Waarschijnlijk denk je nu: wat een onzin. Je verzint vast een bizarre titel voor deze blog om veel bezoekers te genereren. Nee hoor, het is echt waar. Ik ben bang van kaas, ik gruwel ervan.
Ik heb zogenaamde ‘Turofobie’, weet ik sinds gisteren.
Zodra ik kaas zie, gaan mijn nekharen letterlijk en figuurlijk overeind staan. De alarmbellen gaan af en hoewel ik er het liefst niet meer naar kijk, moet ik het tegelijkertijd in de gaten blijven houden. Uitsluiten dat de kaas mijn richting op komt. Iedere keer dat ik het woord opnieuw type, gruwel ik een beetje.
Het is altijd een succesvol gespreksonderwerp, met collega’s tijdens de lunchpauze of in een kringetje op een verjaardag. Er wordt altijd een beetje lacherig over gedaan en zelf kan ik er eigenlijk ook wel om lachen. De fobie zelf is echter geen lachertje, want het is iets waar ik elke dag opnieuw mee bezig ben. Verre van ideaal, zo’n fobie. Nadenken of een gerecht op de menukaart mogelijk kaas kan bevatten. Tijdens de lunch gruwelend toekijken hoe een collega een voorverpakte plak kaas uit de verpakking haalt en op zijn of haar broodje doet. Bij een etentje bij iemand thuis, wel vooraf móeten vertellen dat ik geen kaas eet. Het is namelijk geen kwestie van simpelweg ‘niet lekker vinden’, ik ben bang van kaas; raak het echt niet aan en eet het al helemaal niet op. Het is de substantie waar ik van walg. Iets waar kaassmaak aan toegevoegd is, zoals zoutjes waar ik de substantie kaas niet in kan herkennen, eet ik bijvoorbeeld wel op!
Mijn vriend is een kaasliefhebber en zijn zoontje ook. Dat is best een dingetje en ook de reden dat ik sinds gister weet dat dit fenomeen ‘Turofobie’ heet. Op een dag zal er kaas in ‘mijn’ koelkast komen te liggen en ik word nu al overgehaald om de raclette van het gourmetstel te mogen gebruiken in mijn aanwezigheid. Ook zoiets smerigs, gesmolten kaas..
Al die kaasdraden vormen in mijn hoofd een waar kaasmonster…
Kant en klare pizza eet ik natuurlijk niet. Lasagna heb ik volgens mij nog nooit op en een tosti maak of bestel ik vanzelfsprekend ook nooit. Wat mij betreft mis ik niets, maar daar zijn de meningen over verdeelt haha!
Hoe het komt, ik heb geen idee. Ik kan me nog heel levendig herinneren dat we vroeger thuis van die Wasa crackers met kaas kregen tussen de middag. Ik denk dat er daar ergens iets misgegaan is en er een knopje in mijn hoofd is omgegaan.
Helaas (pinda) kaas!
PS: jullie snappen dat ik geen kaasplaatje op mijn blog aan kan. Vandaar een spin, ook een fobie toch 😉
Pingback: Column - Over die keer dat ik een wijnproeverij organiseerde.. - Diyaata
Wow!! Wat super fijn dit te lezen. Ik heb exact hetzelfde en het is heel fijn te horen dat iemand anders dit ook heeft. Ik schaam mij voor mijn fobie, daarom is het fijn te horen dat ik niet de enige ben. Dank je wel dat je dit hebt gedeeld.
Graag gedaan!