Personal – Lifestyle – Wanneer alleen zijn écht even kut is

De afgelopen paar weken besef ik meer en meer, dat ik niet gemaakt ben om alleen te zijn. En besef ik me ook steeds weer dat anderen, die vrijwel altijd samen zijn, er niet altijd bij stilstaan. Ik kan me prima redden zo op m’n up, maar af en toe vervloek ik dit alleenstaande leventje wel eventjes.

Thuis

In huis kan ik me heel goed vermaken in m’n eentje. Er zijn weinig momenten waarbij ik erbij stil sta dat ik alleen woon. De afgelopen weken echter vielen er wat dingen voor waardoor het weer even meer dan duidelijk werd.

Het was half zes ‘s avonds en de lampen stonden aan, want een paar weken terug was het op dit tijdstip gewoon donker. Ik zat op de bank te lezen en ineens POEF. Alle lampen uit, de koelkast uit, de televisie uit, alles uit, het was pikkedonker in huis. En dus dook ik, met mijn telefoon functionerend als zaklamp, de meterkast in. En daar zag ik het, de hoofdschakelaar stond naar beneden, uit dus. Even een kleine telefonische dubbelcheck met mijn ouders, deze hoorde toch echt naar boven te staan? Dit werd bevestigd en dus klikte ik de schakelaar omhoog. Zonder succes, want hij knalde er linea recta weer uit. En dus kon ik lamp voor lamp, apparaat voor apparaat, van beneden tot aan zolder gaan checken en heen en weer rennen naar de meterkast. En dat dus een heleboel keer. Op zo’n moment vind ik alleen zijn dus echt KUT en staat het huilen me nader dan het lachen. Als klap op de vuurpijl reageerde m’n lovah op whatsapp met: ‘Het kan van alles zijn, even googlen’.

Dat was dus niet het juiste antwoord, dat snap je.

Toen mijn verwarming ook nog eens kuren ging vertonen het afgelopen weekend, zat ik er echt doorheen. Bij elk klein dingetje, elke tegenslag, ben ik diegene die het moet oplossen. En ja, ik ben er wel eens klaar mee.

Werk

Hoewel mijn huidige contract pas eind mei verloopt, krijg ik nu al de zenuwen bij het idee dat er een kans is dat dit contract bij mijn huidige werk niet verlengd wordt. En de reden is simpel, er is in dit huishouden maar één inkomen. Mijn inkomen betaalt de hypotheek, betaalt het water/gas/licht, betaalt alle verzekeringen, betaalt de boodschappen, betaalt ALLES. Als dit inkomen wegvalt, dan heb ik een heel groot probleem en dat probleem is ook enkel en alleen het mijne. Nadat dit twee jaar terug gebeurde ben ik dan ook vastbesloten om alles te doen om dit mogelijk te voorkomen, ik durf niet af te wachten. En dat vreet energie want mijn hoofd draait overuren!

Affectie

Ja en natuurlijk mis ik af en toe ook simpelweg de affectie, een knuffel en een luisterend oor. Sinds afgelopen week ben ik lichamelijk een wrak (daarom ook geen blog afgelopen woensdag) en heb ik er nieuwe reuma klachten (behalve de standaard pijn) bij gekregen. En ja, daar word ik best een beetje onrustig van. Ik moest telefoontjes plegen om te vragen om een MRI scan, ik weet nog niet of ik die krijg en mijn humeur keldert hiervan enorm omlaag. Want de acceptatie was er maar als er dan ineens compleet nieuwe klachten komen, dan vind ik het ineens toch weer eng worden. Immers, wat gaat er nog meer volgen? Dan zou het best fijn zijn om niet alleen thuis te komen, even van je af te kunnen kletsen en een knuffel te krijgen.

Soms is het heerlijk

Maar ik klaag niet hoor! Helemaal niet zelfs want ik kan ENORM genieten van het alleen zijn. Ik denk zelfs dat het moeilijk zal worden wanneer ik wil gaan samenwonen ooit, omdat ik al zo lang mijn eigen ding doe. Ik vind het heerlijk om te gaan koken wanneer ik dit wil, om een Netflix serie te kijken die ik wil zien en om mijn eigen plan te trekken zonder enig overleg. Maar ook weer niet altijd natuurlijk, immers ik moet altijd in m’n eentje de beslissingen maken en dat is weleens lastig. Het heeft dus allemaal een keerzijde maar ik weet zeker dat ik uiteindelijk toch echt gemaakt ben om samen te zijn!

Woon jij alleen of samen? Wat is hier het grootste plus- en minpunt van?