Tot begin dit jaar was ik alleen maar aan het rennen. Niet letterlijk – dat kan mijn lijf niet aan – maar figuurlijk. Altijd ‘aan’, altijd doorgaan. Want als je moeder bent, alleenstaand ook nog, en leeft met chronische pijn, dan lijkt pauzeren geen optie.
Tot je lichaam je dwingt om wél stil te staan.
De stap zetten was zó moeilijk
Het is makkelijk om te zeggen dat je voor jezelf moet kiezen. Het echt dóén? Dat was een ander verhaal. Ik had tijd nodig. Om lopende zaken op werk af te ronden. Om m’n hoofd überhaupt zo ver te krijgen dat ik het waard was om aan mezelf te werken.
Wat me uiteindelijk over de drempel hielp, was een vraag van een arts daar die ik bijna een jaar geleden sprak:
“Hoe wil je later herinnerd worden? Als een harde werker? Of als een lieve, zorgzame moeder, vriendin, dochter?”
Die zin bleef in mijn hoofd hangen. Want ik wist direct het antwoord – maar ik leefde er totaal niet naar.
Leren zorgen voor mezelf
Tijdens het pijnrevalidatie traject moest ik iets doen wat ik jarenlang had vermeden: voor mezelf zorgen. Echt zorgen. Niet omdat het moest, maar omdat ik het verdíén. Ik moest leren Daisy-tijd inplannen, zonder schuldgevoel of desnoods mét schuldgevoel maar dat dan maar laten zijn. En misschien wel het moeilijkste van alles: mijn eindeloze to-do list een beetje laten voor wat het was. Kleine stapjes.
Dat was zó confronterend.
Ik was zó gewend geraakt aan doorgaan, presteren, zorgen voor anderen, dat het pas stil werd toen ik mezelf serieus begon te nemen.
En toen… kwam de hernia
Net voor de start van het revalidatietraject kreeg ik te maken met een hernia. Alsof mijn lichaam zei: “Je gaat nú luisteren.” Wat begon als een zeurende pijn, werd steeds intenser met veel zenuwpijn in mijn been. Lopen en staan werden de grootste uitdagingen. De afgelopen maanden waren en zijn pittig, met veel beperkingen en frustratie. Totaal niet hoe ik het voor me zag, want ik zou super fit gaan worden had ik mezelf voorgenomen. Ja ik ben inmiddels ruim 10 kilo minder, maar ik ben fysiek nog absoluut niet daar waar ik wilde zijn.
Binnenkort word ik geopereerd. En dan? Dan hoop ik pas echt te kunnen oogsten van alles wat ik de afgelopen tijd heb geleerd en opgebouwd – fysiek én mentaal. Gelukkig gaan we nog met een klein traject verder na de operatie, want ik moet wel op een goede manier ook weer reïntegreren in het werkende leven zonder in mijn valkuilen te stappen.
Meer dan alleen fysiek herstel
In dit traject leerde ik al snel dat herstel niet alleen over spieren of houdingen gaat. Het gaat over controle terugkrijgen. Over jezelf opnieuw leren vertrouwen. Over voelen wat je nodig hebt – en het jezelf ook gunnen.
Mijn lijf kon pas verder toen mijn hoofd werd meegenomen.
De confrontatie met oud zeer
Wat ik niet had verwacht, was dat er ook ruimte kwam voor traumaverwerking. Jaren van doorgaan zonder pauze hadden hun sporen nagelaten. Er zat zoveel oud verdriet, boosheid, onzekerheid, angst. Ik had mezelf verteld dat ik ‘het allang verwerkt had’ – maar mijn lichaam dacht daar duidelijk anders over.
Er zijn momenten geweest waarin ik dacht: Waarom doe ik dit mezelf aan? Maar nu, terugkijkend, weet ik: dit was nodig. Ik moest ruimte maken om te kunnen ademen.
Kleine stappen, grote winst
Ik heb geleerd dat groei zit in de kleinste dingen:
In ‘nee’ zeggen.
In om hulp vragen.
In durven rusten.
Allemaal simpele dingen, dingen die ik ook heus wel wist. Maar dit was anders, ik leerde er nu naar te luisteren. Nee, ik ben er nog niet. En ja, er komt nog een zware operatie aan. Maar ik voel me niet meer verdwaald. Ik weet waar ik voor ga. En vooral: voor wíé.
Voor jou, als je dit herkent
Voor alle moeders die zichzelf zijn kwijtgeraakt in het zorgen voor iedereen behalve zichzelf: je bent niet alleen.Voor iedereen die leeft met chronische pijn: jouw strijd is écht. En jij verdient zachtheid. Geen bewijsdrang.
Als jij nu in een fase zit waarin alles te veel lijkt: weet dat herstel niet altijd spectaculair is. Soms is het stil. Ongemakkelijk. Maar elke stap telt.
Volg mijn reis verder
Wil je meer zien over mijn proces – de ups én de downs – volg me dan op Instagram: @diyaata
Ik deel daar mijn updates over herstel, moederschap, chronische pijn en het terugvinden van jezelf – zonder filter.
💛 voor jou en je moed én zachtheid
Dankjewel! <3