Zoals de meeste van jullie wel weten, was ik twee jaar geleden in Oeganda om vrijwilligerswerk te doen in opvanghuis Amecet, in Soroti. Dit is hetzelfde opvanghuis als waar Willemijn kortgeleden weer was voor de fotowedstrijd Capture Optimism.
Sinds dat moment, oktober 2013, weet ik dat een mensen-mens ben. Dat ik graag bezig ben met en voor mensen die het heel hard kunnen gebruiken, leuke dingen doen maar ook zorgen wanneer nodig. Er volgden twee hele drukke jaren op mijn werk en in augustus van dit jaar besloot ik dat ik weer iets ‘nodig’ had. Het stukje menselijkheid, tijd doorbrengen met kinderen die het nodig hebben.
Gezien de nieuwsberichten van dit jaar besloot ik dat ik niet naar het buitenland moest gaan. De nood was hoog genoeg hier, om de hoek, recht voor mijn neus. De vluchtelingen crisis, de vele asielzoekers die ons land zijn binnengekomen. Hier zijn ook vele gezinnen bij, met kleine kinderen en sommigen van hen hebben al veel te veel meegemaakt.
Niet veel eerder had ik me pas beseft, dat wij in Goes een asielzoekerscentrum hebben. Stom eigenlijk, ik had er niet zo bij stil gestaan. Ik heb me dan ook in september aangemeld als vrijwilliger bij het Centraal Orgaan Asielzoekers, het COA, voor de begeleiding van kinderactiviteiten op de zaterdagmiddag.
Best een beetje spannend, wat stond me te wachten? Wat was de achtergrond van deze mensen? Heel verschillend, bleek al snel. Sommige kinderen hebben heel veel behoefte aan aandacht, een stukje private time met mij en andere vrijwilligers, als dat lukt. Andere kinderen hebben duidelijk behoefte aan een plan, ritme, regelmaat. Er zijn ook kinderen die mij simpelweg niet verstaan, en toch hebben we de grootste lol samen. Met wat simpele kleine Nederlandse woordjes, gebaren en geluiden komen we samen een heel eind. Als een Somalisch meisje gebaart dat ik moet gaan zitten en vervolgens met mijn haar in de weer gaat, heb ik immers helemaal geen woorden nodig. Soms, als het gesprek er toe leidt, vraag ik weleens waar iemand oorspronkelijk vandaan komt. Heel veel kinderen zijn echter gewoon hier geboren of weten niet beter, en lang niet iedereen weet dan ook mijn vraag te beantwoorden. Misschien is het ook wel een stukje bescherming vanuit de ouders. Prima ook, jij en ik, wij komen allebei uit Nederland!
Er zijn ouders die graag even met me praten, in het Nederlands of in het Engels. Er zijn ouders die graag mee gaan als begeleiding met activiteiten buiten de deur.
Tuurlijk, op vrijdagavond, na 40 uur werken, denk ik weleens: nee hè, morgen weer een dag met verplichtingen. Maar zodra ik op zaterdagmiddag de blije gezichtjes van de kids (en ouders!) zie, verdwijnt dat meteen. Met een veel beter en fijner gevoel start ik na zo’n zaterdag vol geluk, dan ook de zondag. Het liefst zou ik prachtige foto’s delen van blije gezichtjes maar uit privacy overwegingen kan ik dat niet doen. Je zult me dus op mijn woord moeten geloven!
Het lukt me heus niet iedere week hoor, sommige zaterdagen vragen om quality time met Mr X of vriendinnen, maar alle beetjes helpen.
De berichten vanuit Steenbergen en Enschede, het extreme tegengeluid wat men daar op een bijeenkomst liet horen, heeft me laten schrikken. Zijn ze echt zo verbitterd? Ik durf te wedden dat ik een aantal kids ertegenover zou kunnen zetten, waarvan deze mensen niet eens kunnen raden dat het om asielzoekers gaat. Want ook die zitten erbij en hebben de titel asielzoeker, hier geboren en vloeiend Nederlands sprekend. Ik vind het bizar om te zien hoe deze mensen reageren, wat als het jou aanging? Wat als jij net een trip from hell had gemaakt in een poging je kinderen te redden van een oorlog en geweld? Hoe dankbaar zou je zijn voor een dak boven je hoofd, wat voedsel en hygiëne. Oftewel, bed, bad & brood. Jouw wiegje stond per ongeluk in Nederland, net als dat van je kinderen en partner. Maar wat als ook jouw wiegje, per ongeluk, in Syrië had gestaan?
Tegen jou wil ik zeggen: open je ogen, kijk het nieuws, kijk bewust naar de verschrikkelijke beelden die er zijn van alle asielzoekers die nu in de stromende regen staan te wachten tot de grenzen of de poorten van de opvang opengaan. Doe het, voor jezelf. Want je leeft nu enkel en alleen in je eigen wereld, maar de wereld is van iedereen..
Mooi geschreven en goed dat je zo je steentje bijdraagt. Dat kinderen niet weten waar hun ouders vandaan komen hoeft trouwens geen bescherming te zijn. Als die kinderen zelf in Nederland zijn geboren zijn ze gewoon Nederlands en hoeven ze misschien ook niet meer te weten. Ik vond dat zelf altijd een hele vervelende vraag vroeger.
Thanks voor je reactie! Zo bedoelde ik het ook inderdaad, die info is dan genoeg 🙂 de kids vragen mij vaak waar ik vandaan kom haha dus dan vraag ik het uit interesse ook terug! Er zijn er een paar die super trots zijn op hun afkomst en kinderen waarvan ik het waarschijnlijk nooit zal weten. Kan me voorstellen dat het niet altijd een leuke vraag is!
Respect voor jou en wat je doet.
Dankjewel Leny!