinneringen die me tot huilen brachten en waarna ik appjes las die me terug brachten naar die momenten. Ik bleef vasthouden aan wat was en wat niet meer terug zal komen. Pas geleden merkte ik op dat er iets veranderd is in mijn mindset. Of dit is gekomen door de tijd, door hetgeen er nu allemaal gebeurd is of door alles tezamen weet ik niet.
Het lukt me nu af en toe om herinneringen terug te halen en er met een redelijk okay gevoel op terug te kijken.. Ik kan nu ook die fijne herinneringen relativeren met hetgeen wat verre van mooi en fijn was. Het weegt tegen elkaar op waardoor ik niet meer per se terug verlang naar die tijd, maar ‘oké’ ben met de herinneringen. De manier waarop dit alles van me afgenomen is, dat zal ik nooit vergeten. Het doel nu is echter om er mee om te kunnen gaan en ik denk dat ik op de goede weg ben. Ik zoek niet meer naar de uitleg die ik nooit ga krijgen of die het in ieder geval voor mij niet gaat rechtvaardigen. Ik heb me erbij neergelegd en het leven gaat door, de liefde gaat door.
Trots
Ik hou weer een beetje van mezelf en ik begin trots te worden op hetgeen ik de afgelopen tijd heb doorstaan. Binnen 2,5 maand had ik een nieuw huis gekocht en in 3 maanden tijd nadat ik de sleutel kreeg is alles aangepakt terwijl ik fulltime de zorg voor Zinzi had. Natuurlijk had ik hulp met klussen van familie en vrienden en natuurlijk had ik steun bij de zorg voor Zinzi. Maar uiteindelijk rustte wel alle verantwoording op mijn schouders en was het voornaamste doel om een goede moeder te zijn ondanks alle chaos, druk en stress. Ondertussen moesten er moeilijke gesprekken gevoerd worden, moest er papierwerk geregeld worden en ben ik nu officieel weer een single vrouw. Momenteel wonen Zinzi en ik middenin de chaos van een verbouwing, omdat ik mijns inziens geen keus meer had. Ik denk dat ik mag zeggen dat ik mijn mannetje, of vrouwtje, wel sta.
liefde (met kleine letters)
Ik geniet weer van een arm om me heen van iemand anders, zonder die armen en aanrakingen te vergelijken. Ik heb weer plezier in mezelf mooi maken en kan tevreden in de spiegel naar mezelf kijken. Lang niet altijd, maar dat hoeft ook niet. Het is er soms weer en ik voel me niet continu tekort schieten. Ik neem complimentjes weer met plezier in ontvangst, zonder te denken wat ‘hij’ tegen me zou hebben gezegd. Ik betrapte mezelf op een flirt op een festival en ik voelde me niet schuldig om wat hij ervan zou vinden.
Onbewust denk ik dat ik mezelf heb tegengehouden om te genieten van een moment zoals deze omdat hij zich misschien zou bedenken. Wellicht was alles nog terug te draaien en dat was wat ik het liefste wilde. Die knop is nu echt om en dus ervaar ik de momenten weer in het nu en durf ik te doen en te laten wat ik wil. Of dat nu dansen op een festival is, een mooie jurk voor mezelf kopen of uit eten gaan met iemand die lief voor me is. Of een langzame start met Zinzi op zaterdagmorgen met croissantjes en Juf Roos.
Ik schreef het al op instagram en ik wil het graag nog eens delen. Het weekend dat de knop bij mij omging, maakte ik een selfie die ik instelde als profielfoto op Whatsapp. Kort daarna ontving ik een appje van een vriend die samenvatte wat ik net had ervaren;
Eindelijk weer terug licht in je ogen, heerlijk om te zien
Dit is nog geen liefde met hoofdletters zoals ik het had, maar wel liefde met kleine letters voor mezelf die komt in kleine fijne momenten. Ik heb het weer gevonden, die liefde. Het mag er nog steeds zijn.