Twee jaar geleden op eerste Kerstdag verbrak ik ‘officieel’ mijn relatie met m’n eerste echte grote liefde. Nouja, in theorie dan. In de praktijk modderde ik nog een tijdje met hem door en ging ik zelfs afgelopen zomer nog naar Londen, om voor mezelf te besluiten of het écht afgelopen was. Ik vond het voor die tijd lastig om mijn ogen weer te openen en daadwerkelijk open te staan voor de liefde.
Na mijn laatste bezoekje aan Londen heb ik een knop omgezet. Deze relatie was écht niet meer te redden. En dus, hoeveel mensen mijn reisje naar Londen ook afkeurden (met de allerbeste bedoelingen), ik ben heel blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd en tóch ben gegaan.
In die ruim 1,5 jaar heb ik niet stil gezeten hoor. Zoals jullie weten heb ik gedate, heb ik Tinder een kans gegeven, heb ik mannen een kans gegeven waarbij ik zelf eigenlijk al dacht ; this ain’t gonna happen. Maar ik wist gewoon niet zeker of ik nu zo bekrompen en misschien veeleisend was, ofdat het het gewoon écht niet was. Doordat ik het een kans gaf, zaten er ook daadwerkelijk leuke dates tussen, sommige mannen waren écht leuk en dan hadden we het heus gezellig. Maar dat gevoel, die kriebels in m’n buik, dat opspringen bij het krijgen van een appje.. het mistte. En ik weet hoe verliefd ik kon zijn, dus als het ook na verloop van tijd niet kwam, dan was het hem echt niet, toch?
Ik heb echt extreem veel aan mezelf getwijfeld. Want niemand is perfect, en hoeveel kun je van iemand vragen om dat vlammetje aan te wakkeren? En toch wist ik het iedere keer na verloop van tijd zeker, dit is het gewoon niet. Ik weet hoe verliefdheid voelt, ik wist alleen niet of ik dat gevoel nog wel kon terug krijgen. Ook na mijn tripje Londen bleef dat gevoel nog even uit, zou het ooit nog bij iemand terug komen?
Ik kan nu antwoord geven op die vraag want ja, ik kan zeer zeker nog verliefd worden. Op dit moment fladderen die vlinders echt weer in mijn buik, al een behoorlijk tijdje zelfs. Ik spring weer op bij appjes en bij telefoontjes en geniet enorm van die twee sterke armen om me heen. Mijn huis wordt nét iets vaker opgeruimd dan normaal en ik zing iets te hard mee met alle vrolijke love songs. Mijn hart is dus toch niet in steen verandert en ik ben geen verbitterd kattenvrouwtje aan het worden, hurray!
Of deze lovestory een happy ending gaat krijgen, dat weet ik niet. Er zijn verschillende redenen waarom ik/wij daar niet over uit zijn en dat geeft ook eigenlijk niet. Ik wil genieten van deze tijd en me niet al te veel zorgen maken om labels en andermans meningen. Ik dacht altijd dat ik acuut blije selfies van mezelf en de man in kwestie op Facebook en Instagram moest plaatsen als ik verliefd was, maar eigenlijk ga ik tot dusver prima zonder. Ik geniet van de lieve berichten, het samenzijn, en ik word compleet positief gebrainwashed als het gaat om houden van mezelf (‘weet jij wel hoe mooi jij bent?!’). Het is leuk zo lang het leuk is en de tijd zal het ons leren. Maar het allermooiste nieuws wat ik met jullie wil delen.. ik kan nog steeds verliefd worden!
Sowieso voor mij een happy ending!
PS: Op de foto bovenaan zie je de prachtige Bougainvillea die ik op de foto zette in Marmaris, daar ben ik ook verliefd op 😉
Wat ontzettend fijn voor je Daisy! Geniet ervan! 😘
Lief! Dankjewel! 😘
Pingback: Personal - Jaaroverzicht - Hoe was 2017 voor mij en Diyaata.com? - Diyaata
Wat leuk, geniet ervan!!!
X Lazy Bird