Willemijn in Oeganda – Dagboek #2

Soroti markt

[DOOR WILLEMIJN]

Donderdag 15 oktober

Vanmiddag ging ik samen met Els, haar dochters Sarah en Cathy, Uncle Emma en baby Joseph naar de vrouwengevangenis van Soroti. In deze gevangenis zitten de vrouwen in voorarrest. Wanneer ze veroordeeld zijn worden ze vaak overgeplaatst naar een andere gevangenis. Amecet deelt hier iedere donderdagmiddag meel voor pap, suiker en zeep uit aan de moeders.

Baby Joseph is nu ruim één jaar oud en is geboren in de gevangenis. Hij werd geboren met een open schisis (dubbele hazenlip en open gehemelte). Amecet heeft hem de eerste zorg verleend en nadat hij was aangesterkt hebben ze hem terug gebracht naar zijn moeder in de gevangenis. Omdat Joseph geopereerd moet worden hebben ze hem weer meegenomen naar Amecet, maandag wordt hij geopereerd.  Joseph had zijn moeder nu een paar weken niet gezien. Helaas herkende hij haar niet en ging huilen toen ze hem benaderde. De andere vrouwen lachten haar uit en dit zorgde ervoor dat ze zich erg onzeker ging voelen. Uiteindelijk was het na even wennen en aftasten weer goed voor Joseph en zijn moeder. Het was een prachtig vrolijk gezicht. Misschien niet het eerste waar je aan denkt bij een gevangenis maar de vrouwen verbleven in de tuin, waardoor Amecet ook een speeltuintje is geplaatst. Ze hebben allemaal gele jurken aan en waren blij met onze komst. Ze kwamen ons allemaal persoonlijk begroeten en zo zaten we al snel met een groep felgeel geklede vrouwen om ons heen. Er waren op dit moment zeven kindjes. Deze moeders met kindjes kregen allen de meel voor pap, suiker (hier kunnen ze posho van maken) en zeep. Ze bedankten ons met een klapritueel. Erg leuk en wat zijn deze giften nuttig.

Helaas was de leidinggevende niet aanwezig, waardoor we geen toestemming kregen om foto’s te maken. Maar het bezoek zit voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Hierna reden we door naar het voedingscentrum van Soroti General Refferal Hospital. Hier brachten we ook de meel, suiker en zeep voor alle zieke en ondervoede kinderen en hun vaders en/of moeders. Ook hier wederom veel dankbaarheid. Sommige kinderen konden nog glimlachen, maar een aantal waren er slecht aan toe. Uitdrukkingsloze blikken… Indrukwekkend! Wat moeilijk en zwaar om in Oeganda een kind te krijgen met bijvoorbeeld een hersenbeschadiging of verlamming. Deze mensen hebben het zeker niet makkelijk en wat is het dan fijn om te kunnen helpen met het uitdelen van deze levensmiddelen.

Vrijdag 16 oktober

Vandaag en gister ben ik langs de hoofdweg en de verschillende zijstraatjes gelopen. Zoveel verschil in huizen, van vrolijk gekleurde stenen huizen met reclame op de muren tot hutjes van leem en klei en alles wat daar tussen zit.

Ook de mensen zijn allemaal verschillend. De een kijkt verbaasd, de ander blij, de één reageert heel vrolijk als je hem/haar groet, de ander groet stilletjes terug of steekt alleen zijn hand op. Het werkt hier hetzelfde als in veel landen. Als je zelf heel vrolijk iemand begroet, groeten ze bijna altijd vrolijk terug en krijg je een stralende lach! Genieten! Ik maak volop foto’s, maar ik vraag altijd toestemming. Lang niet iedereen wil op de foto, ook goed, vrijheid blijheid.

Soroti straatbeeld

En dan het vervoer! De standaard ansichtkaarten komen zo voorbij. Trucks met een hoop mensen bovenop, fietsen met de meest onmogelijke creaties achterop zoals een bos suikerriet van 2-3 meter lang, brommers met daarop vier personen, prachtige fietsen met mooi versierde kussentjes (boda’s, dit zijn fiets taxi’s), vrouwen met een kindje gebonden op de rug en een waterkan op hun hoofd. Ik heb gewoon een half uur langs de kant van de weg staan kijken, genieten!

