Stilte op Diyaata – En toen lag ik ineens op de spoedeisende hulp..

Wat een lange stilte hier op Diyaata! En oh wat ben ik blij dat ik weer een blogpost kan typen om even uit te leggen waar ik in hemelsnaam gebleven was..

Mocht je me volgen op social media dan heb je waarschijnlijk wel meegekregen hoe of wat. Een blogpost typen lukte me echter niet want wat was/ben ik ziek..! Maandag 10 april begon de ellende, na een geslaagd weekend Antwerpen met één van mijn beste vriendinnen, voelde ik me niet zo fit. Onder het mom, ‘s avonds een vent, ‘s ochtends een vent, ben ik gewoon gaan werken. Hoppa, niet te flauw!

‘s Avonds stortte ik een beetje in en ben ik vroeg mijn bed ingedoken. Dinsdagochtend werd ik wakker en merkte ik direct dat werken geen optie was. Behalve dat ik me in het algemeen niet okay voelde ging ik overgeven, hield ik letterlijk niks meer binnen en kreeg ik ontzettende hoge koorts (>39 graden). Omdat ik voor mijn reuma bepaalde prikken zet die mijn immuunsysteem verstoren, moet ik op zo’n moment direct contact opnemen met een arts. Ik was hier zelf al niet meer toe in staat. Mijn moeder belde en ik kreeg het advies om maar bouillon te drinken..

De nacht van dinsdag op woensdag was verschrikkelijk. Ik had enorme koortsdromen en lag te baden in mijn eigen zweet. Woensdag hield ik weer wat vocht binnen maar de hoge koorts bleef en dus kwam er ‘s midddags een huisarts langs. Zelf had ik het één en ander gegoogled (je bent een blogger of je bent het niet) en kreeg ik het vage vermoeden dat ik wel eens longontsteking kon hebben. De dokter concludeerde echter dat mijn longen ‘helemaal schoon’ waren en ik een maag/darm infectie had opgelopen. Dat ik op dat moment geen last meer had van mijn maag en/of darmen deed er blijkbaar niet toe. De dokter was ook tegen medicatie en dus moest ik gewoon goed uitzieken.

Donderdag en vrijdag voelde ik me iets beter, de koorts nam wat af en dus dacht ik dat de dokter warempel gelijk had gehad. Na het paasweekend zou ik wel weer terug aan het werk kunnen.

Zaterdagochtend werd ik wakker en zonk alle moed me weer in de schoenen. Ik voelde me echt zoooo enorm ellendig en had hele hoge koorts. Die dag heb ik bij mijn ouders op de bank geslapen zodat zij me in de gaten konden houden. Aan het einde van de middag vroeg mijn moeder of we de Huisartsenpost niet even zouden bellen en kon ik alleen nog maar knikken. Ik leek wel in een soort koorts coma te zijn beland. Ook had ik een enorme pijn/druk op mijn borst en wou ik alleen nog maar liggen.

Eenmaal bij de HAP had ik het niet meer. Rechtop zitten op een plastic stoeltje, kinderen die gooiden met duplo blokken, al het geluid was me teveel. En toen was ik dan eindelijk aan de beurt en werd ik serieus genomen. Deze dokter hoorde wel ruis op mijn longen en maakte zich zorgen om de hoge koorts (op dat moment 39,9 graden). We mochten doorlopen naar de spoedeisende hulp om te wachten op een internist.

Daar aangekomen vroeg ik om een bed, want rechtop zitten was niet te doen. Ik had pijn en ik kon zo in slaap vallen. Er waren echter geen bedden en ik moest toch echt in de wachtkamer wachten… Geen bedden… IN EEN ZIEKENHUIS! Uiteindelijk na lang wachten mocht ik plaats nemen op een behandeltafel en begon het hele circus. Lang wachten, een infuus met paracetamol, bloedtesten, er kwam iemand langs om mijn huidige medicatie door te spreken, een long en hart foto, urinetest, en uiteindelijk toch het verlossende woord dat ik een longontsteking te pakken had. I told you so!

En toen dacht ik met een antibiotica kuurtje de deur weer uit te lopen maar zo makkelijk bleek dat niet te gaan. Ik werd voor een ‘paar dagen’ opgenomen op de acute opname. Op zaterdagavond ging ik het ziekenhuis in via de spoedeisende hulp naar de acute opname, op zondag verhuisde ik naar de longafdeling en afgelopen donderdagmiddag mocht ik pas weer naar huis. Mét antibiotica kuur want de longontsteking is nog niet helemaal weg en er staat 6 weken voor mijn herstel. Bummer!

Ik heb enorm veel lieve berichtjes gehad van iedereen, leuke kaartjes mogen ontvangen, bezoek en ik kreeg zelfs cadeautjes! Aan medeleven was er geen gebrek maar ik vond het wel een erg lange week, zo in het ziekenhuis. De nachten duurden lang door een vervelend bed, vreemde geluiden, licht en last but not least het nare infuus in mijn elleboogplooi. Ik heb weer genoeg meegemaakt, gezien en gehoord voor een leuk stukje op Diyaata, dat dan weer wel ;).

Als klap op de vuurpijl bleek mijn uitzendcontract direct stopgezet te zijn, omdat ik langer dan een week ziek ben. Ik zit nu in de ziektewet van het UWV en moet straks weer gaan re-integreren en dan krijg ik een nieuw uitzendcontract. Lekker ingewikkeld allemaal!

Voor nu eerst maar de focus op herstellen en veel slapen, heel veel slapen. En dan natuurlijk als de ontsteking helemaal weg is, mijn conditie langzaam weer terug opbouwen.