Mijn goede voornemen om weer vaker te gaan schrijven, is nog niet helemaal tot uitwerking gekomen helaas. Hier ben ik weer, met een zwangerschapsupdate! Hoe is het nu met mij, en nog veel belangrijker, met de baby?
Week 24
Inmiddels ben ik in week 24 beland van de zwangerschap, een heel fijn idee voor mezelf dat de meest ‘enge’ weken nu echt voorbij zijn en alle testen en check ups goed zijn bevonden! Dat miskraam blijft regelmatig door mijn hoofd zweven, elk toiletbezoek blijft toch een tikkeltje spannend; als ik maar geen bloed zie.
De NIPT test was perfect op alle gebieden. De 20 weken echo werd iets spannender, omdat we voor een tweede check up naar het Erasmus ziekenhuis werden doorverwezen (vanuit Goes). Hier kreeg ik behoorlijk de zenuwen van maar na een hele grondige, en fijne, tweede 20 weken echo, bleek de baby helemaal gezond! Tijdens de originele echo kon de echoscopiste niet met 100% zekerheid zeggen dat het hartje in orde was. Er was niets geks te zien, maar ze kon het simpelweg niet heel goed zien. Tijdens de tweede check up hield ik dan ook mijn adem in bij het controleren van het hartje. Dat bleek nergens voor nodig, gelukkig!
Hoe voel ik me?
Inmiddels werk ik nog steeds 50%, omdat mijn reuma me het zwaarder maakt dan prettig is. Mijn eigen medicatie mag ik niet nemen, daar ben ik al mee gestopt vanaf het moment dat we ‘ervoor gingen’. Mede door de winter die er nu aankomt, was het echter niet meer te doen qua pijn. Ik sliep weinig meer en de ontstekingen namen toe.
Om die reden ben ik nu gestart met prednison, na overleg met gynaecoloog, reumatoloog en verloskundige. Niet het meest fijne medicijn om te slikken tijdens een zwangerschap, zou je denken. Dat dacht ik ook en ik heb het dan ook zo lang mogelijk uitgesteld. Prednison is echter één van de weinige medicijnen die getest zijn in combinatie met een zwangerschap en dus veilig. Men heeft me er van overtuigd dat de baby weinig meekrijgt van een lage dosering, waar ik nu veel baat bij heb. Als ik langer zou wachten, was de kans groot dat ik een hogere dosering nodig zou gaan hebben en het dus wel impact op de baby kan gaan hebben. Ook werd me heel realistisch gezegd; wat heeft de baby straks aan een moeder die nog maanden moet revalideren na de bevalling? Daar hadden ze natuurlijk een punt, die medicatie moet dan weer gaan opbouwen en dat is niet binnen een zucht gebeurd. Kortom: deze keuze moest ik maken voor de baby én voor mezelf. De prednison neemt de scherpe randjes eraf en ik merk dat ik vooral na het weekend waarin ik veel kan slapen, de eerste dagen van de werkweek weer een stuk fitter ben. De katjes vinden het hier thuis niet erg, dat ik zoveel rust en dut. Even wat sfeerfoto’s tussendoor!
De misselijkheid is helaas nog niet helemaal verdwenen maar wel ben ik gestopt met de medicijnen hiervoor. Ik ben nu ‘s morgens nog wel misselijk maar hoef niet direct meer over te geven. En boy, dat scheelt heel veel voor m’n gemoedstoestand!
Al met al..
Al met al ga ik nu best lekker. Ik merk dat ik vanaf halverwege de week wel een stuk vermoeider ben en de pijn weer toeneemt. Ik denk dan ook dat 50% werken een goede oplossing is voor nu. Ik kan hierdoor het zitten en bewegen én liggen en slapen goed afwisselen, wat key is voor de reuma nu. Ontstekingen en pijn zijn simpelweg vermoeiend, maar ook moet ik blijven bewegen. Iets wat soms heel moeilijk te doseren is.
Het ‘normale leven’ is hier thuis ook weer begonnen, wat betekent dat mijn vriend momenteel weer 6 weken weg is voor werk in het buitenland. Door de Corona zijn we ruim 7 maanden non stop bij elkaar geweest, dus deze situatie is weer even wennen. Dit maakt dat ik thuis vooral op mezelf ben aangewezen, wat niet altijd fijn is. Die fruithapjes die voor me werden klaargemaakt en dat avondeten dat eigenlijk altijd geregeld werd, dat kwam me wel heel goed uit nu haha! Ik moet mezelf nu echt herinneren aan fruit eten, genoeg drinken etc. Maar hee, ook dat komt weer goed. Over een krappe drie weken mag ik hem weer van het station ophalen en hebben we een 3D echo gepland staan!
De baby schopt enorm veel, wat eerlijk gezegd niet altijd fijn is haha! Tegelijkertijd brengt het me wel de zekerheid dat die kleine daarbinnen okay is, en nog steeds bij me is. Dat stukje geruststelling heb ik eigenlijk wel nodig, dus blijf maar lekker schoppen hoor!
Oh en binnenkort komen de meubeltjes én de kinderwagen binnen, can’t wait!
Leuk om je zwangerschapsupdate te lezen! Gaat hard, zag alweer een foto voorbij komen van week 33 op je Instagram 😉 beetje laat dus met reageren. Hoe was je 3D echo? Zo bijzonder weet ik nog van Noa.
Oei deze comment zie ik veel te laat, sorry! Dankjewel voor je leuke berichtje! 3D echo was prachtig! Heel bizar om te zien dat er écht een klein mensje in je groeit, zo mooi inderdaad!
Pingback: Personal - Welkom lieve Zinzi Loua - Diyaata