Soroti straatbeeld 2

Het mooiste van het her en der langs hutjes en huizen lopen over het rode zand is de ‘Mzungu’ die ik steeds hoor. Mzungu betekent blanke en wordt enthousiast geroepen door kinderen, maar ook door volwassenen. Ik reageer gelijk als ik ‘Mzungu’ hoor en soms duurt het even een paar tellen voordat ik zie wie het roept. Soms komt het van heel ver weg, achter in een steegje, een koppie om een hoekje, vanuit de deuropening, vanuit een auto, een groepje mensen, achter me, op het land.. Ik zwaai en lach en altijd komt daar de stralende lach en enthousiast gezwaai terug! Deze momenten zijn echt onbetaalbaar!! Ook heb ik altijd een paar trouwe ‘volgers’ tijdens mijn wandelingen, kinderen die een tijd lang met je mee lopen. En die verwonderd meekijken hoe je een foto maakt en vervolgens als je een gemaakte foto laat zien.

In Soroti zelf gaat het feest van geuren en kleuren door! De markt is één van mijn favoriete plekken. Fruit, vis, vlees, slippers, stoffen, groente, kruiden, kleding en noem maar op. Natuurlijk is dat al prachtig om te zien, maar het leven er omheen is wat me zo trekt. Het spel van kopen en verkopen, de smalle paadjes in de donkere overdekte markt met her en daar prachtig lichtval. De vrouwen tussen de bananen, sommigen die achter hun kraam liggen te slapen en kinderen die zichzelf bezig houden met een stokje of een fietsband. Prachtig!

Verder knuffel ik nog wat met de baby’tjes, wat zijn het een prachtige kindjes! Ook de andere kinderen zijn lief, eigenwijs, vrolijk en allemaal heel verschillend. Op de veranda van Amecet vallen er twee kleine mannetjes op mijn schoot in slaap.

Na het eten begint mijn favoriete moment! Er wordt gedanst en gezongen door de Aunti’s. Een trommel, een goed ritme, 5 Aunti’s en het swingt te gek! Ze geven zich helemaal! De kindjes dansen en klappen mee, this is Africa! I love it!

Zaterdag 17 oktober

Vandaag deel ik mijn meegenomen kleine cadeautjes uit aan de kinderen. Bellenblaas blijft verbonden aan kreten van blijdschap en verwonderde blikken. Daarnaast heb ik wat ballonnen (groot en klein), een opblaasbare bal van stof en een klein rood koffertje (wat ik gekregen had voor hier).

Innocent (een jongen van 8 jaar) is gelukkig na 2 dagen weer terug van zijn bezoek met Janneke en Simon aan het ziekenhuis in Kampala voor zijn chemotherapie. Zijn tweede kuur. Hierna volgen er nog zeven (iedere vrijdag) en daarna nog een aantal behandelingen om de week. Dit is een intensief  traject van maanden voor de staff en kost vanwege de reis- en verblijfkosten een hoop geld. Een reis naar Kampala kost 6 uur (zonder files) en daarom is een overnachting in Kampala ook echt noodzakelijk. Maar ook dit wordt met liefde gedaan. Hij heeft vandaag een goede dag! Fijn! Hij geniet net zo als de anderen.

Peter en Mozes zijn nu een week in Amecet. Amecet werd benaderd door leiders van de gemeenschap om te helpen met een tweeling die daar woonde bij hun zwakbegaafde moeder. De kinderen leefden van wat ze kregen van buren. Ze gingen water halen voor de lokale restaurantjes en hiermee verdienden ze hun eigen voedsel. Drie jaar oud. De leider was erg bezorgd over het lot van deze kinderen, omdat de moeder totaal niet voor hen kan zorgen. In overleg met de leiders van de gemeenschap, de buren en ook de moeder werd besloten om de tweeling op te nemen in Amecet. Moeder vond dit totaal niet erg en bleef vrolijk lachen.  Amecet is op dit moment aan het overleggen met familieleden van de moeder om te proberen of zij voor de tweeling kunnen gaan zorgen. Het lijkt er nu op dat ze hier niet open voor staan. Als dit zo blijft, dan wordt er een pleeggezin gezocht met mogelijk adoptie in de toekomst.

