‘You pay for what you see..’

Tranen met tuiten..huilde ik onderweg in de auto met de erg betrouwbare chauffeur, aldus Uncle Simon. Zeer betrouwbaar inderdaad, tijdens de maximaal 2 km die hij met mij heeft gereden. We gingen namelijk tanken..en van chauffeur wisselen! Ohja, en de flappen neertellen die deze privé taxi mij ging kosten. Ik had besloten mezelf niet meer te gaan pijnigen in de bus, maar met een taxi richting Entebbe te gaan.

Eenmaal onderweg met mijn nieuwe chauffeur Apollo bleek dat Apollo niet alleen taxi chauffeur van beroep was. ‘I’m trying to set up some other businesses as well’ Juist, prima, goed bezig.
Het vierde telefoontje binnen een half uur ‘No, you pay what you see, I’m on my way now!’ en natuurlijk werd de rest van het gesprek in het Atesso (plaatselijke taal) afgedaan.

Toen kreeg ik een beetje de kriebels. Nieuwe business, on my way now, you pay what you see…was ik handelswaar geworden? De verkeerspolitie hield ons aan en even kreeg ik de neiging om ‘help!’ gebaren te maken maar gelukkig heb ik mezelf kunnen inhouden. Een rijbewijs check en off we go.

In Jinja stopte de auto, naast de bank, praktisch voor de financiële afhandeling! Een donkere meneer (ha-ha) kwam naast de auto staan, gluurde door het raampje ‘Hello!’, er werd wat gebrabbeld, de betaling werd voldaan en..we reden verder, hoera!

In Kampala stapten er ineens twee grote heren achterin de auto maar ik hoefde niet te vrezen aldus Apollo want dit bleken de levende TomToms van Entebbe te zijn, die ons naar het guesthouse gingen sturen.

Het is bizar wat alleen zijn en vermoeidheid met je kan doen. Ik wist dat iedereen heel lief was en Uncle Simon de auto geregeld had en toch kreeg ik rare ideeën!

Na een heerlijke nacht in het guesthouse ben ik gaan zwemmen in een hotel verderop. De Oegandese kids kregen zwemles, een militair gezelschap probeerde de duikplanken uit, ik heb me prima vermaakt!

’s Avonds met de taxi naar het vliegveld. Halverwege werden we aangehouden en ging mijn raampje omlaag. Ik dacht, weer verkeerscontrole en lachte ook naar deze meneer in afwachting van.
Deze meneer keek minder vriendelijk, trok de deur open en gebaarde me naar buiten te komen. Eenmaal buiten kreeg ik de instructie: ‘you go there’.
Hij wees naar een soort tafeltje verderop onder een lantaarnpaal waar twee andere norse politie mensen stonden te wachten. Gelukkig woog mijn handbagage slechts een kilo of 8…maar ik zag het ook niet zitten de tas te laten liggen dus op naar de gezelligheid. De mevrouw die mijn handbagage moest controleren had denk ik haar dag niet, maar vond het gelukkig al snel prima. Toen mocht ik terug naar mijn taxi. Maar die stond niet meer waar ik die had achter gelaten, met mijn twee koffers!
‘Where is my car sir?’ Niet grappig zijn Daisy…vinden ze niet leuk… Nors werd er naar een taxi compleet aan de andere kant gewezen. Eenmaal daar heb ik maar op de achterbank gekeken of mijn koffers er lagen want ik was vergeten goed naar het gezicht van mijn chauffeur te kijken. Opluchting toen de felroze en rode koffers er inderdaad nog lagen!

Op Entebbe airport bleken de departures boven te zijn…logisch…zonder lift…natuurlijk. Maar daar heb je mannetjes voor! Zonder dat ik enig woord heb hoeven zeggen kwam er iemand naar me toe die zonder pardon en zonder te wachten op een beloning beide koffers naar boven heeft gedragen en terug op een karretje gezet, held!

Heel veel controles later was ik klaar om te boarden. Mijn lieve collega’s hebben nog geprobeerd om me business class te krijgen maar ik heb het vermoeden dat de incheck mensen dit niet zo noodzakelijk vonden. Desalniettemin een prima vlucht gehad en oh zo dankbaar toen paps en mams daar klaar stonden om me op te vangen.

Inmiddels ben ik bijna een week terug in het Westerse leven en het valt me best zwaar. Ik probeer te relativeren maar ik mis de kids, ik mis de Aunties, ik mis het weer en ik mis het werk. De commerciële wereld van LRED is even anders maar ik weet dat ik dit voor ik naar Oeganda vertrok leuk vond, dus het zal een kwestie van wennen zijn.
De geijkte vraag; ga ik terug? Kan ik nog niet beantwoorden. Het is niet zo simpel helaas, het is een kwestie van vrije dagen, geld en andere dingen waar ik liever nog niet over nadenk. Maar dromen is wel heel fijn! Voorlopig vraag ik elke dag aan een andere Auntie om Angel namens mij te knuffelen!

Iedereen heel erg bedankt voor alle lieve berichtjes, steun, donaties, kaartjes en wat al niet meer. Ik heb de reis van mijn leven gemaakt, tot nu toe… J