Zinzi zit in haar pyjama naast me in ‘het grote bed’ op zondagochtend. Heerlijk die dagen waarop we even niet hoeven te haasten samen. Ze heeft een pakje Fristi in haar hand en kijkt intens tevreden en vol bewondering naar Paw Petrol, op de tv aan de muur tegenover ons. De deken ligt warm over haar heen en we horen de regen tegen het dakraam tikken.
Ik geniet van deze momenten, waarop niks moet en alles mag. Waarop we nog even kunnen ontsnappen aan de tijdsdruk en hectiek van de doordeweekse dagen. Die rustige zondagmorgen geeft mij ook de kans om even schaamteloos door social media te scrollen voordat we de dag echt starten. Ik scroll langs diverse foto’s op Instagram en zie een meisje, ongeveer net zo oud als Zinzi, met haar ogen gesloten. Ook zij draagt haar pyjama en een plukje prachtig donker haar krult (herkenbaar) langs haar wang.
Als je het zo beschrijft, is er weinig verschil. Twee meisjes, twee pyjama’s. De één van Paw Petrol en de ander met hartjes en sterretjes. Allebei hebben ze een krul van lang haar langs hun wang kriebelen. Er is echter een heel groot verschil tussen deze twee mini’s; het wiegje van dit meisje met de mooie donkere haren stond namelijk in Palestina, Gaza. Haar ogen zijn niet gesloten omdat ze lekker in haar bedje ligt, maar omdat een bombardement ervoor heeft gezorgd dat haar ogen zich niet meer zullen openen. Ze heeft een wond op haar voorhoofd en haar prachtige gezichtje zit onder het stof, evenals haar donkere haren die nu grijs kleuren. Over haar wang loopt een streep bloed. Naast haar zit haar mama en mijn hart breekt. Deze mama is zojuist haar mini verloren door een bombardement op Gaza en is letterlijk kapot van verdriet. Over mijn wang stroomt ook een traan, die ik snel wegveeg voordat Zinzi het ziet.
Het ‘grote bed’ waar wij samen op chillen, zou zonder moeite nog 5 kindjes warm en veilig kunnen houden. In Goes dan, niet in Gaza. Elke dag opnieuw zie ik de meest vreselijke beelden uit dit gebied komen en ik koester de momenten met Zinzi nog 100 x meer. Ik kies er bewust voor om niet geheel weg te kijken, al ontwijk ik de beelden soms wel eventjes. Even een dagdeel geen bombardementen, geen bloed (of erger) en vooral geen huilende kindjes en ouders. Ik heb die keuze, in Gaza hebben ze die keuze niet.
Dat ons land niet stemt voor een staakt-het-vuren, begrijp ik absoluut niet. Mijn hele hart schreeuwt dat dit nu moet stoppen, iemand moet ingrijpen. Nederland kiest er echter voor om niet te stemmen en vindt dat Israël zich mag verdedigen. Blijkbaar mag er veel, wanneer je jezelf ‘verdedigd’. Ik ben er vrij zeker van dat Nederlandse wet ingrijpt als wij onszelf koste wat kost verdedigen tegen wie dan ook. Een inbreker een klap op z’n kop geven, zou bij ons al een rechtszaak betekenen. In Gaza worden er echter continu oorlogsmisdaden gepleegd en ‘wij’ accepteren dat. Ik voel me machteloos, gefrustreerd, boos en verdrietig tegelijk.
Ik hoop met heel mijn hart dat er snel iemand anders wél ingrijpt en ervoor zorgt dat er niet nog meer onschuldige kinderen (en burgers) hoeven te sterven en/of te lijden. Tot die tijd hoop ik dat men in Gaza weet, dat wij aan ze denken. En dat ik met ontzettend veel liefde ons ‘grote bed’ zou delen, als het enig verschil zou maken in deze ellende. Waar je wiegje staat of heeft gestaan, maakt nog steeds een veel te groot verschil.