Close up

Vandaag is Fabianne hier, een jonge vrouw van 20 uit Duitsland. Ik vraag haar het één en ander en het blijkt dat ze hier in Soroti werkt in een tehuis met lichamelijk en verstandelijk gehandicapte kinderen/jongeren: Sint Fransiscus Rehabliy Centre. Ik vertel haar over mijn werk in Nederland en ik vraag of het mogelijk is om vanmiddag haar te bezoeken in het tehuis om even een kijkje te kunnen nemen. Ik ben van harte welkom! Yes! En zo vertrek ik om half 4 op een boda (brommertaxi) richting het tehuis, wat in een wijk aan de andere kant van Soroti ligt. Wat een geluk, zo zie ik nog meer van de omgeving en hobbel ik over allerlei smalle paadjes langs koeien, spelende kinderen, de waterpomp en kraampjes. Met een laag stof over je heen als gevolg.

Als ik aan kom wordt ik vriendelijk begroet door de zusters die hier werken. Het is een groot terrein met verschillende gebouwen, grasveld en ruim opgezet. Er zijn een aantal jongeren aan het voetballen en er zitten er een aantal aan de kant. Ik zie op verschillende plekken rolstoelfietsen geparkeerd of in gebruik. Fabianne geeft me een rondleiding. Er is een gebouw voor de meiden en een gebouw voor de jongens. Er is een gebouw wat dient als gezamenlijke ruime waar de kinderen/jongeren ‘s avonds terecht kunnen om bijvoorbeeld huiswerk te maken, want op hun kamers hebben zij geen elektriciteit. Ook is er een bakkerij. Hier werken mensen met een beperking. Er staat een grote mixer, en alle handelingen zijn onderverdeeld. Iemand weegt bolletjes deeg af, gooit ze naar de volgende, die draait er rondjes van, de volgende legt de bolletjes op een bak plaat, hierna worden ze aan gedrukt, ingesmeerd met ei en buiten gaan ze in de oven. Afkoelen, inpakken en klaar voor de verkoop. Ze hebben verschillende broden en broodjes in het assortiment. Ik mag een muffin proeven (heerlijk) en neem een zak kleine broodjes mee. Wauw, wat sluit dit aan bij mijn werk in Nederland en wat is het bijzonder en uitzonderlijk dat deze plek er is in Soroti. De bakkerij is opgezet en wordt gefinancierd vanuit Nederland.

Genieten

De dag heb ik afgesloten met een heerlijke maaltijd bij Els thuis met de kinderen en de andere Nederlandse vrijwilligers. Nieuwe ontmoetingen leveren altijd weer wat op. Het was een fijne week! Wat ben ik hartelijk ontvangen en goed geholpen!

Het zo goed mogelijk en origineel vastleggen op beeld was een uitdaging! Mijn ‘opdrachtgever’ pushte me om tot het uiterste te gaan en dit heb ik gedaan. Ik heb er hard voor gewerkt! ‘Wauw-foto’s’ zijn daar ineens, onverwachts! Dit betekent snel handelen en hopen dat de emotie die je met je eigen ogen ziet krijgt overgebracht op Amecet Oegandabeeld.

Mijn belangrijkste doel van deze reis was om te genieten en dat is  zeer zeker gelukt! Ik krijg terwijl ik dit type een brok in m’n keel van geluk. Wat voel ik me bevoorrecht om dit cadeau te krijgen. Om hier weer even terug te zijn in het mooie Oeganda. Een baby die je met z’n donkere oogjes aankijkt, een peuter die je rok vastpakt en ‘Aunti’ roept, de muziek, de vrolijkheid, de indrukwekkende verhalen en beelden, de markt, iedere keer het woord ‘Mzungu’ als je op straat loopt.. Onvergetelijk!

