Sorry is geen toverwoord.. een uitspraak van mij, van toen ik nog niet zo oud was. Tevens een uitspraak waar ik nog steeds vierkant achter sta, al had het vroeger gelukkig een iets minder diepe betekenis. Ik had het hier een poosje geleden over met een lieve vriendin en besloot dat ik er maar eens een blog aan moest wijden.
Wanneer ik mezelf als kind tijdens een wild spelletje of stoeipartij bezeerde en mijn broer zich medeplichtig voelde, riep hij direct: sorry! Als ik dan niet snel stopte met huilen dan was de verontwaardiging groot:
Ik zei toch sorry?!
Dat klopte inderdaad, hij zei sorry, maar de pijn was toch nog niet weg? En dus riep ik dan snikkend terug:
Sorry is geen toverwoord!
Wel een beetje hard van mij natuurlijk, want 9 van de 10 keer (of gewoon 10 keer…) was het mijn eigen stomme schuld dat ik mezelf stootte / ergens vanaf viel / struikelde. Maar ergens had ik ook een punt, want dat ‘sorry- woordje’ maakte de fysieke pijn of schrik van dat moment natuurlijk niet minder.
Tegenwoordig herhaal ik deze uitspraak nog weleens in mijn hoofd maar helaas is het nu van toepassing op gevoel, emotie. Wanneer iemand je pijn doet met een uitspraak of een bepaalde actie, is het waarschijnlijk (en hopelijk) onbewust geweest. Het maakt de emotie echter niet minder, want op dat moment is het enige wat je je afvraagt: hoezo bedacht hij/zij dit niet van tevoren en waarom heeft hij/zij dit gedaan of gezegd?
Op zo’n moment kan een reactie alles maken of breken. Is er een stukje bewustzijn, besef, schrik bij de andere kant, dan komt iets al snel goed. Eigenlijk is er dan vaak niet eens een sorry nodig. Blijft het echter bij een sorry (of nog erger; het spijt me maar…) dan wil ik weleens op de handrem trappen. Het is zó belangrijk om te weten dat iemand begrijpt waarom jij je rot voelt of wanneer dat niet mogelijk is, in ieder geval accepteert dat jij je rot voelt. Wanneer je om iemand geeft, is het toch het belangrijkste dat die persoon zich weer goed gaat voelen? Het kleine stukje bewustwording en acceptatie, kan zoveel doen.
Sinds dit fijne gesprek ben ik nog meer bezig met mijn uitspraak van a long time ago. Ik probeer hier zelf naar te leven en me te verplaatsen in een ander, net nog iets bewuster dan voorheen. Niet alleen bij onenigheid (want thank god komt dat nog weinig voor), maar ook wanneer iemand zijn of haar hart bij me lucht. Het maakt immers eigenlijk niet uit of ik het volledig eens ben met een keuze, uiteindelijk wil ik me in de situatie kunnen verplaatsen en sta ik achter de mensen die ik liefheb.
Hoe sta jij erin? Kan een sorry alles goedmaken, of gaat het om de context?
Ik vind je uitspraak eigenlijk heel sterk, zelfs als kind al. Sorry is zeker geen toverwoord. Soms is het jammer dat pas achteraf beseft wordt dat iemand je ergens pijn mee kan doen (of dat nu mentaal of fysiek is). Ik denk wel dat sorry een gesprek kan uitlokken om te vertellen wat je erbij voelde of hoe het voor je was wat die gene zei of deed.
Afhankelijk van de situatie kan sorry wel helpen. Maar wanneer je echt diep wordt geraakt denk ik niet dat ‘sorry’ voldoende is.