Het lijkt alsof ik forever heb gewacht met het schrijven van deze blog. Het is echter nog maar een 3,5 week geleden dat ik beviel van onze prachtige dochter Zinzi Loua. Het voelt voor mij alsof ze al veel langer bij ons is, tijd om jullie even bij te praten..!
Van bijslapen naar een marathon lopen
Op vrijdag 12 februari mocht ik ‘s morgens weer op controle bij de verloskundige. Ik was al een tijdje onder controle in het ziekenhuis in verband met mijn medicijngebruik en kwam vrijwel wekelijks in het ziekenhuis. Na alle (tot vervelens aan toe) Corona gerelateerde checks in de aankomsthal van het ziekenhuis, meldde ik me op de poli gynaecologie. De vraag ‘heeft u een afspraak’ kon ik inmiddels al niet meer horen. Goed bedoelt maar mennn, zien jullie mijn buik niet, ik heb een reden om hier te komen!
Mijn hele zwangerschap ging gepaard met slaapgebrek. In het begin door alle plaspauzes en reumaklachten en vanaf begin december had ik zo ontzettend veel rugpijn dat ik niet meer wist hoe te liggen. Die ochtend vroeg ik dan ook aan de verloskundige of ze me niet ‘gewoon’ konden inleiden, met 38+2 weken zwangerschap. Ik was er helemaal klaar mee en klaar voor! Dat feest ging niet door maar ik mocht wel met behulp van medicatie een nachtje komen bijslapen in het ziekenhuis. Dat vond ik lastig, omdat Reinier eigenlijk net terug thuis uit het buitenland was gekomen. Waren we eindelijk weer samen, zou ik in het ziekenhuis gaan slapen. Nog even over nadenken dus.
‘ s Avonds had Reinier een digitale pubquiz van de rugby waar ik gezellig bij zat met een alcoholvrije gin tonic (en niks qua rugby kennis kon bijdragen maar a la ;)) en rond 23:00 gingen wij naar bed. Ik ging er al vanuit dat ik weer weinig tot geen slaap zou krijgen, little did I know..!
Zinzi moet me gehoord hebben die ochtend in het ziekenhuis. Na wat verdacht vochtverlies op het toilet begonnen rond 23:30 de weeën en dat ging me een partijtje hard! Om 00:30 op 13 februari waren we dan ook al in het ziekenhuis waar ik (nog steeds trots op haha) puffend maar nog zonder rolstoel op de tweede verdieping terecht ben gekomen. Mijn bevallingsverhaal komt wellicht nog wel een keer, maar op 13 februari om 13:57 kwam na een goede 14 uur durende marathon onze prachtige dochter op de wereld. Intens gelukkig en spontaan verliefd op dit kleine meisje met haar 48 cm en 3265 gram.
Zinzi moest nog even onder controle blijven in verband met mijn medicijngebruik dus wij bleven samen een nachtje in het ziekenhuis slapen. Na 5 bloedtesten met prima uitslagen en de zegen van de kinderarts, mochten we de volgende dag aan het eind van de middag lekker met z’n allen naar huis.
Op een roze wolk
Sinds die 13 februari zit ik non-stop op mijn roze wolk. Ik heb nul last gehad van hechtingsproblemen dus, haha! Ik heb haar het liefst continu om me heen en heb tranen gelaten toen ik afgelopen week eindelijk weer naar de kapper kon, maar Zinzi natuurlijk thuis moest laten. Ik ben ontzettend trots op dit kleine meisje en voel me vereerd dat ik mezelf haar mama mag noemen. Ook dat is trouwens wennen, ik hoor mezelf regelmatig tegen Zinzi zeggen ‘dat was niet zo handig van Daisy… uh mama, ik ben mama!’.
Op Instagram post ik vrijwel alleen nog maar Zinzi updates en waarschijnlijk verandert Diyaata toch wel een beetje in een mama-blog, ik heb nu al enorm veel ideetjes en zin om te schrijven. Fashion, lifestyle en daarmee ook de inrichting van ons nieuwe huis (bijna!) komt er echter ook nog aan hoor!
Tot snel weer hier op Diyaata en Instagram, voor meer recente foto’s kun je me daar natuurlijk volgen!