En wat gun ik het iedereen om even over mijn schouders mee te kunnen kijken en er zo van mee te kunnen genieten.. Het liefst in het echt, maar als dat niet mogelijk is, dan gewoon via deze blog en via de website van Capture Optimism.

Vanaf vandaag kan er gestemd worden op mijn foto’s en vanaf 26 oktober kan er online geboden worden op één van mijn foto’s, die op bamboe worden afgedrukt. De opbrengst gaat uiteraard naar opvanghuis Amecet.

 

Wil je dit alles niet, maar wel een kleine bijdrage leveren aan Amecet? Dat kan! Stort uw bijdrage op (IBAN) NL26 INGB 0000 0032 38 t.n.v. Stichting de Figurant te Goes o.v.v. Amecet.

 

 

Hand in hand

[ENGLISH TRANSLATION by Ad Lijnse]

 

Thursday 15 October

This afternoon we – Els, daughters Sarah, Cathy, uncle Emma and baby Joseph and I – visited the women’s prison in Soroti. Women here are in detention on remand. After having been sentenced they are mostly replaced in other prisons. Thursday is the day that Amecet brings the mothers flour, porridge, sugar and soap. Baby Joseph is one year old now and was born in this prison. He was born with a harelip and an open palate. At the time Amecet took care of him and later after the baby had gained strength they brougt him back to his mother in jail. Months later – last Monday –  Joseph was operated. Because of this the baby hadn’t seen his mother for a few weeks. Unfortunately he didn’t recognize her and started crying. Other women laughed at her and this situation didn’t do her any good. But after some time things got better and eventually everybody was happy, a situation at a prisonbuilding one couldn’t image. The women – all dressed in yellow- who had a baby got flour, sugar and soap. They were thankful and clapped their hands in a rhytmic ritual. The supervisor that day was absent, so no permission could be given to make photos. This day however will be on my mind forever.

Later we drove to Soroti General Referral Hospital. Here also flour, porridge, sugar and soap was delivered to those who were sick and malnourished. Some children smiled but most of them were not and in bad health. I was deeply moved. How hard it is in this country to deliver a baby especially those who suffer from braindamage or paralysis. Therefore it’s a very good thing to alleviate their fate a little.

Friday 16 October

Today I made a walk along the main road and several unpaved red, sandy roads and paths. There is much difference in the way houses are built: brick, brighly colourful houses with neon signs and simple clayhuts. People are also different, they are surprised, cheerful, glad or modest, the latter as if they feel a kind of shame of their situation. I ‘m enjoying myself ! I never forget to ask permission to make photos. Some don’t mind, others say no. Transport in Africa is an item that can’t be compared with the situation we live in. Here trucks, stacked with people on top or inside pass. Bicycles that have changed into  the most bizar vehicles. They transport all sorts of loads, like huge bundles of sugarcane. Mopeds with clusters of four people are passing by. Mopedtaxis in Uganda are called boda’s. Women with little children on their backs and a waterjar on their heads. You only have to watch all this traffic from the side of the road and in 30 minutes you see this hustle and bustle passing by. Where ever I go, in streets, alleys, shops, an open door, behind me, on the fields, from a car, Mzungu is the singsong word I´ve heard all day. Mzungu, all over Africa, is the very word for white man/woman. I always wave and smile. One feels like a queen as they wave and smile a hundred times a day… These are precious moments to me. During my walks children join me for some time and are most surprised when I take photos, All of them are eager to look at the result I show them afterwards.

The Sorotimarket is the very spot for colours, smells, odours and all the things like any market all over the world represents. Ideal for photography. African fruit, fish, meat, vegetables, spices, slippers, clothing and much, much more. Daily life here is what appeals to me most. Buying and selling in this large covered, shady markethall. Some women take a nap, among their products (bananas)while their children keep themselves busy with a little stick and a bikewheel. Super!

