Een paar weken terug gebeurde er iets geks. Ofja, iets geks.. Het was opvallend, voornamelijk. Ik zat in de auto als passagier zijnde en terwijl we door een woonwijk in Goes reden viel mijn oog op een, denk ik, Somalische mevrouw.
Na een periode in het Asielzoekerscentrum krijg je daar een oog voor en dus keek ik. Ze stak de straat over in haar prachtige kleurrijke kleding en bukte vervolgens in de middenberm bij een haagje, om iets uit het struikgewas te vissen. Nu ben ik van nature nieuwsgierig, dus eigenlijk maakte het op dat moment niet uit wie dit deed. Groen, geel of Zwarte Piet himself, ik wou weten waarom deze mevrouw de moeite nam om te bukken en het risico om haar handen open te halen.
Ze kwam terug overeind en hield een stuk gevouwen aluminium folie vast. Je weet wel, zo’n stuk waarin je je sandwich of wrap zorgvuldig hebt ingepakt. Zo’n stuk wat je daarna in je vuilnisbak behoort te deponeren, en niet in het struikgewas. Ze keek tevreden, streek het folie glad (voor zover dat nog lukt, als het gebruikt is) en wachtte tot wij passeerden voordat ze terug zou oversteken naar de stoep.
Ik moet toegeven, ik was verbaasd. Ik heb best veel dingen meegemaakt inmiddels maar dit was ook voor mij nieuw. We waren op weg naar de supermarkt en je zou bijna vragen waar ze woont en dan een rol aluminiumfolie langs brengen op de terugweg. Anderzijds, het was nu wel opgeruimd, mevrouw was blij dus hee wie was ik om hier iets van te zeggen? Prima zo.
We reden de hoek om en ik vergat de aluminium folie gebeurtenis. Op de hoek van deze straat stond een meneer in een rolstoel. Volgens mij zo’n automatische Ferrari. Een lieve meneer, zo op het eerste gezicht. Zo’n meneer waarvan je denkt ‘dit is vast een schat van een opa’. Niks bijzonders verder, hij had geen kleurrijke kleding aan en was behoorlijk (saai) blank getint. Maar net voordat ik weer rechtdoor de straat in wou kijken, gebeurde er iets.
Hij had een flink stuk papier in zijn hand, een in 4 stukken gevouwen A4 zo leek het. Hij streek het nog eens glad, er kwam een flinke glimlach op zijn vriendelijke opa snoetje en HOPPA. Het stuk papier werd met een flinke vaart zo de stoep opgegooid. Niks per ongeluk, dit was ontzettend expres. Hij keek tevreden. Net zo tevreden als de Somalische mevrouw zojuist, die trots was op haar gevonden schat. Maar dan tevreden, omdat hij zojuist zijn troep op de stoep had gegooid.
Ik was in de war, wat was dit nu weer? Nog geen 200 meter verderop raapt een mevrouw ons afval op om dit op één of andere wijze te hergebruiken en deze meneer, die vast en zeker ook nog kleinkinderen, nichtjes of neefjes heeft die hij een mooie wereld gunt, vervuilt het weer net zo hard.
Na een aantal theorieën te hebben bedacht over de reden waarom, was het een doktersrecept dat zijn vrouw niet mocht zien wellicht, gaven we het op. Zoveel verschillende mensen, zoveel ideeën en zoveel redenen. Ik moet niet alles willen begrijpen. Maar toch hoop ik dat deze meneer volgende keer gewoon een prullenbak opzoekt of zijn afval even in zijn jaszak bewaart tot thuis.
Omdat het kan, meneer.
