Een bucketlist maken, daar ben ik niet zo van. Maar áls ik een bucketlist had gehad, dan kon ik nu een vinkje zetten.. Ik ben namelijk op bezoek bij en op wandeltocht geweest met de knapste ezels van Zeeland, van het Ezelhuis in Kamperland!
Altijd al heb ik een zwak gehad voor ezels. Misschien is dit toch nog een overblijfsel uit mijn paardrij verleden (yep really, en nog een behoorlijk lange periode ook!). Als ik een ezel zie dan wil ik die direct knuffelen, het is als een verslaving. Echter kom ik ze niet met grote regelmaat tegen en toen ik hoorde van het Ezelhuis in Kamperland was de beslissing dan ook snel gemaakt, hier wilde ik naar toe!
Vorige week woensdag was het zo ver, we gingen op ezelwandeltocht! Bij aankomst werd ik direct richting wei getrokken want wat een knapperds! Ze stonden te genieten van het zonnetje én zeker niet onbelangrijk voor de ezels, het verse gras. We leerden dan ook direct van eigenaresse Bianca Plune, dat eten voor alles gaat bij de ezels. Ze moeten zelfs tegen zichzelf in bescherming genomen worden om te voorkomen dat ze echt teveel zouden eten.
Eerst was het tijd om te borstelen, yes, mijn paardrij-meisje-skills kwamen direct weer naar boven! Ik merkte wel direct een groot verschil want de ezels geven er dus niks om als jij toevallig ergens staat. Het was al aangekondigd en jawel, je kunt maar beter een stapje opzij zetten als er een ezel aankomt die toevallig nét z’n zinnen heeft gezet op het stukje gras onder jouw voeten. Ook wisten we al dat ezels niet zullen schoppen (fijne bijkomstigheid) maar wel eens een hap van je kunnen nemen, voornamelijk wanneer ze denken dat je iets te eten hebt. Tja, dat eten hè!
Ik was direct verliefd op de grote bruine ezels maar deze bleken toch wel erg sterk te zijn en voornamelijk meegegeven te worden aan mannen in een gezelschap. Omdat onze groep enkel uit vrouwen bestond kregen we de andere helft van de kudde mee en mochten mijn moeder en ik ons samen ontfermen over Sara de ezel. Wat een liefje! In eerste instantie dacht ik, nah Sara is toch niet zo groot, easy peasy. Wrong.. Het was toch echt geen overbodige luxe dat wij Sara met z’n tweeën vasthadden want gedurende de wandeling vond mevrouw het nodig om af en toe een gekke bokkesprong te maken in combinatie met een spurt richting het gras. Slim! Met z’n tweeën lukte het ons om haar in toom te houden. Behalve als Otto (maatje groter) deze zelfde tactiek toepaste bij zijn begeleiders en het hem wél lukte, want dan ging Sara ook. Gras pauze!
Persoonlijk vond ik het niet heel erg dat wij de verkorte wandelroute kregen want je hebt toch iets meer spieren nodig dan je beenspieren wanneer je met een ezel wandelt. Daarbovenop was het nog bést wel warm op deze nazomermiddag. Ik heb ontzettend moeten lachen en de ezels stralen toch een soort van rust uit die je zelf overneemt. Sara had tegen het einde van de wandeling haar tempo dan ook iets verlaagd.
Bij terugkomst verwenden we de kudde met een winterwortel waarbij ik behalve natuurlijk Sara ook nog even een knuffel uitdeelde aan de grote bruine ezels die mijn hart gestolen hebben.
Wat een superleuke onderneming, het Ezelhuis in Kamperland! Wat mij betreft een Zeeuwse hotspot die een bezoekje waard is en helemaal geweldig moet zijn met kids.
Via de website en de Facebook pagina van het Ezelhuis vind je alle informatie over de wandelingen en workshops met deze leukerds.
