Vorige week kondigde Racoon aan dat bassist Stefan de Kroon de band na ruim 20 jaar gaat verlaten. En met deze aankondiging werden er ook nog eens drie intieme shows toegevoegd aan de tour van het nieuwe album ‘Look Ahead And See The Distance’.
Binnen no time gingen de tickets in de verkoop en binnen een nog korter tijdbestek (enkele seconden!) waren de ticckets voor ‘t Beest in Goes op. Ik zou samen gaan met een lieve vriendin, ze zat klaar om tickets te scoren maar op moment supreme kon ze nog maar 1 ticket selecteren en dus stond ze er alleen voor. No fun!
Maandagmiddag, één dag van te voren, zag ik een berichtje op de Facebook van het evenement verschijnen. Een los ticket in de verkoop! Ik dook er natuurlijk direct bovenop en kon mijn geluk niet op toen ik daadwerkelijk het ticket in m’n mailbox zag verschijnen. Dit intieme concert, en tevens afscheidsconcert van Stefan, in hometown Goes kon ik als fan van het eerste uur écht niet missen. Hoe ik de band Racoon leerde kennen, dat schreef ik al eens in een eerdere blog die je hier kunt lezen.
Dinsdagavond stonden we dan ook als vertrouwd weer samen in ‘t Beest in Goes. Samen zijn we al regelmatig naar concerten van deze mannen geweest en dus was het direct weer als vanouds. Voor mij wel lastig, want ‘t Beest in Goes is een poppodium en dit betekent uren op mijn benen staan. Iets wat ik eigenlijk niet meer kan, en een ‘regel’ die ik vrijwel alleen nog voor Racoon opzij zet.
Het zaaltje is klein, het zaaltje was vol én het zaaltje was warm, WARM! Maar dat heeft ons er niet van weerhouden om te genieten van zowel nieuwe als oude songs en af en toe een heerlijke portie Zeeuwse humor ertussendoor. Ook voor Racoon was het aftasten want sommige liedjes werden voor het eerst ten gehore gebracht. Met succes uiteraard, want wat klonken ze goed! Het leuke aan een intiem concert in Goes is dat Racoon zo ongeveer de helft van de zaal kent. Vooraan bij het podium stond dan ook de familie, kids, iedereen. En daar wordt gewoon bij stilgestaan, want dat kan. Heerlijk.
Mijn all time favourite song? Vind ik lastig. De liedjes van Racoon hebben wat mij betreft prachtige songteksten en ze hebben allemaal hun eigen betekenis. In het nieuwe album zitten liedjes die geschreven zijn voor Anne, de zus van Bart die in 2016 overleed. Hate to love gaat over een hekel hebben aan de liefde, omdat die zo’n pijn kan doen. Wanneer je iemand verliest van wie je veel houdt, dan verdwijnt er een stukje uit je hart. Een prachtig liedje. Ik kan bepaalde liedjes van Racoon altijd koppelen aan een stemming van mezelf en dat is fijn, om daar troost in te vinden. Close Your Eyes blijf ik om die reden ook prachtig vinden:
You lost the things that you thought you would never miss.
You let them out, miss them while they’re gone
But there’s memories down here that will always live down here
And they can’t take them away, so they won’t
De komende tijd zet ik de nieuwe cd weer lekker aan terwijl ik door de Westerschelde tunnel zoef naar ‘d’n overkant’, op weg naar mijn werk. Racoon zonder Stefan gaat even gek zijn, maar ik ben wel benieuwd hoe zijn vervanger Maarten van Damme het gaat doen. Op naar het volgende live optreden dus, en wat mij betreft in het theater, zodat ik nét ietsje meer kan genieten.
