Ziekenhuis stories #1 – Zweet tieten en discussies met de buurvrouw

Vijf dagen ziekenhuis, het voelde ietsje langer aan. Zoveel mensen, zoveel indrukken, zoveel belevenissen. Ik geef je graag een kleine indruk van de eerste dagen en de eerste kennismakingen…

Op je 28e met een zware longontsteking in het ziekenhuis, dat komt niet heel vaak voor, gelukkig maar. Op je 28e hoor je je om hele andere dingen druk te maken. Een longontsteking krijg je als je oud bent, je regelmatig vies moet hoesten en wellicht vele jaren sigaretten of sigaren hebt gerookt. Dat dacht ik dan toch, tot een paar weken geleden.

Dat vooroordeel wordt ook niet ontkracht als ik van de acute opname naar de longafdeling word verhuisd. Terwijl ik de afdeling op word ‘gereden’ komt het ouderwetse Zeeuws me al tegemoet. Ik kan geen Zeeuws praten en al helemaal geen Zeeuws typen, dus dat zal ik jullie besparen (leest ook een stuk gemakkelijker). Verstaan kan ik het wel, gelukkig maar want anders waren het vijf eenzame dagen geworden:

Kijk, we krijgen bezoek!

Een meneer op leeftijd in een niet zo’n hippe streepjes pyjama kijkt nieuwsgierig toe terwijl mijn bed in de hoek wordt geïnstalleerd. Deze meneer blijkt later mijn best friend te worden, want ook in het ziekenhuis heb je die nodig. Deze meneer heeft al geen infuus meer (zo jaloers, zo jaloers) en lijkt behoorlijk fit. Dat is hij eigenlijk ook, zo vertelt hij, maar hij wil zijn familie niet lastig vallen want die zijn al zo druk. Hij blijft nog even, voor de zekerheid. Een vaag en best zielig verhaal, maar hee deze meneer is tof. Hij vertelt me hoe alles in zijn werk gaat, haalt een glaasje water voor me (want dat k*t infuus werkt niet mee) en let erop dat ik genoeg eet. En vertelt de status door aan mijn moeder, dat dan weer wel.

Naast me ligt een mevrouw, errug op leeftijd. Ik schat haar zeker 85 jaar oud en ze is doof. Wanneer het haar uit komt dan voornamelijk. Ze slaapt en ze leest, en heel af en toe begint ze ineens uit het niets tegen me te praten. Over het algemeen is dit wanneer ik ‘s avonds een uurtje televisie kijk (met koptelefoon), net in slaap dommel, de dokter of mijn visite bij me is.

Heb jij brillenpoetsdoekjes bij je?

BAM, daar is ze ineens weer, zo uit het niets dat ik er gewoon van schrik. Ik heb inderdaad twee van die wegwerp brillenpoetsdoekjes in mijn laadje, maar ik heb eigenlijk weinig zin om mijn voorraad nu al te halveren.

Nee helaas, die heb ik niet bij me

Mevrouw zoekt verwoed in haar handtas en haalt daar ineens een gigantische poetsdoek uit. Met de nodige trots overhandigt ze die aan me:

Kijk, deze heb ik altijd bij me! Probeer maar!

Die zag ik echt niet aankomen en dus poets ik braaf mijn bril op. Deze mevrouw ontwikkelt zich als een soort erg strenge oma. We hebben een hele discussie wanneer ik word opgehaald voor de röntgen afdeling. Ik moet en zal mijn winterjas aandoen, vindt de mevrouw. Ik heb namelijk een ‘erg lelijke hoest’ en op de gang is het koud. Ik weiger en de zuster moet tussenbeide komen. Een felle tante, deze buurvrouw van me.

Elke avond opnieuw vertelt ze aan de catering dat ze veel te veel voor haar opscheppen. En vervolgens gaat alles op, tot aan het hele jus kommetje aan toe. Na een paar dagen knik ik dus maar bemoedigend naar de catering, een schepje meer kan geen kwaad want deze mevrouw weegt slechts 54 kilo zo kwam ik achter toen de ‘weegstoel’ langs kwam. De broeder krijgt er elke dag een aantal keer van langs want hij brengt de temperatuurmeter niet goed aan, aldus mevrouw. Dat haar temperatuur de tweede meting nooit afwijkt van de eerste meting, dat deert haar niet.

Die broeder, dat is ook een dingetje. Ik durf te wedden dat er in dit hele Zeeuwse ziekenhuis maar één leuke vlotte jonge broeder rondloopt met een kleurtje, en dat is die van mij. Jullie kennen mijn voorkeur voor mannen, mijn laatste twee liefdes hadden ook een kleurtje. Reuze gezellig hoor, deze knul, maar hoogst ongemakkelijk wanneer ik de eerste ochtend op de longafdeling mezelf wil wassen en omkleden. Ik vertrek vol goede moed met mijn infuus paal richting badkamer waarna ik er al snel achter kom dat ik me no way kan omkleden. Ik zit natuurlijk vast aan die paal dus hoe dan?

Ik hobbel, met infuuspaal, terug naar de afdeling en in al mijn onschuld (okay en misschien mede dankzij mijn koortshoofd) vraag ik hem hoe ik dit moet doen. Dat kan niet, is zijn simpele en stricte antwoord, hij is namelijk niet van plan me los te koppelen van mijn infuus. Hij spreekt met vlagen wat gebrekkig Nederlands en vertelt me dat hij ‘van de infectie’ is. Ik kijk hem verbaasd aan, probeer te verwerken wat hij zoiets zei en dan roept er een zuster: ‘nee je bent van de infectie PREVENTIE!’ Ooooooh!

En dan voordat ik het doorheb staan we samen in een hokje van twee vierkante meter en helpt hij me uit te kleden. HELP! Ik heb het al bloedheet (hallo koorts) maar nu breekt het zweet me aan alle kanten uit. Wanneer ik hem gegeneerd mijn rug toekeer terwijl ik mijn shirt uittrek (geen bh, geen bh, paniek!), deelt hij me subtiel en met een klein lachje mede dat hij toch echt voor mij langs moet.

En dus plakken mijn zweet tieten tegen zijn borstkas terwijl hij mijn infuus zak de lucht inhoudt en heb ik op dag twee mijn meest gênante moment met de meest leuke broeder achter de rug. Als hij op dat moment mijn temperatuur had gemeten waren de alarmbellen direct afgegaan….

Ben jij weleens opgenomen geweest in het ziekenhuis? Had jij ook zulke bijzondere buren? 🙂