Back at Amecet I watch and enjoy the children, hug babies and feel happy among these cheerful, sweet and innocent creatures. No one is the same.. I’m sitting on the veranda with two tiny babyboys on my lap. They’ve fallen asleep.

After dinner I enjoy my favourite moments at Amecet. The aunties sing and dance with all the power and gusto they have. They really love it. One drum, a steady rhythm and the five aunties lose themselves in their passion. The kids also dance and clap their hands. This is Africa. Oh I love it.

Saturday 17 october

Today I hand out the little presents for the children. Blowing bubbles is something the children seem to like  most. I also have big and small balloons, an big inflatable ball and a little red suitcase.

Eight year old Innocent has returned from a chemotherapy at the Kampala hospital. For seven weeks on end, every Friday, he will have to go to Kampala for this treatment. After that other treatments follow. This costs a lot of energy and money for the staff at Amecet. A trip to the capital takes at least six hours when there is no delay, so staying overnight at Kampala is necessary. Like everything at Amecet this is done without complaint.

The boys Peter and Mozes have been at Amecet for one week now. The staff was asked for help. The twins lived with their retarded mother. Now and then the neighbours gave the boys something to eat. The little boys fetched water for the local restaurants and in this way they earned their food. At the age of three… The leaders of the community, the mother and neighbours came to the decision that the twins would get a more stable home at Amecet for the time being. New possibilities are being thought of to find a new fosterhome for the boys in the future.

Today I meet twenty year old Fabianne from Germany . She works in a Soroti home for physically and mentally handicapped children. St Franciscus Rehability Centre. She tells I’m welcome to have a look at the Centre. At half past four a boda brings me there. During the ride I see and enjoy again the other part of Soroti, riding along narrow sandy paths where I meet daily life again: playing children (Mzungu!!), cows, market stalls, waterpump.

The nurses greet me with welcome. It’s a large site with several buildings and  a lawn. A number of boys are playing football, others sit and watch. Fabianne shows me around. At several places I see wheelchairs. Boys and girls are housed  in separate buildings. An other building they all can visit is among other things for doing homework, for there is no electricity in their own rooms. There is also a bakery. Retarded people work here. All workers have their own tasks and the procedure of baking rolls for instance works well. Preparing, making, baking, cooling off, packing and making ready for selling. They have several sizes of bread and rolls in their assortment. The muffin I get tastes delicious. I decide to take some more with me. All this reminds me of my own work in Holland and I realise again how extraordinary this place in Soroti is. This bakery was started and financed in Holland.

The day ended with a delicious meal at home with Els’, her children and the other volunteers from Holland. Nice to meet them for the last time and say goodbye. It was a very unusual and outstanding week for me. There was always and everywhere a warm welcome and help for me.

Of course it was a challenge for me to record everything on photo. The institution I got the job from pushed me to do my very best. I’m sure I have done what I could. I worked hard. It regularly resulted in wow photos, meaning action with capital letters and hope that the emotion you get,  will be recorded as well.

The most important thing of my trip was that I enjoyed it. And it absolutely did! I feel most privileged of having been allowed to do this. For me it’s a present to be back in this beautiful Uganda for a while: a baby, looking at you with its dark brown eyes, a three year old who pulls your skirt, calling ” Auntie !”, the music, hapiness, impressive stories , colourful films of daily streetlife and of course the unforgettable Mzungu yell.

It’s a nice feeling that many can look over my shoulder and enjoy all that I have enjoyed these days by means of this blog and www.captureoptimism.nl

From today – 19 October –  it’s possible to vote for my photos at www.captureoptimism. From 26 October people can make a bid on one of my photos that will be printed on bamboo. Revenues will be donated to Amecet.

Of course other donations by bank are welcome to Amecet.

IBAN: NL26 INGB 0000 003238 Stichting de Figurant / Goes.  ovv Amecet.

 

 

Tags: amecet, oeganda, soroti

Related Posts

by
Previous Post Next Post

Comments

    • Lydia
    • October 19, 2015
    Reply

    Mooi Willemijn!

Wil je een berichtje achterlaten? Leuk!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

0 shares