De badkamer sessie met de leuke broeder heb ik overleefd, al heb ik er een hele morgen van moeten bijkomen. Om de verhoging die ik die ochtend nog had tijdens de controles heb ik me dan ook maar niet al te druk gemaakt. De antibiotica deed zijn werk toch wel, want met vier infuus shots per dag zijn volgens mij werkelijk alle mogelijke ziektemakers uitgeroeid.
Mijn leukste kamergenoot, opa, laten we hem Bestie (best friends forever) noemen, zou de volgende dag naar huis gaan. Hij vertelde me dat het hem beter leek om met Pasen nog naar huis te gaan, want nu had zijn familie tenminste tijd om om hem te komen. Ai, die kwam aan. Hij pleegde een telefoontje en na veel overleg aan de andere kant van de lijn en wachten (veel te veel overleg – if you ask me) had hij ‘goedkeuring’. Morgen, tweede Paasdag, zou hij naar huis gaan. Ik was blij voor hem, maar maakte me wel enigszins zorgen om het gebrek aan visite en de moeizame telefoontjes die gepleegd werden.
De volgende dag kwam ik erachter dat ik de afdeling af en toe tijdelijk mocht verlaten, halleluja! Ik ben met mijn ouders beneden in het restaurant gaan lunchen. Nouja, eerst werd er van alle hoeken in de kamer naar me geroepen dat de ‘lunch kar’ zo kwam, dus dat ik niet weg kon. Jawel, lieve kamergenoten, dat is nou juist het punt, ik wil weg en ik eet eventjes zonder jullie commentaar! Dat kostte me iets meer inspanning dan ik had gedacht maar wat was het fijn om even weg te zijn uit die kamer. Bij terug komst was direct de sociale controle terug en mijn moeder werd de vraag gesteld:
Heeft ze dit keer wel goed gegeten? Dat beschuitje ging er vanmorgen met heel veel moeite in!
Jaja, I know, ik eet gewoon slecht in de vroege ochtend, that’s all. Zucht.
We hadden een nieuwe kamergenoot erbij gekregen. Een tweede opa, met een wel HEEL aanwezige vrouw. Meneer was, net als ik, na één dag op de acute opname verhuisd naar de longafdeling. Dat wordt niet van tevoren aangekondigd, dat is gewoon zo. En dus was zijn vrouw bij aankomst volledig in de paniek. Enne, niet omdat ze haar man kwijt was hoor… Nee, omdat zijn net gestreken overhemden zomaar in de kast waren gegooid, aldus mevrouw.
Ik heb geloof ik alleen even geknipperd, terwijl ik nadacht over hoe je een gestreken overhemd netjes moest houden als je met koorts in een ziekenhuisbed lag de hele dag. Zo slordig waren ze ook niet opgehangen dus de drama ontging me even. Meneer zat in een wit shirt op bed met een soort chill broek, net als ik. Dat was een absolute no go. Hoe haalde hij het in z’n hoofd om er zo bij te liggen? Dat meneer ziek was, ontging haar even denk ik.
En toen begon het circus van de bezoekuren. Meneer kreeg stress zodra het bezoekuur dreigde te starten, tweemaal daags. Met diepe zuchten en het zweet op zijn voorhoofd hees hij zich vanaf dat moment net voor de start van ieder bezoekuur in de nette kleren. Nette broek, riem, hemd, overhemd, haren gekamd. Als iemand de situatie niet zou kennen, zou je denken dat meneer klaar was om naar huis te gaan. Terwijl hij er op dat moment het ergst er aan toe was van ons allemaal. En mevrouw was helemaal in haar nopjes, vroeg aan mij of dit niet veel beter was, terwijl ik toekeek in mijn pyjama shirt en legging. Ik heb maar beduusd geknikt, want tja, ook ik had geen energie voor discussies met deze vrouw. Ik ben meneer maar gaan aanmoedigen, net voor ieder bezoekuur, zo kon hij er ook nog om lachen. Want ja, ‘de vrouwe…’. En zodra iedereen de hoek om was, drentelde meneer in zijn witte onderbroek terug richting kast om een chillbroek te pakken:
Zo, hebben we dat ook weer gehad
Mijn Bestie ging die dag toch niet naar huis. Hij werd gebeld en er werd hem medegedeeld dat omdat de thuiszorg niet op tweede Pasen kon starten, hij nog maar een nachtje moest blijven. Damn… Meneer was enorm zelfstandig en liep in zijn eentje het hele ziekenhuis al door. De enige hulp die hij nodig had was met de boodschappen en koken, maar zelfs voor één dag bleek zijn familie dit niet te willen doen. Zo zielig.
Zoals ik in blog #1 al vertelde, was mijn buurvrouw het ene moment heel afwezig en het andere moment heel aanwezig. Die avond lag ze, net zoals altijd, te lezen tot ‘s avonds laat met het nachtlampje aan. Tot een tijdstip dat je denkt, moet dit echt? Het nachtlampje was enorm fel in mijn ooghoek en ineens begon ze te snurken. Helemaal buiten westen. Ik heb het een poosje geprobeerd hoor, echt waar, maar dat lampje ging me ZO enorm irriteren. En dus probeerde ik vanuit mijn bed (want ik zat nog steeds vast aan mijn infuus) het tussengordijn dicht te slaan. Bestie zag me moeilijk doen en kwam helpen, sterker nog, hij bromde wat en klikte gewoon het nachtlampje uit. ‘Klaar ermee, ik vind het ook irritant!’. Go Bestie! Ook deed hij mijn gordijn half dacht zodat ik het licht uit de gang niet meer zag, best friends forever. Mevrouw sliep rustig door, niks aan het handje.
En hoppa, na een goede minuut en helemaal uit het niets was mevrouw ineens KLAAR WAKKER. Maar dan echt klaar wakker. Alsof ze nooit had geslapen kwam ze uit het niets voor mijn bed staan, ik schrok me suf want ja dat gordijn, en begon ze in plat Zeeuws een dialoog af te steken:
Dat gordijn moet VERDER dicht! Snap je, dit helpt niet. Als de deur open en dicht gaat dan heb je alsnog last van het licht. Ik doe hem NU verder dicht.
Van schrik heb ik alleen maar geknikt en RATSJJJJ.. Toen zat ik helemaal afgeschermd van iedereen en hoorde ik de rollator met mevrouw wegrijden. Die gehoorproblemen van mevrouw waren dus ook niet te vertrouwen, deze fluister sessie met Bestie had ze prima gehoord. Tijd om te slapen.. bijna dan.
Mijn leuke broeder had vandaag avonddienst en kwam nog even checken of het wel goed met me ging, zo achter dat gordijn. Ja hoor, lang verhaal, truste!
